Εκείνα τα team building που κάνουν οι εταιρίες για να μάθουν να δουλεύουν ομαδικά συνάδερφοι –αλλά κι αυτά τα couples sessions, που ζευγάρια πάνε για να μάθουν να ακούνε ο ένας τον άλλον καλύτερα-, είναι το απόλυτο τίποτα μπροστά σ’ ένα πραγματικό bonding challenge: έναν διήμερο αγώνα ιστορικών αυτοκινήτων μέσα σε μία 30χρονη Alfa Romeo που ποτέ δεν έχει πατήσει τα λάστιχα της πιο πέρα από το Rockwave στη Μαλακάσα.
Ποιο weekend; Ο Αγώνας!
Πρέπει να το παραδεχτώ, φταίω. Ένα Σ/Κ εκτός Αθηνών δεν είναι τόσο δύσκολο να οργανωθεί, αλλά τελικά αφήνεις να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος και μετά βίας έχεις πάει μία εκδρομή εκτός από εκείνη στο χωριό το Πάσχα. Οπότε, αποφάσισα να συνδυάσω δύο μεγάλες αγάπες και να προτείνω weekend-slash-αγώνα με το αυτοκίνητο.
Η παλιά λευκή Alfa Romeo Sprint QV του ’86 είναι μόνο 2 χρόνια μικρότερη από μένα και φέτος έκλεισε τα 30, οπότε άρχισε κι εκείνη να παραπονιέται ότι πουθενά δεν την πάω. Έταξα αρκετό χρόνο με photo opportunities, γεμίσαμε μία δερμάτινη τσάντα με τα απαραίτητα για απόδραση στην ορεινή Αρκαδία και ξεκινήσαμε για το πρώτο μας Tour De Arcadia. Αγώνας regularity. Συνοδηγός; Το κορίτσι.
Ημέρα πρώτη: Μαθηματικά, Πάρκινσον και το Mini Cooper που τηλεμεταφέρεται
Ξέχνα τα παντηλίκια, την καγκουριά και το καμένο λάστιχο. Τα αυτοκίνητα που λαμβάνουν μέρος σε τέτοιους αγώνες είναι ιστορικά, ώριμα και φροντισμένα με μεράκι από ανθρώπους που συνεχίζουν να τους προσφέρουν ζωή. Οι οδηγοί δεν έχουν κάτι να αποδείξουν και γι’ αυτό το κλίμα μιας τέτοιας κλασικής διοργάνωσης είναι υπέροχο, φιλικό και αρκετά φιλόξενο, ακόμα και σε δύο «ψάρια» όπως εμείς. Ο στόχος δεν είναι να φτάσεις από το Α στο Β πιο γρήγορα, αλλά μέσα σε ένα χρονικό όριο που σέβεται απόλυτα τους κανόνες και τα όρια κυκλοφορίας. Το οποίο μου θύμισε ότι τώρα πρέπει να απαριθμήσω τους λόγους που οι αγώνες Regularity είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο:
- Είναι αγώνες με πανέμορφα αυτοκίνητα.
- Δεν κερδίζει ο πιο γρήγορος. Άρα μπορείς να κοντραριστείς με μία Ferrari και να κερδίσεις. ΣΟΒΑΡΑ.
- Δεν καταστρέφεις το αυτοκίνητό σου, άσε που ανάμεσα σε 30 ιστορικά, υπάρχουν τουλάχιστον Ν/2 μηχανικοί, αν σου χαλάσει.
- Επειδή πας αργά, ακούς τα ρυάκια, τα πουλάκια, το δάσος. Όχι τον θόρυβο μιας BMW που αγκομαχά να κρύψει τα χρόνια της.
- Μένεις σε φανταστικά ξενοδοχεία που, ας είμαστε ειλικρινείς, we can’t afford otherwise.
- Ανακαλύπτεις την Ελλάδα. Έχει ποτάμια. Έχει γέφυρες. Έχει χωριά. Υπέροχη.
- Είναι. Αγώνες. Με. Πανέμορφα. Αυτοκίνητα.
Επιστρέφω στα μαθηματικά. Γιατί; Ο ρόλος του αγώνα είναι σε επιλεγμένες ειδικές διαδρομές, να φτάσεις στο τέρμα μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αν φτάσεις νωρίτερα, ή αργότερα, χάνεις πόντους. Απλό. Όχι όμως αν πρέπει να υπολογίζεις τη μέση ωριαία ταχύτητα σου με βάση τον χρόνο που κάνεις και τον χρόνο που θα ΕΠΡΕΠΕ να κάνεις. Ακούγονται σαν επικαμπύλια ολοκληρώματα Λυκείου, γιατί είναι. Αλλά όχι, για το κορίτσι δεν ήταν. Η πρώτη της φορά ως συνοδηγός κι εγώ απλά ακούμπησα το roadbook (βιβλιαράκι που περιέχει κάθε στροφή και πληροφορία του αγώνα) στα χέρια της. Το άνοιξε. Και τότε έζησα την Beautiful Mind στιγμή. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Εγώ το κοιτάω και βλέπω ωραία σχεδιάκια και νούμερα. Το κορίτσι βλέπει τον νέο καλύτερο χρόνο, πότε να το πατήσω και πότε να πάω πιο αργά γιατί έχουμε ακόμα Χ λεπτά μέχρι το επόμενο checkpoint. Μπορεί να τσακωνόμαστε για αναρίθμητους άλλους λόγους, αλλά όχι, στον αγώνα το κορίτσι μεταμορφώνεται στον συνοδηγό του Μακρέι, του Μάκινεν, κάποιου Μακ τέλος πάντων.
