Βιραλαίοι | Είναι ο Ξανθάκης ο Ρεπόρτερ των Αθηναϊκών Τοίχων;

Λένε πως αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Το γνωμικό όμως αυτό δεν ισχύει για την περίπτωση του δημοσιογράφου Χρήστου Ξανθάκη. Ναι μεν αποτελεί έναν από τους πιο παλιούς Προβοκάτορες, ναι μεν τον έχουμε καθημερινά στα 10 μέτρα να κοπανάει το πληκτρολόγιο για λογαριασμό του Newpost, αλλά ο λόγος που τον παρουσιάζουμε δεν έχει να κάνει ούτε με ειδικές παραγγελιές ούτε με κολεγιές. 

Τον παρουσιάζουμε γιατί τον γουστάρουμε σαν τύπο. Τόσο απλά. Οξυδερκής, πολυγραφότατος, μυστήριος, καυστικός και προκλητικός όσο δεν πάει (όσο κι όπως πρέπει, ωστόσο), ο Χρηστάρας είναι ιντριγκαδόρικη περίπτωση. 

Tον παρουσιάζουμε δε στην ενότητα “Βιραλαίοι” γιατί ήταν βιράλ πριν από τους βιραλαίους. Όταν οι περισσότεροι από εμάς αγνοούσαμε την ύπαρξη του Facebook εκείνος όχι μόνο είχε ψυλλιαστεί τη διαδραστική του δύναμη, αλλά φρόντιζε να παίζει συχνά πυκνά μαζί του επικοινωνώντας σε φίλους κι ακόλουθους όλα όσα έβλεπε, όλα όσα απασχολούσαν την κούτρα του.

Ανάμεσα στις πάμπολλες ταμπέλες που θα μπορούσαμε να του κολλήσουμε, νομίζω ότι αυτή του σύγχρονου “αθηναιογράφου“, του ταιριάζει όσο λίγες. Κι αυτό διότι, η εμμονή που έχει να παίρνει την κάμερά και να εντοπίζει στους τοίχους της πόλης τις υποσημειώσεις που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε, είναι -πέρα από χαρακτηριστική- ίσως και ένα από τα πιο αποτελεσματικότερα ψυχογραφήματα αυτής εδώ της πόλης και των κατοίκων της. 

Τραβάς μεγάλα ζόρια με τον Καμίνη και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Σε ενοχλεί, λες, που καθαρίζει την Πανεπιστημίου από συνθήματα και γκραφίτι κι αφήνει άλλους δρόμους απείραχτους. Μα αν καθάριζε όλη την Αθήνα, τι στο διάολο θα φωτογράφιζες μετά;
Πρώτον, είναι αδύνατον να σβηστούν όλα τα γκραφίτι σε όλη την Αθήνα. Θέλει τόσα λεφτά και τόσες ανθρωποώρες, που δεν φτάνει όλος ο κρατικός μηχανισμός, όχι τα καϊνάρια του Δήμου Αθηναίων. Δεύτερον, όπως γνωρίζουμε (γνωρίζουμε;) τα γκραφίτι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Τα συνθήματα (φράσεις δηλαδή και προτάσεις), τα murals (εικόνες) και τις ταγκιές.

Όσον αφορά τις τελευταίες, δεν με απασχολούν. Όσον αφορά τα murals, ούτως ή άλλως έχουν φτιαχτεί και κάποια με την ανοχή των αρχών και γενικώς δεν τα πολυπειράζει κανένας. Τα συνθήματα πάλι, είναι σαν την άμμο της θάλασσας. Από φουλ σπρέι ως κοινό στυλουδάκι, είναι σαν γράφουν όλοι και όλες πρωί και βράδυ. Από τότε που τα MME απέκλεισαν το μέγιστο μέρος του πληθυσμού, έπρεπε αναγκαστικά να βρεθούν άλλοι τρόποι έκφρασης. Κάποιοι και κάποιες ξεχαρμανιάζουν στα social media και κάποιοι άλλοι με κάποιες άλλες στους τοίχους. Ο καθένας με τη γκάβλα του, η καθεμιά με τη γκάβλα της, και αυτό που λέω εγώ είναι ότι τα γκραφίτι είναι η φωνή της πόλης. Τελεία.

Πέρα από τα Εξάρχεια που είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί, ποια άλλη περιοχή της Αθήνας σου έχει κάνει εντύπωση για την ευρηματικότητα των συνθημάτων που συναντάς στους τοίχους της;
Τα Εξάρχεια είναι ευκολάκι. Βγαίνεις με την φωτογραφική μηχανή ή το κινητό και σε μια ώρα μέσα έχεις εκατό γκραφίτι.  Από εκεί και πέρα, πολύ πράμα υπάρχει στην Πολυτεχνειούπολη (κυρίως πολιτικής φύσεως), ψωμάκι βγάζουμε και σε Μοναστηράκι-Θησείο (κυρίως χαβαλετζίδικα), μπόλικα συναισθηματικού τύπου έχει στα σχολεία, ενώ στην Καλών Tεχνών (αναμενόμενο…) βρίσκεις μακράν τα καλύτερα murals. Φτώχεια καταραμένη έχει στην Κυψέλη, στον Πειραιά, στο Παγκράτι και στο Κολωνάκι βεβαίως, το οποίο πάντως μια εποχή είχε γεμίσει με φυλοΣυριζαίικα γκραφίτι! 

