Είναι ωραίο να ξέρεις, ότι κάποιος είναι δίπλα σου ό,τι και αν συμβεί. Αυτό το έχω καταλάβει από μικρός. Από το σχολείο κιόλας θυμάμαι, τα παιδάκια της έκτης δημοτικού (τα “εκτάκια” τα λεγόμενα), να κάνουν το δικό τους “μέντορινγκ” στα πρωτάκια. To μεγάλο, είχε αναλάβει να προσέχει το μικρό. Στο πανεπιστήμιο μία από τα ίδια. Έψαχνα να βρω έναν μεγαλύτερο να με βάλει μέσα στα κόλπα και πάει λέγοντας.
Οι άνθρωποι, θέλουμε να ξέρουμε ότι μπορούμε να έχουμε κάπου, κάποιον να στηριχτούμε πάνω του και τη δύσκολη στιγμή να μας βοηθήσει. Άλλωστε “ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται”, που λέει και ο σοφός λαός.
Το πρώτο μου κινητό ήταν ένα Nokia 3310. Εκτός από το εκπληκτικό φιδάκι, που στο σχολείο ήταν μαστ, τη συσκευή την είχα για μηνύματα και αναπάντητες κυρίως (η μόδα του τότε)… Η μπαταρία του κινητού, δεν με είχε εγκαταλείψει ποτέ, παρά τη χρήση που του έκανα! Αυτό ήταν μία πολύ καλή αφορμή, για να έχω λίγο παραπάνω ελευθερία. Όταν με έψαχναν από το σπίτι, ήμουν πάντα αβέλαμπλ ή ακόμα καλύτερα όταν έψαχνα, κάποιον για να έρθει να με πάρει από τον σταθμό.
Σήμερα που το 3310 μου, έχει δώσει τη θέση του σε ένα Nokia 7 Plus. Oι απαιτήσεις μου από το κινητό έχουν αυξηθεί, όπως ήταν αναμενόμενο. Το βασικό συναίσθημα όμως, παραμένει το ίδιο. Θέλω να ξέρω ότι είμαι καλυμμένος.
Όταν χρειαστώ κάτι, να μπορώ να το έχω εκείνη την ώρα στην λαμπερή οθόνη του. Να μην κολλάει πουθενά και να μην αργεί να φορτώσει εφαρμογές και φυσικά, παιχνίδια. Θέλω να ξέρω ότι η μπαταρία του, δεν πρόκειται να με αφήσει στα μισά της ημέρας και αν χρειαστεί να. μπορώ να την φορτίσω γρήγορα.
Επίσης, να μπορώ να τραβήξω και να επεξεργαστώ φωτογραφίες και βίντεο όσο είμαι στο δρόμο κι επειδή η επικοινωνία είναι βασικό κομμάτι της καθημερινότητας μου, θέλω να έχω επιλογές στις εφαρμογές που έχω εγκατεστειμένες. ΜΟΝΟ τις εφαρμογές που χρειάζομαι, φυσικά, καμία άλλη. Οπότε εδώ το Android One, το Android στην πιο Pure μορφή του έχει κάνει τη δουλίτσα του. A, παραλίγο να ξεχάσω το πιο βασικό. Να αντέχει! Κλειδί στην τσάντα θα είναι; Πτώση θα είναι; Νερό θα είναι; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Αν ξέρεις ότι αντέχει, τότε δεν αγχώνεσαι…
Τον Ιάκωβο Απέργη τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια και μου είχε κάνει εντύπωση, το πόσο μούλτιτάσκινγκ ήταν. Τότε ήταν ο μάγειρας του Τζάνειου νοσοκομείου, ο οποίος ήθελε να αλλάξει την ιδέα που έχουν οι ασθενείς για το “νοσοκομειακό φαγητό”. Όπως έχει πει και ο ίδιος, “Το φαγητό είναι φαγητό. Αυτός που το μαγειρεύει είναι το θέμα κατά πόσο έχει όρεξη να το πάει ένα βήμα παραπέρα.”. Όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά πλέον μεταδίδει τις γνώσεις του και την φιλοσοφία του να βοηθάς εκείνους που έχουν ανάγκη, στους μαθητές του στη σχολή που διδάσκει.
Όπως ο ίδιος ξέρει, ότι υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζονται σε αυτόν, έτσι και αυτός, θέλει να ξέρει ότι το smartphone του, ένας από τους βασικούς του συνεργάτες, θα είναι αξιόπιστο και θα μπορεί να τον καλύψει καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας. Έτσι λοιπόν δεν φτάνει να έχει μόνο καλή κάμερα ή ανθεκτικότητα λόγω της φύσης της δουλειάς του. Θέλει να έχει όλο το πακέτο.
Να μπορεί δηλαδή, να το “στήσει” ανάλογα με τις ανάγκες του. Το Nokia 7 Plus που έχει επιλέξει, είναι Android One, το Android στην πιο Pure μορφή του πράγμα, που σημαίνει ότι όχι μόνο έχει όλο το πακέτο, αλλά μπορεί και προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χρήστη.
Όπως στη μαγειρική, επιλέγεις τον σεφ του οποίου της συνταγές υλοποιείς, κυρίως επειδή σου αρέσει και τον εμπιστεύεσαι, έτσι και το Nokia 7 Plus, είναι ένα smartphone που μπορείς να εμπιστευτείς τόσο στη δουλειά, όσο και στην ψυχαγωγία σου. Φαντάσου δηλαδή έναν καλό κι έμπιστο φίλο πάντα μαζί σου, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι κάποιος σε προσέχει.
Διαβάστε περισσότερες ιστορίες αξιοπιστίας εδώ
