Αμ πώς, που θα ‘λεγε κι ο Χατζηχρήστος… Αν υπάρχει μία πόλη στον κόσμο όπου ένας και μόνο βράχος είναι σε θέση να αποτελεί το βασικότερο ορόσημό της, αυτή είναι η Αθήνα.
Η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα, το Ερέχθειο, τα Προπύλαια, τις υπόγειες στοές της και τις πλείστες όσες μυστηριακές θεωρίες που περιβάλλουν την ύπαρξη της, λογικό είναι να έχει σκορπίσει μέρος από την αίγλη και το DNA της σε διάφορα άλλα μέρη της πόλης και των πέριξ.
Γι’ αυτό κι εμείς είπαμε να κάνουμε ένα μίνι φωτογραφικό αφιέρωμα στα… αποπαίδια του Ιερού Βράχου, σε εκείνα τα βραχάκια της Αθήνας και του Πειραιά που μπορεί να μη συγκεντρώνουν ορδές τουριστών και να μην στέκουν πολυφωτογραφημένα σε εξώφυλλα, κάδρα κι αφίσσες, αλλά έχουν τη δική τους θέση στην καρδιά μας.
Και τώρα που μπήκε ο Ιούνης, τώρα που ναι μεν ο τζίτζικας σκάει αλλά μπορεί ακόμα να απολαβάνει τις βραδιές που χαρίζει αυτή εδώ η αττικοπειραϊκή γωνιά, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να εξασκήσεις την τέχνη του “αράζειν” από τα επιμέρους βραχάκια της. Στο ένα χέρι τις μπύρες και στο άλλο το παρεάκι ή το αμόρε κι έφυγες για:
Πειραϊκή – Ακτή Θεμιστοκλέους
Στην Πειραϊκή, με τα διάσπαρτα ουζερί όπου μπορείς να κάνεις το καλύτερο κονέ ούζου-θαλασσινού, υπάρχει ένα μέρος που νομίζεις ότι έχει μείνει άφθαρτο στο χρόνο και ανέγγιχτο από τη φήμη εκείνη που θα το έκανε απρόσιτο. Κι αυτό διότι μονάχα βαβούρα δεν πρόκειται να συναντήσεις στον ορμίσκο με τον χαρακτηριστικό μπετονένιο Σταυρό, το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, τον περικυκλωμένο από βράχια που σπάνια θα τα βρεις πιασμένα. Συνεχίζοντας στην Ακτή Θεμιστοκλέους με κατεύθυνση προς το Μικρολίμανο, τα βράχια φαντάζουν δομικό συστατικό της περιοχής. Όλο και κάποια από αυτά θα σου φανούν ιδανικά για να ξοδέψεις λίγο χρόνο παρεάκι με τον Αργοσαρωνικό…
[gallery-312]
Βραχάκια Ακρόπολης (Άρειος Πάγος)
Όταν πρωτοπήγα στο συγκεκριμένο μέρος, κάπου εκεί στα τελειώματα του γυμνασίου, ένιωσα ότι ανακάλυψα τον κόσμο όλο. Στα… Βραχάκια λοιπόν, που πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι ονομάζονται Άρειος Πάγος κι πως εκεί έβγαλε λόγο ο Απόστολος Παύλος όταν μας επισκέφτηκε το 50 μ.Χ., πήγαινα με τα φιλαράκια τα βράδια που οι τσέπες μας δεν ήταν στις καλές τους και με τους πρώτους έρωτες τα βράδια που ήθελα να πουλήσω ρομαντισμό βασικά και τότε αφραγκίες έπαιζαν αλλά κλάιν. Θέα προς την Ακρόπολη, την Αρχαία Αγορά, τον Λυκαβηττό και γενικότερα την πόλη στα καλύτερά της, παρεάκια με μουσικές, γέλια και (ω ναι) φωνές. Πολλές φωνές, ιδιαίτερα από την πιτσιρικαρία που κατακλύζει τα βραχάκια, γι’ αυτό να πας τις νύχτες που την επόμενη εκείνη έχει σχολείο.
[gallery-311]
Φλοίσβος-Άλιμος-Καλαμάκι
Οι περισσότεροι έχουμε συνδυάσει το κατηφόρισμα προς τη Μαρίνα του Φλοίσβου με τα καφέ, τα μπαρ, το θερινό της περιοχής. Άντε και με μια περατζάδα μέχρι τις απολήξεις της Μαρίνας. Σε μια από αυτές όμως και συγκεκριμένα στο βορειοδυτικό της άκρο, θα χρειαστεί να κάνεις για ένα δευτερόλεπτο τον Ταρζάν για να ανακαλύψεις το πιο φιλήσυχο κομμάτι της περιοχής. Μια ανάσα μόνο από εκεί που μπαίνουν τα λουσάτα ιστιοπλοϊκά και τα “δεν-θα-τα-αποκτήσουμε-ποτέ” γιωτ, με θέα τον Προφήτη Ηλία και το παραλιακό μέτωπο της πόλης. Κατεβαίνοντας από εκεί και συνεχίζοντας προς τον Άλιμο, πέφτεις στα δίδυμα βραχάκια μπροστά από το Πάρκο Φλοίσβου, περισσότερο πολύβουα, εξίσου ένα με τη θάλασσα.
Από εκεί και πέρα, βραχοκαβατζωτικές ομορφιές υπάρχουν κι άλλες. Ντροπή να μην αναφέρουμε τα θρυλικά Λιμανάκια της Βουλιαγμένης….
…ή τα περίφημα “Δικαστικά”
…ή όλα εκείνα τα βράχια που χρησιμεύουν κατά καιρούς απλά και μόνο για να μην ματώσεις τις τσέπες σου στις συναυλίες. Ή, στην τελική, όλα εκείνα τα μέρη που γνωρίζεις και απλόχερα θα μας συστήσεις στα σχόλια 
