Τι έμεινε; (Κάνω πως δεν σε ακούω εσένα είρωνα εκεί πίσω που πέταξες “να γίνεις ελεγκτής, ρε μεγάλε.) Έμεινε η Γραμμή 2 του μετρό, η αντίστοιχη του Ηλεκτρικού και ο Υπερσιβηρικός.
Για τον τελευταίο δεν μου καλύπτει τα έξοδα το αφεντικό. Η διαδρομή με τον ΗΣΑΠ δεν με πολυψήνει (ακόμα), οπότε η Γραμμή 2 στεκόταν μπροστά μου και μου χαμογελούσε. Την πήρα από το χέρι και είπα να την πάω μια βόλτα να γνωριστούμε καλύτερα.
Ένας Προβοκάτορας κάνει one way την κόκκινη γραμμή του Μετρό σε ένα οδοιπορικό που θα σε κάνει να δεις διαφορετικά το αγαπημένο σου μέσο -> http://bit.ly/Metro_Grammi_2
Η γραμμή 2 του μετρό, συνδέει την Ανθούπολη με το Ελληνικό κι εγκαινιάστηκε στις 20 Ιανουαρίου 2000. Αρχικά έφτανε από το Σύνταγμα μέχρι τα Σεπόλια. Έκτοτε, όμως, έγιναν πέντε επεκτάσεις και σήμερα ενώνει την πόλη από το δυτικό μέχρι το νότιο και παραλιακό της μέτωπο. Τα πλέον πυκνοκατοικημένα τμήματα της, δηλαδή, μέχρι εκείνα που μπορούν ακόμη κι ανασαίνουν πολεοδομικά.
Κι όπως είναι λογικό, η αντίθεση αυτή αντικατοπτρίζεται άμεσα και σε όρους επιβατικού κοινού. Το διαπίστωσα με τρόπο εμφατικό στο οδοιπορικό που θα δείτε παρακάτω.
Οι σταθμοί μέχρι τον Άγιο Δημήτριο, δηλαδή οι στάσεις Ελληνικό, Αργυρούπολη, Άλιμος, Ηλιούπολη, πέρα από τραγικά πανομοιότυποι μεταξύ τους από αρχιτεκτονική άποψη, ήταν και οι 4 τόσο… ασύχναστοι που ο σταθμός Ελαιώνας της Γραμμής 3, φαντάζει μπροστά τους μαρτύριο για κάθε αγοραφοβικό.
Η κατάσταση αλλάζει απότομα στον Άγιο Δημήτριο, εκεί όπου το εμπορικό πολυκατάστημα δίνει μεγάλη κινητικότητα στο σταθμό και συνεχίζει σε φυσιολογικά επίπεδα μέχρι τη βαβούρα των μητροπολιτικών σταθμών Ακρόπολη-Σύνταγμα-Πανεπιστήμιο-Ομόνοια.
Από εκεί μέχρι το τέρμα της Γραμμής, οι επιβάτες φλερτάρουν με Προαστιακό, Εθνικό Σιδηρόδρομο και Ηλεκτρικό και καταλήγουν στο πολυσύχναστο Περιστέρι κι εν τέλει με την Ανθούπολη.
Ας τσουλήσουμε στις ράγες του, μήπως και γνωρίσουμε καλύτερα κάποια από τα μυστικά της…
Ώρα 4 το μεσημέρι. Αφετηρία από το συννεφιασμένο Ελληνικό. Αυτός και οι επόμενοι τρεις σταθμοί, είναι τα “παιδιά της Βουλιαγμένης”. Νέκρα. Ίσως συναντήσω κόσμο στην επόμενη…Αργυρούπολη. Διαψεύδομαι. Σταθμός-Φάντασμα κι αυτός. Next station, Alimos. Τόσο ίδιος με τους προηγούμενους που δεν τον φωτογραφίζω καν. Πάμε για άλλα…Νισάφι! Σταθμός Ηλιούπολη και φαίνεται πως το μακέτο του Σημίτη το έφαγε μονομιάς ο αρχιτέκτονας και το ξέρασε πάνω στους 4 πρώτους σταθμούς.Μπαίνω στον υπερσύγχρονο συρμό. Τα κόκκινα κουμπιά της Γραμμής 3, είναι για εμάς, τους χρήστες της Γραμμής 2 ό,τι και το μετρό για τους Θεσσαλονικείς: Ανύπαρκτα. Κι όσο εμείς στη μπλε γραμμή πετάμε το κάρβουνο στη μηχανή για να ξεκινήσει, οι συρμοί των “Κόκκινων”έχει κι από δαύτα! Δηλαδή, πόση αδικία να ανεχτούμε; Τέσπα, καταπίνω το θυμό. Φτάνω στον πολυσύχναστο Άγ. Δημήτριο. Μετά από 4 νεκρικούς σταθμούς, έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή με τον πολιτισμό. Έχω ξεχάσει να συνεννοούμαι.Κουνάω χέρια και βγάζω άναρθρες κραυγές στους περαστικούς συνεπιβάτες. Με κοιτούν περίεργα και με αποφεύγουν. Δάφνη: Ο μόνος σταθμός του σύμπαντος χωρίς κυλιόμενες ανόδου (ή ο μόνος επιβάτης του μετρό που δεν τις πήρε ποτέ χαμπάρι)Σκάλες ανόδου μπορεί να μην έχει, έχει όμως τα αρχαία του……έχει και το ιδιαίτερο έργο “Δεξίλεως”. Πλησιάζω, βλέπω υπογραφή “Δημήτρης Μυταράς”, χαμογελάω, κατεβαίνω στην αποβάθρα.
