Κάθε φορά που ένας φίλος ή μια φίλη είναι στο έσχατο όριο της κατάθλιψης και με ρωτάνε επειγόντως για μια κωμωδία μπας και ξαλεγράρουν, τους συστήνω ανεπιφύλακτα το “Planes, Trains and Automobiles“.
Ταινία του 1987 με πρωταγωνιστές Steve Martin και John Candy και τον John Hughes στη σκηνοθεσία, στο σενάριο και στην παραγωγή, όλα κομπλέ. Ένα φίλμ που σε κάνει να κυλιέσαι από τα γέλια και ταυτόχρονα ένας ύμνος σε αυτό το πράγμα, αυτή την απόλυτη αμερικανιά που τη λένε Θενκσγκίβινγκ.
Εξηγήσεις δεν θα δώσω, τα ξέρεις όλα για τη γιορτή μέσω των social media. Ούτε σκοπεύω να εμπλακώ στη συζήτηση, για το αν έχουν δίκιο όσοι και όσες επιμένουν να τη θυμούνται εν Ελλάδι. Γούστο τους και καπέλο τους και ποιος είμαι εγώ να κάνω κουμάντο στις σκέψεις τους τελικά;
Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι πόσο χάρηκα όταν άνοιξα σήμερα το RollingStone.com και είδα θέμα πρώτη μούρη με τίτλο: «Γιατί το “Planes, Trains and Automobiles” είναι η απόλυτη ταινία για το Θενκσγκίβινγκ»!
Αν πάτε προς τα εκεί, θα βρείτε μια εντυπωσιακή ανάλυση κινηματογραφικού περιεχομένου για το φιλμ και πολλά θα μάθετε. Και θα καταλάβεις επίσης πόσο μοιάζει το Θενκσγκίβινγκ με το Πάσχα το δικό μας. Όπου πρέπει όλη, μα όλη, μα όλη η οικογένεια να βρεθεί γύρω από το τραπέζι και να απολαύσει το κοψίδι. Αμνοερίφιο εδώ, γαλοπούλα εκεί, αλλά δεν έχει σημασία το DNA του ψητού. Σημασία έχει ο αγώνας δρόμου για να μαζευτούνε άπαντες και άπασες. Σημασία έχει η δικαίωση της φαμίλιας. Σημασία έχει η γιορτή που ενώνει και αδερφώνει.
Με ατελείωτη πλάκα βεβαίως στο “Planes, Trains and Automobiles”. Που ξεκινάει γλυκά και απαλά για να καταλήξει ένα road movie της κολάσεως. Δες το οπωσδήποτε, είτε για να καταλάβεις επιτέλους τι στο διάολο είναι αυτή η μανία με το Θενκσγκίβινγκ, είτε απλώς για να σκιστείς στο γέλιο.
Σε κάθε περίπτωση κερδισμένοι και κερδισμένες θα βγείτε. 
