Πέρα απ’ τον Χορν, πέρα απ’ τα Hμισκούμπρια, πέρα απ’ τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, υπήρξαν στην παγκόσμια ιστορία άνθρωποι που ο κόσμος πίστεψε στ’ αλήθεια ότι κάνανε μπίζνες με τον διάολο. Απίστευτο (ίσως) για το σήμερα, μα καθόλου απίστευτο για το χθες. Και σου ‘χω ντοκουμέντα.

Μετά φόβου Θεού λοιπόν, σου παρουσιάζω 6 τύπους που βγήκε βρώμα πως για να πετύχουν τη δουλειά τους, τακίμιασαν με τον λουζερα αρχηγό του κακού. Και πρώτος στη μεσαιωνικής λογικής λίστα μου, ο…

Άγιος Θεόφιλος ο Μετανοών

Κι όμως, ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκε “γιατί όχι;” κι έδωσε τα χέρια με τον “οξ’ από δω”, τελικά έγινε άγιος. Ο Θεόφιλος ήταν αρχιδιάκονος, όταν μια μέρα του προτάθηκε να γίνει επίσκοπος. “Δεν είμαι άξιος” είπε μεγαλόψυχα. Κι εκείνοι τι έκαναν; Βρήκαν άλλον, κι ο “άλλος” ΕΠΑΨΕ τον Θεόφιλο από αρχιδιάκονο. Τρελάθηκε ο δικός σου και πήγε σ’ “άλλη τράπεζα”.
“Θέλω μια θέση αρχιδιακόνου”, λέει.
“Έχουμε λίγο ψηλά τα επιτόκια” του απαντάει ο διάολος. “Πρέπει ν’ απαρνηθείς την πίστη σου και να πουλήσεις την ψυχή σου”.
“Πού υπογράφω;”
Του ‘φτιαξε στα γρήγορα ο σατανάς συμβολαιάκι, “πρέπει να υπογράψετε με το αίμα σας”, ρίχνει μια τζίφρα ματωμένη ο Θεόφιλος και ωπ! Αρχιδιάκονος.

Βέβαια, λίγο καιρό μετά το μετάνιωσε. Σου λέει, “κι η ψυχή μου ψυχούλα είναι, πώς την πούλησα έτσι;”. Αρχίζει νηστεία, προσευχή,  μα ο Θεός του λέει: “Εγώ σε συγχωρώ, αλλά ο άλλος λέει έχει χαρτιά, συμβόλαια. Δεν μπορώ να κάνω κάτι…”. Τι να κάνει κι ο Θεόφιλος, πάει στον επίσκοπο για εξομολόγηση. “Επίσκοπέ μου, το και το. Μ’ έχουν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί οι τραπεζίτες!”. Παίρνει το συμβόλαιο ο επίσκοπος, ρίχνει ένα γέλιο, το ρίχνει στη φωτιά, “ελεύθερος” του λέει. Επίσκοπος φίλε, κι απ’ το Θεό καλύτερο βύσμα είναι. Όλοι οι φαντάροι το ξέρουν αυτό…

Πάπας Συλβέστρος ο 2ος

Εδώ ο Θεόφιλος έγινε ολόκληρος άγιος, στον Πάπα θα κολλούσαμε; Μύθος φυσικά, ή ίσως θρύλος, μα όπως και να ‘χει παράξενες ιστορίες ακούγονταν για τον μοναχό Γκέρμπερτ του Οριλάκ που σπούδαζε στις μουσουλμανικές πόλεις της Κόρδοβα και της Σεβίλλης. Σπούδαζε βλέπεις μαθηματικά (γκουχ, γκουχ), και φυσική (γκουχ! γκουχ!), ήταν και λίγο εφευρέτης (ΓΚΟΥΧ, ΓΚΟΥΧ), ε πολύ θέλει; Αρχίσαν τα κουτσομπολιά. Λέγαν ότι είχε ένα ρομπότ με ολόκληρο διάολο μέσα. Κι ύστερα που ‘φαγε μια χυλόπιτα, λέγαν πως βρήκε παρηγοριά στην “αγκαλιά” της Μεριντιάνα, που ήταν καλό κορίτσι αλλά είχε φτερά και κέρατα. Ε, και τελικά έγινε Πάπας λέγανε, κερδίζοντας τον διάολο στα ζάρια – το σωτήριον έτος “999” (μην ξαναβήξω, γραφικός έχω γίνει). Eμ κι εσύ ρε Συλβέστρο, επιστήμονας Πάπας, πού ξανακούστηκε;