Απορία: Βγαίνεις έξω με σκοπό να φωτογραφίσεις ή απλά φωτογραφίζεις επειδή έτυχε να έχεις βγει έξω;
Η κότα έκανε το αυγό, το αυγό την κότα και πάει λέγοντας. Πάντοτε μου άρεσαν τα γκραφίτι και τα αναπαρήγαγα γραπτώς στις σελίδες μου στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Απλώς βαριόμουνα να τα φωτογραφίζω με τις συμβατικές μηχανές με φιλμ και να τα πηγαίνω ύστερα για εμφάνιση και να παραλαμβάνω τα φιλμ κλπ. κλπ. Όταν η τεχνολογία (κινητά και κάμερες) έφτασε στο σωστό σημείο, άρχισα δουλίτσα. Τώρα φωτογραφίζω παντού και πάντα και με έχουν συνηθίσει οι φίλοι μου και οι φίλες μου όταν περπατάμε και ακούνε το γνωστό «μισό λεπτό, μισό λεπτό». Κάπως  έτσι η συλλογή έφτασε τα 10.000 συνθήματα και γκραφίτι. Beat this, bitch! 

Δώσε μας μια ευρύτερη εικόνα. Τι διαφορετικό βλέπεις εσύ όταν η πλειοψηφία βλέπει απλές μουτζούρες;
H πλειοψηφία περνάει με το αμάξι και κάνει γκριμάτσες του τύπου «πφφφφ βρωμιά». Εγώ πάω κοντά. 

Κουβαλάς πάνω σου μαρκαδόρο; 
Ποτέ! Είναι θέμα αρχής. ​

Με τα συνθήματα και τα γκραφίτι δεν έχεις θέμα. Με τις ταγκιές πώς τα πας; Μας διαβάζουν και πιτσιρικάδες, οπότε το νου σου…
Η ταγκιά είναι γκαβλάντζα αυτού που την κάνει. Δικαίωμά του να γουστάρει, δικαίωμά μου να μη γουστάρω. Το πιο ωραίο για τις ταγκιές, πάντως, το διάβασα πριν από κάτι χρονάκια, που συζητάγανε για τα γκραφίτι δυο πανεπιστημιακοί (really, really sad…) και είπε ο ένας απ’ αυτούς κάποια στιγμή ότι πρέπει να παρακολουθούμε τις ταγκιές για να βλέπουμε πως κινούνται στα όρια του αστικού τοπίου οι διάφορες νεανικές συμμορίες! Είναι απ’ αυτές τις φάσεις που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς, να κλαις ή να πέρδεσαι…

“Πονεμένος”, “επαναστάτης”, “καψούρης”, “πνευματώδης”. Ποιο από τα παραπάνω θα περιέγραφε καλύτερα τον μέσο Έλληνα που βγαίνει έξω για να γράψει ένα σύνθημα στον τοίχο;
Το “πονεμένος” νομίζω ότι είναι το πιο ταιριαστό. Θέλει να τα πει, όπως σημειώνει και το σχετικό άσμα του Άκη Πάνου.

Σε ένα από τα πρόσφατα ποσταρίσματά σου το σύνθημα έλεγε: «Αράζω σε ένα δέντρο ανάβω μια μαλμπόρα, θα πίνω τη τσιγκάρο κι ας με ψαχνει όλη η κώρα». Έχεις καταλάβει τι ήθελε να πει ο ποιητής;
Φυσικά. Ζμπούτσατ!

Με τα οπαδικά συνθήματα τι γίνεται; Είναι οι παρίες των τοίχων ή μήπως μπορείς να βρεις κανά διαμαντάκι ανάμεσά τους;
Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα γηπεδικά συνθήματα είναι μπανάλ. Τα καλά τα λένε στην κερκίδα, δεν τα γράφουνε στους τοίχους. 

Πέραν όλων των άλλων, είσαι και ποιητής. Έχεις εμπνευστεί ποτέ από κάποιο στιχάκι που είδες;
Όχι ρε, ο καθένας τη δουλειά του.

Υπήρξε κάποιο ταγκ που όταν το είδες σου έφυγε το σφράγισμα από τα γέλια;
Ένα σωρό. Το πιο διασκεδαστικό νομίζω ότι ήταν εκείνο εκεί που έλεγε «Είσαι σαν δίπιτο μωράκι μου αλήτικο»! Γιατί τα είχε όλα: και δίπιτο και γκομενάκι και αλητεία, τα πάντα κομπλέ. 

Σου δίνω μια λέξη, μου δίνεις μια εικόνα και σε αφήνω στην ησυχία σου…

ΣΥΡΙΖΑ

Προσφυγικό

Αγάπη

Δημοσιογραφία

Ευρωπαϊκή Ένωση

Ζωοφιλία