Ποιος δε διάβασε την «Πλωτή Πολιτεία», τα «Ταξίδι στο κέντρο της γης», «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα», «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», «Από τη Γη στη Σελήνη», «Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ», «Η μυστηριώδης Νήσος», «Μιχαήλ Στρογκόφ», «Το αστέρι του Νότου», «Ο Πύργος των Καρπαθίων», «Ο 15ετης πλοίαρχος», «Η σφίγγα των πάγων»; Ποιος δεν ξέρει τον πιο διαβασμένο –μετά την Αγκάθα Κρίστι- συγγραφέα της ανθρωπότητας; Ποιός, απ τη δικιά μου τη γενιά, δεν θυμάται εκείνες τις ασπρόμαυρες εικόνες, σα γκραβούρες, στα βιβλία που μας έκαναν να ζούμε περιπατείς, να ανακαλύπτουμε κόσμους, να βλέπουμε το μέλλον, να μαθαίνουμε για τα βάθη της θάλασσας, τον ατμό, τους πάγους, την επιστήμη, την τεχνολογία, το διάστημα, τα στρώματα των εγκάτων της γης! Σκληρά χρωματιστά εξώφυλλα και μυρωδιά νέου βιβλίου.
Όλα μας μεγαλώναμε με τον Καπεταν Νέμο ως κακό και με τη γνώση πως στην Ινδία τις καίνε τις χήρες και μπορείς να γυρίσεις τη Γη σε δυόμισι, περίπου, μήνες ή πως δεν τυφλώθηκε ο καλός Στρογκόφ με το ατσάλινο σπαθί, γιατί βούρκωσε! Πως άρπαξε την φαντασία μας ο Ιούλιος Βερν και πως μας γέμισε το μυαλό και τη ψυχή με μια κοινή πια εσωτερική αρχειοθήκη εικόνων, συναισθημάτων, γνώσεων, σα να μεγάλωσε εκατοντάδες εφήβους και νέους σε όλο το πλανήτη ψιθυρίζοντας μας παραμύθια στη ψυχή. «Όταν ένα ταξίδι αρχίζει άσχημα, σπάνια τελειώνει καλά» μας έμαθε, αυτός ο τόσο ποιητικός και προς τα τέλη του έργου του απαισιόδοξος προφήτης για το μέλλον των ανθρώπων!
Απ τη ζωή του μου μένει, πως έχουν περάσει 110 χρόνια απ το θάνατο του, που συνέβηκε στις 24 Μαρτίου του 1905, πως ήταν φιλέλληνας, θαυμαστής του αγώνα των Ελλήνων και υποστηρικτής των δικαιωμάτων του νέου έθνους. Μου μένει πως ήθελε να γίνει ναυτικός, να ζει και να ταξιδεύει στη θάλασσα, αλλά ο πατέρας του, αυστηρός και υπέρ πειθαρχίας, δεν του το επιτρέψει ποτέ. Κάποτε θα παραμελήσει τη Νομική και θα γράφει. Ο πατέρας του θα το μάθει και θα τον αποκληρώσει. Θα παντρευτεί μια καλλιεργημένη χήρα με δυο κόρες, θα κάνουν ένα γιο και θα είναι πάντα μαζί. Εκείνη τον ενθαρρύνει να γράψει πάντα. Ένας μαγικός εκδότης αναλαμβάνει να καθοδηγεί τη δουλειά του. Δημιουργούν μαζί.