Υπήρχε ένα πρόβλημα: το κοντέρ της Alfa έχει Πάρκινσον και τρέμει τόσο που τα 40km/h μπορεί να είναι 30, μπορεί να είναι και 80. Κανείς δεν ξέρει. Use the force Luke, είπα και απλά μάντευα. Το ίδιο έκανε κι ένα μαύρο Mini Cooper, που εμφανιζόταν μέσα σε λαγκάδια, στο αντίθετο ρεύμα αλλά και μπροστά από μένα ενώ το είχα προσπεράσει. Η Αρκαδία είναι γεμάτη τρύπες στον χωροχρόνο, υπέθεσα, μέχρι που τερματίσαμε.
Το βράδυ μάθαμε την προσωρινή κατάταξη: 17οι στους 30, με 2 ειδικές στον καλύτερο δυνατό χρόνο. Πρώτη μας φορά. Το κορίτσι με έκανε να νιώθω Μακμέξης.
Ημέρα 2η: Shit just got real
Πρωινό τσεκ. Λάδια τσεκ. Roadbook τσεκ. Κορίτσι έτοιμο για 2ο σκέλος του Tour De Arcadia τσεκ. Αφού πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ να ονειρεύομαι ότι θα τερματίσουμε στην πρώτη δεκάδα, έβαλα μπρος για το δεύτερο και πιο σύντομο μέρος του Tour. Τα πράγματα έβαιναν καλώς: το Mini Cooper έμενε πάλι συνέχεια, εξαφανιζόταν, το κορίτσι ήταν αφοσιωμένο στις οδηγίες κι εγώ σαν τον Γιόντα μετακινούσα την Alfa με 40 km/h με κλειστά μάτια.
Μέχρι που το κορίτσι είπε το μοιραίο «μου φαίνεται ότι στρίψαμε λάθος». Και είχε δίκιο. Στρίψαμε λάθος. 3,5 λεπτά, σε ένα λαγκάδι, προς τη λάθος κατεύθυνση. Αφού περάσαμε τα 7 στάδια της αποτυχίας (ή μήπως είναι απόρριψης; Γουατέβερ) μέσα σε ακόμα 3,5 λεπτά, κάναμε αναστροφή και επιστρέψαμε στον σωστό δρόμο. Είχαμε ήδη φάει μία ποινή 600 πόντων. Και τώρα τι; Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω, όταν ξύπνησε μέσα στο κορίτσι ο προπονητής της Τζαμαϊκανής ομάδας στο χιόνι.
Και τότε έγινα ο Κάρλος Σάινθ και ξέχασα τα 40km/h. Έπρεπε να φτάσω στο επόμενο checkpoint μέσα σε 14 λεπτά, αλλιώς θα χάναμε τα πάντα. Σφίξαμε δόντια, πατήσαμε γκάζι και αφήσαμε πίσω μας ένα αξιαγάπητο VW Beetle που έκανε το λάθος να μας ακολουθήσει, νομίζοντας ότι είχαμε ιδέα που πάμε. Οι λακκούβες στον δρόμο δεν σήμαιναν τίποτα, τα ελάφια ήταν με το μέρος μας, η Alfa κελαηδούσε τον ρυθμό του 1.7 Boxer κινητήρα της. Φτάσαμε 3 λεπτά νωρίτερα. Τα είχαμε καταφέρει. Και τότε μύρισα βενζίνη.
Δυστυχώς, μία από τις λακκούβες/τρύπες του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου από βομβαρδισμό πρέπει να λάβωσε το σωληνάκι βενζίνης κάτω απ’ το ντεπόζιτο. Όχι, Λουκά. Είπαμε: Cool Runnings. Δεν τα παρατάμε. Πρώτα θα τερματίσουμε και μετά θα γυρίσουμε σπίτι με την οδική, αλλά το κεφάλι ψηλά. Οι δύο τελευταίες ειδικές διαδρομές πήγαν υπέροχα. Το ίδιο και τα 20’ που πέρασα μετά, ξάπλα στην καυτή άσφαλτο, προσπαθώντας να μονώσω με ταινία τη διαρροή βενζίνης. Αλλά τα κατάφερα και επιστρέψαμε Αθήνα χωρίς οδική. Με μία υπέροχη λευκή Alfa κι ένα πολύ χαρούμενο κορίτσι που αποκάλυψε ένα ταλέντο που δε θα μπορούσα να μαντέψω ποτέ.
Κύπελο δεν πήραμε, αλλά βγήκαμε 21οι στους 30, το οποίο είναι φάκιν όσομ αν με ρωτάς. Και στον δρόμο του γυρισμού, η Alfa κινούταν ανάμεσα από μία κίτρινη Posche 911 Le Mans και μία Ferrari 208 Dino GT4, το οποίο πραγματικά, πόσο συχνά έχεις την ευκαιρία να πεις; Αρκετά συχνά, αν βάλεις στη ζωή σου αυτούς τους αγώνες. Εγώ, το έκανα. Δεν υπάρχει επιστροφή. Υπάρχουν μόνο checkpoints μέχρι το τέρμα.
