Για να τα λέμε όλα. Στο ελληνικό χιπ χοπ (το οποίο μ’ αυτά και μ’ αυτά και με τούτα και μ’ εκείνα τριαντάρισε…) είναι βέβαιο ότι θα βρεις μπόλικα κομμάτια που να ‘ναι “διαμάντια”. Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς πάνω σ’ αυτό, έτσι;
Ωστόσο, δίσκοι που να ‘ναι “ολοκληρωμένοι”, “διαμάντια” και να ξέρεις/σέβεσαι όλα τα κομμάτια τους δεν πρέπει να ‘ναι και πολλοί. Ούτε σ’ αυτό νομίζω να διαφωνεί κανείς, έτσι; Χαμένος μες στις “θρυλικές” ρίμες, λοιπόν, αποφάσισα να μπερδέψω λίγο γενιές, χρονολογίες και χιπ χοπ ακούσματα, και να μοιραστώ μαζί σου την αγαπημένη μου δεκάδα! Και ναι, τώρα ίσως να διαφωνήσεις μαζί μου. Έτσι;
Παρένθεση: Πεθαίνω για χιπ χοπ κουβεντούλες και αναλύσεις κάτω από το άρθρο!
*Δεν έβαλα τους ‘Μύθους του Βάλτου’ από Active Member για να μην αρχίσει η μουρμούρα “Ναι ρε μάγκα, αλλά άλλο το Λόου Μπαπ κι άλλο το Χιπ Χοπ”. Επομένως, σεβασμός στους ‘Μύθους του Βάλτου’, αλλά και στους Active Member γενικότερα, και προχωράμε!
Terror X Crew – Γεύση του Μένους (1999)
Ω, ναι. Και την προηγούμενη τους δισκάρα θα την χαρακτήριζες “πλήρη” (‘Η πόλις Εάλω’, 1997), απλά όπως και να το κάνεις στον δίσκο του ’99 ο Αρτέμης με τον Ευθύμη μας έδειξαν την “Μέθοδο του Προκρούστη”, μας έβαλαν “Ερινύες να μας τρώνε” και μας έμαθαν για τη “Γεύση του Μένους”. Ε, γι’ αυτό ΔΕΙΞΕ ΣΕΒΑΣΜΟ!
FF.C – Κλασσικά Ηχογραφημένα (2004)
Aν είσαι κοντά στη γενιά μου, δηλαδή γεννήθηκες μέσα του ’90, τότε σίγουρα όταν ακούς τ’ όνομα ‘FF.C’ ρίχνεις μερικά καντηλάκια, αφού δεν πρόλαβες να τους ακούσεις ποτέ λάιβ ρε γαμώτο! Ωστόσο, οφείλεις να πεις ένα τεράστιο “δεν πειράζει” “δε γαμιέται” και να βάλεις στο repeat όλους τους δίσκους τους απ’ την αρχή. Και ειδικά τα ‘Κλασσικά Ηχογραφημένα’ που προσωπικά, όταν τον ακούω ανατριχιάζω λες και τον ακούω για πρώτη φορά!
“Οοοοοοσα μου ‘μαθες εσύ, μένουνε για πάντα χαραγμένα, σε βινυλίου χαρακιές σε ζωγραφιές πάνω σε τρεεεεεεενα.”
Ζωντανοί Νεκροί – Ο πρώτος τόμος (1998)
Οι ΖΝ τώρα, δεν είναι για πολλούς. Το ξέρεις και το ξέρω. Ή θα τους μισείς ή θα τους λατρεύεις. Δεν υπάρχει κάτι το ενδιάμεσο. Είναι για λίγους και εκλεκτούς. Για όλους αυτούς τους “εκλεκτούς”, οι οποίοι πέρασαν τα σχολικά τους χρόνια αγκαλιά με τον ‘Πρώτο Τόμο’ και γι’ αυτούς που 20 χρόνια μετά τον έχουν στον repeat και δεν κωλώνουν να πουν από ποια σχολή είναι -> ΖΝ.