Γιόχαν Φάουστ

Εδώ είσαι! Ο Άη – Θεόφιλος ήταν ο πρώτος, αλλά αυτός εδώ είναι που έκανε τη μεγάλη καριέρα. Τι Μάρλοου, τι Γκαίτε, τι Τόμας Μαν, τι Βάγκνερ, μια ντουζίνα τουλάχιστον σπουδαίοι μουσικοί και λογοτέχνες τον έπιασαν στα γραπτά τους και τον κάνανε πρώτη φίρμα. Φυσικά ο τύπος στην πραγματικότητα ήταν τεράστια λέρα και μεγάλος τσαρλατάνος, όμως για περισσότερες πληροφορίες δες εδώ. Η σημερινή λίστα δεν θ’ ασχοληθεί με τη βεντέτα…

 

Νικολό Παγκανίνι

Ένας μουσικός αφορισμός που μόλις επινόησα λέει πως: “Αν ο Τζίμι Χέντριξ  Μανώλης Χιώτης έπαιζε βιολί, θα ‘ταν ο Νικολό Παγκανίνι”. Αφόρητα γρήγορος, υπέροχα μελωδικός, ο μαέστρος ακόμα σήμερα θεωρείται άπιαστος από τεράστιους βιρτουόζους του δοξαριού. Γιατί; Λοιπόν, κάποιοι λένε πως τον ευνόησε το σύνδρομο Μάρφαν απ’ το οποίο έπασχε, όμως ο πολύς κόσμος της εποχής είχε διαφορετική άποψη. Ψηλός, λιγνός, με μακριά δάχτυλα (λόγω του συνδρόμου) και υπεράνθρωπα καλός στην τέχνη του, ο Παγκανίνι ΠΡΕΠΕΙ να πούλησε την ψυχή του στο διάολο ζητώντας βοήθεια. Για την ακρίβεια κάποιοι υποστήριζαν πως έβλεπαν το διάολο να “βοηθάει” την ώρα που ο Παγκανίνι έπαιζε. Αποτέλεσμα; Η εκκλησία αρνήθηκε να τον θάψει όταν πέθανε…

 

Τζουζέπε Ταρτίνι

Όλα κι όλα, τούτος εδώ πήγαινε γυρεύοντας. Δεν έγραψε ποτέ εκκλησιαστική μουσική, και το μεγάλο του σουξέ ήταν η “Τρίλια του Διαβόλου“. Στην οποία περιγράφει πώς είδε στον ύπνο του τον διάολο να ζητάει δουλειά ως υπηρετικό προσωπικό. “Μια νύχτα του 1713, ονειρεύτηκα πως έκανα συμφωνία με το διάβολο για την ψυχή μου…” θα πει ο ίδιος ο Ταρτίνι. Ε, ρε αδερφέ, τι περίμενες μετά;

Ρόμπερτ Τζόνσον

O Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, ο Μισσισιπής εφηύρε τα μπλουζ, κι ο ίδιος ο διάολος μετακόμισε απ’ την κεντρική Ευρώπη και την Ιταλία, στη Νέα Ορλεάνη. Ο κύριος Τζόνσον λοιπόν, ήταν ένα πιτσιρίκι δεν το ‘χε με την κιθάρα. Μέχρι που μια μέρα… έπαιξε! Κι έγινε απίθανος κιθαρίστας, κι έγραψε και δυο μεγάλες επιτυχίες. “Crossroads” και “Me and the devil’s blues”. Αφότου όμως έχασε γυναίκα – παιδί στη γέννα, το βγάλανε το πόρισμα οι γειτόνοι: Θεία τιμωρία, αφού ο τύπος τα ‘κανε πλακάκια με τον διάολο σ’ ένα σταυροδρόμι. Ξέρω, ξέρω, κοινωνική κριτική…