Ουφ! Έφυγε επιτέλους ο φωτογράφος και ησύχασα! Τι ήταν αυτό πάλι; “Χαμογέλα μου λίγο!”, “Δώσε μου λίγο προφίλ!”, “Βγάλε λίγο νάζι”, “Κούνα την ουρίτσα σου!”… Μία ώρα με είχε στημένη κάτω από τους προβολείς και δεν έλεγε να φύγει.
Δεν λέω… Εξαιρετικό παιδί ο Γιάννος, η Σέρα και ο Σίζαρ, αλλά εγώ δεν το έχω ρε παιδί μου, δεν είμαι γεννημένη για τα φώτα της δημοσιότητας. Είμαι απλή και παραδοσιακή, λάτρης αυτού που λέμε “σκυλίσια ζωή”.
Ξάπλα, χάδια, μαμ κακά και νάνι… Τι άλλο θα μπορούσε, άλλωστε, να ζητήσει μία σκυλίτσα ενός μόλις έτους όπως εγώ; Δεν ξέρω, ίσως τα πράγματα να αλλάξουν στην πορεία όταν μεγαλώσω λιγάκι. Το είχα κρυφακούσει που το έλεγε και η μητέρα μου σε μια πιτμπουλίνα γειτόνισσα τις προάλλες: “Καλέ, πιο ντροπαλή πεθαίνεις σου λέω! Δεν τις αρέσουν οι γιορτές και τα πανηγύρια, της μιλάς και κοκκινίζει, περνάει όλη τη μέρα μέσα στο σπίτι, μόνο με τα παιδιά της γειτονιάς έχει πάρε-δώσε. Όταν τη βλέπω μαζί τους, γίνεται άλλος άνθρωπος άλλος σκύλος! Κοινωνικότατη, ορεξάτη, να δεις που σε μερικά χρόνια θα βγάλει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο… Ακούς; Ακούω να λες…“.
Μπορεί να έχει και δίκιο, τι να πω; Η αλήθεια πάντως είναι πως λατρεύω τα παιδιά. Ίσως αυτό να οφείλεται στις όμορφες εμπειρίες που έζησα με τα πιτσιρίκια της γειτονιάς, εκεί στο Κορωπί που περιπλανιόμουν πριν έρθω στη Φιλοζωική. Βόλτες, παιχνίδια, χάδια, αγκαλιές… Μπορεί να ήμουν κουτάβι, αλλά θυμάμαι πεντακάθαρα που μετά το απογευματινό παιχνίδι η ζωή μου έμοιαζε με εκείνη του Μπετόβεν στην ομώνυμη ταινία. Φύσει αισιόδοξη καθώς είμαι, να δείτε που σύντομα θα το ζήσω και με τα μάτια ορθάνοιχτα! Αρκεί να κινητοποιηθείτε κι εσείς λιγάκι ε; Μην πάει τσάμπα η ταλαιπώρια μου από τη φωτογράφιση!
UPDATED: Η Ντόλη βρήκε σπίτι και σας στέλνει τα φιλιά της από τον αναπαυτικό της καναπεδάκι!
*Φωτογραφίες: Παντελής Ζερβός
* Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Πρόγραμμα Υιοθεσίας Σκύλων, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία.
