Αν πιάσεις σοβαρή συζήτηση με έναν ηλικιωμένο, η ατάκα που θα σου πετάει σε κάθε ευκαιρία μιλώντας για τη “νεολαία” θα έχει να κάνει με το ίντερνετ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου “χτυπήσει” το πόσο κακό έχει κάνει το ίντερνετ στην ανθρωπότητα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στον εγκέφαλο, στη σεξουαλική ζωή και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Η δική σου υπερασπιστική γραμμή θα πάει σε φάση: “ναι αλλά βρίσκουμε δουλειά μέσω ίντερνετ, επικοινωνούμε με περισσότερο κόσμο, ενημερωνόμαστε γρηγορότερα…” και πολλά πολλά ακόμη. Και ξέρουμε καλά πως είναι σχεδόν απίθανο να τον πείσεις. 

Θα μου πεις τώρα, τι θέλει να πει ο ποιητής. Ο ποιητής θέλει να πει ότι το ίντερνετ έχει ανοίξει πεδία που χωρίς αυτό θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτα.

Ένα από αυτά είναι το I for Interview. Μία πλατφόρμα που έχει σκοπό να αναδείξει μερικές από τις πιο παράξενες ιστορίες που ζουν καθημερινά όσοι ψάχνουν εργασία. 

Η φάση του είναι πολύ συγκεκριμένη και καλύπτει ένα κομμάτι “ενημέρωσης” αλλά όχι ακριβώς ενημέρωσης, γύρω από τα εργασιακά θέματα που δεν θα βρεις σε κανένα ειδησεογραφικό site. Γιατί τα sites δεν έχουν χώρο να φιλοξενήσουν προσωπικές ιστορίες από το εργασιακό σου περιβάλλον, αν αυτές δεν φέρνουν τα απαιτούμενα κλικ στο τέλος της ημέρας. Αυτό ακριβώς το κενό καλύπτεται από το I for Interview.

Όπως αντιλαμβάνεσαι το I for Interview είναι μια προσπάθεια που δεν έχει σκοπό το κέρδος, δεν είναι σε καμία περίπτωση επαγγελματική, ενώ η ομάδα που το διαχειρίζεται αποτελείται από ανθρώπους που κάνουν εντελώς διαφορετικό επάγγελμα ο καθένας. Αυτό φυσικά δεν τους εμποδίζει να λειτουργούν μαζί υπό τη σκέπη του κοινού στόχου. Της γνωστοποίησης των εργασιακών συνθηκών που επικρατούν σε διάφορα επαγγέλματα. 

Και αναρωτιέμαι: Όλοι οι εργοδότες είναι κακοί, όλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενούς τους, όλοι θέλουν απλά να εξαπατήσουν τον κόσμο που πληρώνουν; Η απάντηση της ομάδας του I for Interview ήταν σχεδόν κατηγορηματική. Με ένα στόμα, μια φωνή: “Όχι, αλλά όσοι πλουτίζουν στην πλάτη των απλήρωτων εργαζομένων, όσοι εκμεταλλεύονται τους υπαλλήλους τους, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να γίνονται γνωστοί. “

Ώπα. Δηλαδή αναφέρουμε ονόματα και εταιρίες και τα πάντα όλα; “Όχι απαραίτητα. Ο αναγνώστης μπορεί να στείλει την ιστορία του επώνυμα ή ανώνυμα. Όπως και να ‘χει εμείς απλά του δίνουμε το βήμα για να μιλήσει. Φυσικά για ευνόητους λόγους, οι περισσότεροι που στέλνουν την ιστορία τους, προτιμούν να μην κατονομάζουν εταιρίες. Και αυτό είναι απολύτως σεβαστό.”

Το I for Interview είναι μια προσπάθεια από εργαζόμενους για εργαζόμενους. Στην Ελλάδα του 2017 που οι εργασιακές συνθήκες γίνονται όλο και χειρότερες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό να βλέπεις τέτοιες προσπάθειες να ξεπηδούν από το πουθενά με μοναδικό σκοπό να σου αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία ότι δεν είσαι μόνος σου. Να σου δείχνουν τι πραγματικά συμβαίνει στην κουζίνα του μαγαζιού του τρως, στην αποθήκη του σούπερ μάρκετ που ψωνίζεις, στο βαλιτσάκι του ντελιβερά που φέρνει τον καφέ σου. 

Γιατί αποφάσισα να γράψω για ένα άλλο site, για μια τελείως διαφορετική προσπάθεια από τη δική μας εδώ; Γιατί δεν νομίζω ότι θα μπορούσες πουθενά αλλού να διαβάσεις μαζεμένες αληθινές ιστορίες σαν αυτή που θα δεις απο κάτω.