Φτάνω Άγιο Ιωάννη. Ανεβαίνω αποβάθρα, ανεβαίνω κυλιόμενες σκάλες και τσουπ!Να τος ο Άγιος με τις εκκλησιές του, τις πλατείες του και τα όλα του! Είχε κι ένα σουβλατζίδικο στη γωνία. Το στομάχι μπορεί να γουργουρίζει, αλλά το ρεπορτάζ τρέχει.Όσο περιμένω το επόμενο τρένο…
ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ!
(Δεν θέλω σχόλια για τη ροζ μπαταρία. Ξέμεινα και πήρα της Λώρας.)Επόμενη στάση Νέος Κόσμος. Πουθενά, όμως, ο νέος κόσμος και η φοιτητοκατάσταση που περίμενα ελέω Παντείου. Στη φοιτητομάνα Συγγρού-Φιξ, ωστόσο, είναι μαζεμένοι οι μπαγάσηδες μαζί με όμορφες εργαζόμενες των γύρω καταστημάτων που μόλις σχόλασαν. Αντί γι’ αυτές, φωτογραφίζω ένα ορφανό κλαδί. Δεν ξέρω γιατί. Η ώρα έχει πάει 6. Δεν έχω φάει τίποτα από το πρωί και μου ανάβουν τα λαμπάκια (you see what I did there, huh?)Παρά τη λόρδα, καταφέρνω και φτάνω Ακρόπολη. Πεζόδρομος και Μουσείο απ’ έξω…Μουσείο, όμως, με τα όλα του κι από μέσα!Νταξ… Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο, Ομόνοια είναι σταθμοί-μαϊντανοί. Προσπερνάμε και φτάνουμε Μεταξουργείο. Ταξιτζήδες που ταυλαδίζουν (η λέξη φοριέται και με “κάπα”).Στο εσωτερικό του σταθμού, όμως, η κατάσταση κρύβει έναν αστικό θησαυρό…Αν δεν σας θυμίζει κάτι η τεχνοτροπία από τα δύο αυτά έργα, δίνουμε το μικρόφωνο στον Καλλιτέχνη να κάνει την αφήγηση και την επεξήγηση…Χαμόγελο και νοσταλγία για μια Αθήνα που δεν προλάβαμε (αν και πολύ θα το θέλαμε)Φτάνω στο σταυροδρόμι των αθηναϊκών συγκοινωνιών. Μαλανδρίνο, Πάτρα ή Βελεστίνο; Μήπως θυμάσαι που ακριβώς θέλεις να πας; Έχει και μια έκθεση στο εσωτερικό του. Σωτήρης Σορόγκας ο δημιουργός, με θέμα… τι άλλο;Κάθομαι στην αποβάθρα, η πείνα θερίζει, ραπάρω για να ξεχαστώ: “Ωπαλάκια η γιαγιάκα να ’χα τώρα ντολμαδάκια”. Δεν μπορώ να ξεχαστώ τελικά.Κοιτάζω αριστερά. Στο άδειο τούνελ, βλέπω έναν ξυλόφουρνο έτοιμο να δεχτεί την πίτσα που σαλιαρίζω στο μυαλό μου. ΝΕ ΤΙ;Βραδιάζει και στο σταθμό Αττική ξεδιπλώνεται ο -έτοιμος να τον γνωρίσεις- κόσμος της Λιοσίων (ΝΟΤ)Κάνω ένα πέρασμα από τα Σεπόλια, αλλά δεν βγαίνω έξω. Τα κοιτάζω αφ’ υψηλού.Φτάνω στον πιο cyberfunk Άγιο της Ορθόδοξης και της Καθολικής εκκλησίας μαζί: στον Άγιο τον Αντώνιο!Ο οποίος αγιούλης μπορεί να φιλοξενείται στα όρια του δήμου Περιστερίου, αλλά περιστεροφιλικό δέντονελες…Επιτέλους, προτελευταία στάση! Το διπλό πιτόγυρο που λιγουρεύομαι από το Ελληνικό, πιο κοντά από ποτέ!Πάντως, ο δεύτερος μεγαλύτερος δήμος της Αττικής, οφείλει να έχει και την ανάλογη μεγαλοπρέπεια στο σταθμό του. Τόσο μέσα……όσο και στο εξωτερικό του. WOW ρε Περιστέρι!Η πείνα θερίζει, το γυρνάω στην ποίηση: “Άδειες οι ράγες, το στομάχι μου άδειο, που ’ν’ το νταμπλ μπέργκερ την πείνα μου γαμώ;” Ο τίτλος του ποιήματος: “Αν έχει πείνα, δεν έχει ρίμα”8:20. Σταθμός Ανθούσα! ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΝΘΟΥΣΑ!!! Τέλος ρε, τέλος! Μπέργκερ, πίτσα, σουβλάκι! Αφού, βέβαια, πάρω μια ανάσα πρώτα δίπλα στο ανέμελο αυτό παρεάκι.Και για να μη ξεχνιόμαστε: Τη Σχεδία να την αγοράζετε ρε σεις Προβοκάτορες. ΤΗ ΣΧΕΔΙΑ!
