Σας έχει τύχει ποτέ να πηγαίνετε σε κάποια πόλη, να βλέπετε ένα όνομα μαγαζιού και να λέτε : “Α, έχουμε και στην πόλη μας, μαγαζί Φλόγες”;
Ναι, έχει τύχει σε όλους μας.
Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στην επαρχία και έχοντας ταξιδέψει στο 90% της ηπειρωτικής Ελλάδας, μπορώ να πω με σιγουριά πως οι ελληνικές πόλεις, είναι σαν τους Κινέζους. Μοιάζουν όλες μεταξύ τους.
Ειδικά στην επαρχία, είναι λες και έχουνε βγει όλες από το ίδιο καλούπι. Βάλε έναν πεζόδρομο με μαγαζιά, που τον λένε “παραλία”, βάλε μια “παλιά πόλη”, ένα-δύο κεντρικούς δρόμους και δήμαρχο ΠΑΣΟΚ.
Οι μαγαζάτορες συγκεκριμένα είναι η enfant gateaux της μίμησης. Δεν έχω δει Έλληνα μαγαζάτορα, να φτιάχνει κάτι πρωτότυπο.
Οι Έλληνες μαγαζάτορες, είναι απλώς Κινέζοι με φαλάκρα.
Είναι απίστευτο, πόσα ίδια ονόματα μαγαζιών μπορείς να δεις σε διαφορετικές πόλεις.
Τσεκάρετε :
“Lounge”
Το πιο διαδεδομένο όνομα cafe – bar σε επαρχιακή πόλη. Είναι πιο συχνό και από συνάχι.
Είναι συνήθως φουλ “καλή” καφετέρια με “καλό” κόσμο που τις Κυριακές σκάνε κοπέλες με μαλλί κομμωτηρίου και ποδοσφαιριστές Γ’ Εθνικής με οικογένειες.
Μουσική electro-ambient στο chill out (άλλο συχνό όνομα café/bar. Το έχω δει μέχρι και σε χωριό, με 12 κατοίκους. Όλοι πολύ chill) και το βράδυ έχει dj με Ελληνική και ξένη Pop από Φουρέιρα μέχρι Beyonce.
Η μοναδική καφετέρια της πόλης με υποδοχή κάποια τοπική μοντέλα και τις φίλες της, που σημαίνει πως στα τραπέζια θα υπάρχουν συνήθως αντροπαρέες που κάθονται σαν τους γύπες και στέλνουν σφηνάκια αριστερά και δεξιά.
“Το πέτρινο”
Σταματήστε αυτή την τρέλα. Κυριολεκτικά, φτάνει. Υπάρχουν εστιατόρια, ταβέρνες, café, bar, ξενοδοχεία, hostel. Είναι τόσα πολλά τα μαγαζιά με το όνομα “Πέτρινο” που αν τα βάλεις στη σειρά, φέρνεις πετρέλαιο από Αμερική.
Κλασική λογική Έλληνα καταστηματάρχη. Πέτρα ισούται με πολυτέλεια και φινέτσα. Στάνταρ, εσένα περίμενε η πολυτέλεια και η φινέτσα, με το πέτρινο μαγαζί σου για να την αναδείξεις και να βάλεις το φιλέτο κοτόπουλο στα 15 ευρώ.
Αν σκέφτεσαι να ανοίξεις μαγαζί με το όνομα “Πέτρινο” άκου τι θα κάνεις. Άνοιξε μια πόρτα, μπες μέσα και πες σε κάποιον να ρίξει από πάνω σου υγρό τσιμέντο.
“Πλάτανος”
Ταβέρνα, ως επί των πλείστον. Άμα δεις πλατάνι στην επαρχία, κάπου κοντά θα παίζει λίπος και κάρβουνα. Επίσης, θα το δεις και με πολλά υποκοριστικά. Πλατανάκια, πλατάνι κ.α.
Είναι ρε παιδί μου, στο γονίδιο του Έλληνα. Πως λέμε φραπές και τσιγάρο; Λαδερό με φέτα; Έτσι είναι και το πλατάνι, θέλει τσίκνα. Άμα δε θες να ανοίξεις ταβέρνα, μη φυτέψεις πλατάνι. Φύτεψε φτελιά, φουντουκιά, καστανιά και άνοιξε καντίνα.
(Γενικά στις ταβέρνες “Πλάτανος” έχει πολύ καλά μπιφτέκια, σε αντίθεση με τις ταβέρνες με το όνομα “Μουριές” που έχουν καλό ψαρονέφρι).
“Μικρό καφέ”
Όπου έχει φοιτητές θα έχει και μικρό καφέ. Κλασικός εναλλακτικός φοιτητικός χώρος. Άσιμος, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μάνου Τσάο, Μπομπ Μάρλει, ράστα και γενικά καφές και τσίπουρο (χωρίς γλυκάνισο) με 2 ευρώ.
Τάβλι, “Προλεταριακή σημαία”, αλληλεγγύη και γενικά απαλεψιά αν είσαι πάνω από 25. Το βράδυ θα ακούσεις τόσο ρεμπέτικο, που παίζει να βγεις και να μιλάς Πειραιώτικα.
“Αίγλη”
Μόνο παρακμή. Θα το συναντήσεις σε άπειρα διαφορετικα μαγαζιά. Καφέ, κωλάδικα, ορθάδικα, σινεμά, ξενοδοχεία, περίπου ίδια φάση με “Πέτρινο”, μόνο που όλα μα όλα, είναι ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΑ.
Αν είναι καφέ, θα έχει αίθριο (η καλοκαιρινή “Αίγλη”) που κάποτε κρέμονταν σαν τσαμπιά και τώρα δεν πατάει άνθρωπος. Αν το δείτε σε νυχτερινό μαγαζί θα είναι τέρμα σκυλάδικο με κοπέλες με κολάν και πορτοκαλί γοβάρες που κουνιούνται με Κουρκούλη πάνω στην μπάρα και από κάτω να είναι τύποι με κωλοφτιαγμένο αμάξι και led λαμπες πάνω στους υαλοκαθαριστήρες.
Καλή φάση για καψίματα και κίρρωση, από τις μπόμπες.
“Μπακαλόγατος”
Τσιπουράδικο, ταβέρνα κτλ . Όχι τόσο κυριλέ όσο το “Πέτρινο”, αλλά ούτε και τόσο λαϊκό όσο ο “Πλάτανος”.
Φανταστείτε μια ταβέρνα για νέους. Αισθητική χώρου από παλιό μπακάλικο, με μοντέρνα πιάτα και τιμές, Νέας Δημοκρατίας.
Αυτή η αιώνια προσπάθεια του Έλληνα να εκμοντερνίσει το παραδοσιακό, που άλλες φορές έχει ενδιαφέρον και άλλες (τις περισσότερες) είναι τόσο θλιβερό όσο οι επαναλήψεις του Χάρη Ρώμα.
“Καραμέλα”
Το live-άδικο της πόλης. Είτε θα είναι μπουζούκια live με ονόματα 3ης διαλογής και ντόπιους αστέρες του νομού, είτε μεγάλο club.
Με την κρίση τα περισσότερα τέτοια έχουν κλείσει, αλλά η αθάνατη Ελληνική επαρχία δε μάσησε ποτέ και “Ξανά προς τη δόξα τραβά”, θυμίζοντάς μας πως, είναι εύκολο να βγάλεις τον Έλληνα από τον Βλάχο. Αλλά τον Βλάχο από τον Έλληνα, πολύ δύσκολο.
