Την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, όταν άνοιξε ξανά η εστίαση, έγινε η εξής παραχώρηση στους μαγαζάτορες από τους δήμους και το κράτος: Να πάρουν χώρο έξω στα πεζοδρόμια για να βγάλουν τραπέζια προκειμένου να αποφεύγεται ο συνωστισμός εντός των καταστημάτων. Ήταν, μας είπαν τότε, κάτι το προσωρινό, ένα έκτακτο μέτρο σε ακραίες συνθήκες. ΟΚ, το «ακούσαμε», δεν ήταν δα παράλογο.
Μόνο που όπως αποδείχτηκε για πολλοστή φορά, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Τα εν λόγω «τραπεζάκια έξω» ήρθαν και έμειναν. Προστέθηκαν έτσι σε ήδη πολλά προϋπάρχοντα, αφού – μη γελιόμαστε – και πριν την COVID-19 υπήρχαν σημεία που τα μαγαζιά τέντωναν τα όρια τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ξέρω κάποιον στον δήμο που ξέρει κάποιον και ξάφνου η επιχείρηση σου «μεγαλώνει»….
Εμείς πρόβλημα δεν έχουμε, να δουλεύουν όλοι τους καλά ευχόμαστε. Αλλά κάπου λίγο όπα. Οι επεκτατικές αυτές τάσεις λειτουργούν εν τέλει εις βάρος όλων μας. Τα πεζοδρόμια μονο για πεζούς δεν ειναι, πια.
Αναζητώντας τα χαμένα πεζοδρόμια
Είσαι γονιός με καροτσάκι και θες να περάσεις; Σλάλομ ή αδύνατον. Είσαι άτομο με κινητική δυσκολία; Σε κάνουν να νιώθεις πολίτης τριτοτέταρτης κατηγορίας και να κοιτάς με απορία και απόγνωση γύρω σου – αυτή η πόλη δεν φτιάχτηκε για σένα, δεν σε σκέφτηκε ποτέ. Είσαι απλώς ένας random τύπος που θέλει να περπατάει άνετος στο πεζοδρόμο χωρίς να φοβάται μην πάρει σβάρνα περνώντας κάναν καφέ; Καλή τύχη και σε σένα.
Αν τολμήσεις μάλιστα να μιλήσεις, παίζει να βρεις τον μπελά σου. Κάποιοι, ωστόσο, δεν βλέπουν το φαινόμενο και απλώς το παρατηρούν. Ενοχλούνται και σκέφτονται τρόπους για την καταπολέμησή του. Κάπως έτσι στο Reddit διαβάσαμε την πρόταση ενός χρήστη να συμβεί για τα παραπανίσια «τραπεζάκια έξω» κάτι ανάλογο με αυτό που είχε γίνει το περασμένο καλοκαίρι με το λεγόμενο «κίνημα της ξαπλώστρας».
Τι προτείνει ο λαός του Reddit
Δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο, έχει σίγουρα ενδιαφέρον πάντως ενώ είναι «κάτι», μια πρόταση, μια αντίδραση. Πολλοί άλλωστε συμμερίστηκαν τα «θέλω» του. Ιδού:
Κάποιος που είπε πως είναι «πανίσχυρο λόμπι που δεν το αγγίζεις» πήρε την εξής απάντηση από άλλον χρήστη:
«Και τα beach bar πανίσχυρο λόμπι ήταν, και με την κατακραυγή που συνέβη μια χαρά λύγισαν (χωρίς βέβαια να σπάσουν). Όλους τους αγγίζεις αν υπάρχει η αντίστοιχη πολιτική θέληση. Και επειδή αυτή δεν υπάρχει ποτέ από μόνη της, πρέπει να γίνει αρκετή φασαρία για να την εξαναγκάσει»
Κάποιος θυμήθηκε ένα σουρεάλ σκηνικό λόγω της κατάστασης:
«Μου έχει τύχει να παρκάρω έξω από καφετέρια ενώ δεν είχε κόσμο και το απόγευμα που πήγα να φύγω, ο τύπος είχε βγάλει τραπέζια στην άσφαλτο και μια γκόμενα καθόταν πάνω στη μηχανή μου αντί για σκαμπό, και έπινε κανονικά καφέ στο τραπέζι με την παρέα της. Της κακοφάνηκε που τη σήκωσα κιόλας»
Ένας άλλος πρότεινε… δραστικά μέτρα (δεν υιοθετούμε):
«Αμπούλες βρώμας όπως περνάς. Καλοκαιρινή ημέρα χωρίς αέρα για καλύτερα αποτελέσματα»
Είχαμε και μια σύγκριση:
«Η διαφορά είναι στην αντίληψη. Η ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες είναι πιο καλά τεκμηριωμένη και μάλιστα στο Σύνταγμα. Η πρόσβαση στο πεζοδρόμιο όχι. Για αυτό και οι πολίτες βλέπουν το κράτος ως υπεύθυνο για τις παραλίες. Τα θέματα των πεζοδρομίων είναι θέματα των δήμων»
Και το πού πραγματικά είναι η ουσία:
«Είναι θέμα του εκάστοτε δήμου. Από εκεί παίρνουν άδεια και μόνο ο δήμος μπορεί να στείλει κλιμάκιο να τα σηκώσει. Αν θέλει κάποιος μπορεί να κάνει καταγγελία στην αρμόδια υπηρεσία. Το αν θα γίνει κάτι εξαρτάται από το πόσο “φίλος” είναι ο κάθε επιχειρηματίας με τον δήμαρχο»