ΤΖΑΜΑΛ – Φαβέλα (2015)
Γηπεδικός, κερκιδάτος και πλεμονάτος (όπως θα ‘λεγε και ο Αλέφαντος). Αν τύχει να πας ποτέ σε λάιβ του, θα το καταλάβεις απ’ το πρώτο κιόλας σύνθημα που θα πει. Και ναι ρε φίλε, η ‘Φαβέλα‘ είναι ένας πέρα για πέρα “ολοκληρωμένος” δίσκος, αφού κάθε κομμάτι εκεί μέσα περιγράφει γλαφυρά (και ωμά) την ζόρικη καθημερινότητα που βιώνουμε. Γιατί μπορεί η μειοψηφία να ζει μέσα στα “πούπουλα”, όμως υπάρχει και η πλειοψηφία που τα βγάζει δύσκολα πέρα, ζει στη δική της ‘Φαβέλα’ και ο ΤΖΑΜΑΛ το ξέρει καλά…
Ημισκούμπρια – Τη Λόλα απ’ τη φωτιά ποιος θα την βγάλει (2001)
Μία δισκάρα η οποία έκανε τα πιτσιρίκια ενήλικες και τους ενήλικες πιτσιρίκια. Εμείς στα μικράτα μας να ρωτάμε τους μεγαλύτερους με μανία λέξεις και πράματα που δεν κατέχουμε (βλ. ΟΛΟ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ) και οι μεγαλύτεροι να κάθονται υπομονετικά να μας εξηγήσουν τι εννοούν τα ΗΜΙΖ. Τι εννοούν; Άκουσε τον δίσκο ξανά και ξανά και θα καταλάβεις.
Goin’ Through – The Duets (2006)
Πριν κράξεις γι’ αυτήν την επιλογή μας θέλουμε να σε προλάβουμε. Μιλάμε, ουσιαστικά, για έναν δίσκο που μέσα θα βρεις την ‘Πτώση’ (ft. TXC και Ημισκούμπρια), το “Θέλω να γυρίσω στα παλιά”, το τεράστιο ντουέτο με τον Βλάσση Μπονάτσο στο “Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε”, όπως και μερικά ακόμα κομμάτια που οφείλεις να δώσεις το ρισπέκτ σου ακόμα κι αν δεν σε εκφράζουν. Ελπίζω τώρα να πήρες πίσω τα μπινελίκια που πληκτρολογούσες εδώ και λίγα δεύτερα. Ε;
ΛΕΞ – 2ΧΧΧ (2018)
Μπορεί να μην έχει κλείσει καλά καλά εξάμηνο, ωστόσο αυτός ο δίσκος στάνταρ θα ακούγεται και σε 20 χρόνια (και βάλε…) από τώρα. Τα ‘χουμε γράψει και παλιότερα, και εδώ διάολε θα ‘μαστε να τα γράφουμε και όταν τα χρόνια περάσουν. Ο ‘ποιητής του περιθωρίου’ έχει πολλά να σου πει…
Στίχοιμα – Μηχανές (2012)
Τις ρίμες αυτού του άλμπουμ στάνταρ θα τις έχεις δει γραμμένες πάνω σε κάποιον τοίχο. “Τα όνειρά μου κόλαση γαμώ την τηλεόραση”, “Εδώ Αθήνα μεταδίδουμε απ’τον πυρήνα”, “Στην αγκαλιά του Μάρκου ακούς τον μπαγλαμά του” και πάει λέγοντας. Λογικό, καθώς σ’ αυτόν τον δίσκο το κάθε κομμάτι ξεχωριστά να πάρεις, βγάζει μια ιδιαίτερη οργή και σε αναγκάζει να σφίξεις τη γροθιά σου και να μην το βάλεις κάτω. Σου δίνει τεράστια δύναμη και ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΓΤΣΜ;
Ρόδες – Στη Γιορτή της Φαντασίας (2005)
Όταν έχεις μέσα στα κομμάτια σου το “Για την αγάπη αυτή”, τότε πάει να πει ότι έχεις περιγράψει όλη τη φάση του χιπ χοπ μέσα σε λίγα λεπτά. Οπότε ολοκληρώθηκες. Αλλά και πάλι, αυτό το άλμπουμ δεν το βαριέσαι με τίποτα, επειδή τα ‘χει όλα. “Λόγια λόγια”, “Άλλη μια στατιστική”, “Αφροδίτες”. Βασικά γάματο. Όλα είναι ένα κι ένα. Απομυθοποίηση τώρα και προχωράμε.
Social Waste – Το Χιπ Χοπ της Μεσογείου (2017)
Και τι πιο ωραίο για κλείσιμο, απ’ τους υπέροχους Social Waste, οι οποίοι έφτιαξαν το δικό τους “Χιπ Χοπ της Μεσογείου” και ανάμεσα στα μπιτ και τις ρίμες πρόσθεσαν από γκάιντες μέχρι λύρες και κάπως έτσι δημιούργησαν μια μουσική ουτοπία που άνετα ζούσαμε εκεί μέσα.
