Μέσα στα χρόνια της κρίσης ο λαός μας άρχισε νοερά να αντιλαμβάνεται πως η ελευθερία της έκφρασης είναι πολύτιμη και σίγουρα όχι επίκτητη και δεδομένη.

Η μάχη είναι δύσκολη, παίζουμε άλλωστε σε γήπεδο που ασφυκτιά από κοινωνικά στερεότυπα και δυστυχισμένους “επαγγελματίες” (ή ανέργους) και δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα στο καπιταλιστικό οικοσύστημα που ζούμε, η μάχη καταλήγει ουτοπική δοκιμασία. 

Έτσι είναι η φύση μας. Το ξέρεις, το ξέρω, το ξέρουμε. 

Η επανάσταση πάντα ξεκινά μέσα μας, το ξέρεις κι αυτό. 

Δεν ασχολούμαι με το αν ο Μάνου είναι επαναστάτης. Επίσης, δεν θέλω να μιλήσω καθόλου για την καριέρα, το βιογραφικό και τη δισκογραφία του. Αν ήρθες γι’ αυτό, μπες εδώ και σταμάτα την ανάγνωση.

Το ξέρω, για πολλούς θα παραμένει αδιάφορος, υπάρχουν όμως και φανατικοί υποστηρικτές του. Το ξέρω, για πολλούς θα είναι επαναστάτης, υπάρχουν όμως και αυτοί που θα τον κατηγορήσουν για το “φθηνό” αριστερίζων προφίλ του.

Είναι λογικό άλλωστε. Bob Marley υπήρξε ένας και τα είχε χεσμένα τα charts. Με φιλοσοφία ζωής τη μουσική του, δεν αναζητούσε κάτι παραπάνω στη φύση του.   

Καλώς ή κακώς, αυτές οι αναλογίες θα παίζουν για χρόνια στα μυαλά τον ανθρώπων. Ένας Maradona, μια Madonna, ένας Cobain και πολλοί άλλοι, θα μας θυμίζουν πως πάντα υπάρχει ένα πρότυπο, το λεγόμενο και “καλύτερο”. 

Όχι, δεν ψάχνουμε αυτό. Δεν αναζητούμε τον επόμενο Bob Marley, αυτός είναι εκεί και ζωντανεύει κάθε μέρα στο μυαλό μας. Αναζητούμε την απελευθέρωση στις στιγμές της ζωής μας και ο Μάνου είναι εκεί να την προσφέρει απλόχερα. 

Κάποτε το έκαναν οι The Who, διαλύοντας τη σκηνή και καταλήγοντας απένταροι μετά από κάθε live τους. Μετά το έκανε ο Μάνου και η μπάντα του, όταν κλεισμένοι σε ένα καμαρίνι-τέντα με πλαστικές καρέκλες χωριού (ναι, αυτές που κοροϊδεύεις) τα έσπαγαν πριν από κάθε τους live με μόνη πολυτέλεια το ένα κιλό “φου” που κουβαλούσαν μαζί τους στη τουρνέ. Σήμερα, σε διαφορετική εκδοχή του, βλέπουμε τη Florence να τα σπάει ξυπόλυτη και να αλωνίζει τα μουσικά φεστιβάλ ως “κοινή θνητή”. 


Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι, σίγουρα όμως και αυτοί αποτελούν παραδείγματα στο χρόνο για την αντιεμπορικότητα που τους περιβάλλει. Αυτή που τους θέτει εκτός συστήματος, αυτή που τους καθιστά καλλιτέχνες, δημιουργούς και εμπνευστές. 
 
Δεν περιμένεις το επόμενο hit του Μάνου στο iTunes, δεν βγάζει βρακάκια με το όνομα του, ούτε παίζουν τα κομμάτια του στο VEVO. Περιμένεις τον ρέμπελο που θα έρθει και θα σε κάνει να περάσεις καλά, να ξεχαστείς, να απελευθερώσεις το είναι σου και γυρνώντας σπίτι σου να ξεκινήσεις από την αρχή τον καθημερινό σου αγώνα. 
 

Ο Μάνου δεν είναι το εξοχικό στη Λούτσα που θεωρείς δεδομένο και βαρέθηκες. Δεν παίζει στο MAD ή το MTV. Δέξου το και απόλαυσε το επερχόμενο πέρασμα του από τη χώρα μας.