Θα περίμενε κανείς πως μία πόλη που ιδρύεται (σαν σήμερα το 1835) από ένα άνθρωπο που ονομάζεται Ιωάννης Μπάτμαν, δεν θα είχε καμιά σοβαρή προοπτική…
Κι όμως, η Μελβούρνη, η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Αυστραλίας μετά το Σίδνεϊ και το μεγαλύτερο οικονομικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας, μας έβαλε τα γυαλιά με την εξέλιξή της.
Η πρωτεύουσα της πολιτείας της Βικτώριας και η πόλη όπου φιλοξενεί το μεγαλύτερο ελληνικό πληθυσμό εκτός Ελλάδας, είναι αυτή που την τελευταία τετραετία παίζει μόνη της μπάλα στην ετήσια έρευνα του Economist Intelligence Unit και τερματίζει πρώτη καταλαμβάνοντας με ευκολία τον τίτλο της «Καλύτερης και πλέον Βιώσιμης Πόλης στον Κόσμο».
Ο τελευταίος έφυγε έφηβος από την Ελλάδα και πήγε να ζήσει με την οικογένεια του στην αυστραλιανή μητρόπολη για μια 9ετία. Ωστόσο η αγάπη του για την πατρίδα και για την καθημερινότητα σε αυτήν τον έκανε να γυρίσει πίσω. Πίσω στην Αθήνα, που βολοδέρνει κάπου στα τελειώματα λιστών όπως αυτές που βγάζει κάθε χρόνο ο Economist.
«Πόσο μ@λ@κας είσαι για να φύγεις από τον παράδεισο και να γυρίσεις στην μίζερη Ελλάδα;», τον ρωτάνε συχνά-πυκνά. Συνήθως τους αντιμετωπίζει με ένα ήρεμο χαμόγελο, που από πίσω του κρύβει το νόημα ενός γνωστού τηλεοπτικό σποτ: «τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή, δεν είναι πράγματα». Το παράδειγμα του Γιάννη καλό είναι να μας θυμίζει πως η βιωσιμότητα μιας πόλης δεν αφορά μονάχα ψυχρούς δείκτες, αλλά σχετίζεται με αυτήν την ίδια τη ψυχή της πόλης, με το vibe της, που λένε και οι φίλοι μας εκεί στη Μελβούρνη…
Για να μην μακρυγορούμε, να μας ζήσεις Μελβουρνίτσα μας και να συνεχίσεις να προκόβεις!
Κι εμείς εδώ θα βάλουμε τα δυνατά μας να σου μοιάσουμε. Όχι για να καπαρώσουμε καμιά καλύτερη θέση στις λίστες τους. Αλλά, να μωρέ, επειδή όσο να’ναι την αγαπάμε την ρημάδα την Αθήνα…
