Το Παραλιακό μας Μέτωπο φωνάζει "ΤΣΟΥ ΡΕ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ!"

Δευτέρα έγραψα ένα κείμενο σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι να δουλεύουμε μια στο τόσο εκτός γραφείου κι αφού είδαν κι απόειδαν, μου λένε την Πέμπτη το απόγευμα: “Θα σε στείλουμε να κάνεις φωτορεπορτάζ στο Παραλιακό Μέτωπο Πειραιά-Αθήνας.”

“Μα και μου” τους λέω εγώ, “δεν θέλω, μη με πιέζετε! Θέλω να κάνω οκτάωρο κλεισμένος στη γραφειάρα μου, δεν θέλω να πάρω το ποδήλατό μου και τον φρέντο μου και να πάω να λιαστώ μπροστά από το κύμα της θάλασσας, σας ικετεύω!“.

Δυστυχώς, δεν κατάφερα να τους πείσω.

Ξυπνάω Παρασκευή πρωί, κάτι μούτρα ΝΑ, μέχρι το πάτωμα. Πλένομαι, σενιάρομαι και αφού ξεστομίζω ένα αποφασιστικό “γαμωδουλειά μωρέ, τι τα θες;” ανεβαίνω στο ποδήλατο με τη φωτογραφική ανά χείρας και ξεκινάω.

Όταν κατέβηκα από το ποδήλατο, ο εργασιακός μεσαίωνας απλωνόταν μπροστά μου.

Να, κάπως έτσι έμοιαζε:

Μα τι να κάνω;

Έσκυψα το κεφάλι μπροστά στην εξουσία της εργοδοσίας και ξεκίνησα για το μεροκάματο του τρόμου. Έπρεπε, λέει, να ποδήλατήσω 32 περίπου χιλιόμετρα μέσα στη λιακάδα και να κάνω στάσεις για να φωτογραφίσω τα πιο ενδιαφέροντα σημεία.

Κι όλο αυτό, λέει, για να σας δώσω το ερέθισμα προκειμένου να βγείτε κι εσείς έξω για να βολτάρετε στο Παραλιακό μας Μέτωπο που είναι πιο τούμπανο κι από την καλιφορνέζικη Venice Beach.

Χα! Ας γελάσω!

Ή μήπως όχι;