Μια φορά θα τον πυροβολήσει ο ανηψιός του, που έζησε από τότε στα ψυχιατρεία μέχρι το τέλος. Θα μείνει κουτσός. Θα γίνει διάσημος. Θα δοξαστεί. Προς το τέλος της ζωής του, δε πιστεύει πια στην τεχνολογία. Το αντίθετο. Γράφει βιβλία. Ο γιος του έκδοτη του πια, νομίζει πως θα του χαλάσουν το όνομα και δεν τα εκδίδει. Είναι σκοτεινά, πεσιμιστικά, θλιμμένα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, θα φτάσει στα χέρια μας το βαθύτατα απαισιόδοξο «Το Παρίσι στον 20ό αιώνα». Από το Παρίσι που εκείνος ζει, του 1863 μεταφέρεται σε αυτό του 1963. Κυκλοφορούν παντού χιλιάδες αυτοκίνητα που λειτουργούν με πεπιεσμένο αέρα και η πόλη όμως έχει σοβαρό πρόβλημα μόλυνσης της ατμόσφαιρας από τις βιομηχανίες. Παρασκευάζονται τρόφιμα από ανόργανες πρώτες ύλες. Η Γη έχει καλυφθεί από ένα πυκνό δίκτυο καλωδίων που στηρίζει τις εκτεταμένες τηλεπικοινωνίες, με τις οποίες είναι δυνατή η αποστολή εικόνων και το «παίξιμο» είκοσι πιάνων σε διαφορετικά σημεία του κόσμου από τον ίδιο καλλιτέχνη. Ο Βερν ορίζει πως οι άνθρωποι μέσα στην τόση επικοινωνία δεν μπορούν ουσιαστικά να μιλήσουν, αλλά κλεισμένοι σπίτια τους και στις δουλείες του για να ανεβάζουν συνεχώς την παραγωγή γίνονται αντικοινωνικοί. Η τέχνη εγκαταλείπεται και υπάρχουν υποκατάστατα ή μάλλον κακέκτυπα της. Στο άλλο του βιβλίο, «Η ημέρα ενός αμερικανού δημοσιογράφου το 2889», που γράφτηκε το 1889, προσπαθεί να φανταστεί πώς θα είναι ο κόσμος ύστερα από 1.000 χρόνια. Ανάμεσα σε αλλά λέει πως είναι οριστική η εξάντληση των ορυκτών καυσίμων.
Πεθαίνει. Όπως παθαίνουν πάντα τα ζωντανά πλάσματα και αλλοίμονο! Μετά τον θάνατο του, όπως είχε προβλέψει ο άνθρωπος πήγε στην Σελήνη, στα βάθη των ωκεανών με υποβρύχιε, έμαθε τι συμβαίνει στο κέντρο της Γης… Κάποτε, πριν το τέλος του, μπόρεσε να αγοράσει ένα ωραίο σκάφος. Και όλο ταξίδευε στις θάλασσες.
«Η θάλασσα είναι το παν. Καλύπτει τα 7/10 της γήινης σφαίρας. Η ανάσα της είναι αγνή και υγιεινή. Είναι μια απέραντη έρημος όπου ο άνθρωπος δεν αισθάνεται ποτέ μόνος, γιατί η ζωή στροβιλίζεται από όλες τις πλευρές» έλεγε. Πρόβλεψε σχεδόν τα πάντα! Ακόμα και ότι απ τη Φλόριντα θα εκτοξεύονται πύραυλοι για το διάστημα. Πίστεψε στους ανθρώπους. Είχε να πει πολλές ιστορίες. Είναι ο πατέρας της επιστημονικής φαντασίας. Έχουν επηρεαστεί απ αυτόν ο Αρθούρος Ρεμπό, ο Ευγένιος Ιονέσκο, ο Ζαν Κοκτό, ο Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερί., συμπατριώτες του που συνέχισαν στα βήματα του στις λέξεις. Έχουμε επηρεαστεί απ αυτόν όλοι εμείς, στα βήματα του στις σκέψεις. Το σπίτι όπου έζησε στην Αμιένη, είναι μουσείο. Το πιο ψηλό εστιατόριο στον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι, έχει το όνομα του. Le Jules Verne. Το πρώτο ατομικό υποβρύχιο του κόσμου, το 1954, ονομάστηκε Ναυτίλος, προς τιμήν της πρόβλεψης του στο «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα».
Στην Ελλάδα, υπάρχει οδός «Ιουλίου Βερν» στο χωριό Αρκάσα της Καρπάθου και στην Κύπρο στη Λεμεσό. Κάποτε κυκλοφόρησε και τραγούδι «Ιούλιος Βερν» με ερμηνεύτρια την Αλέκα Κανελλίδου, σε μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου. Ήταν γλυκό και έλεγε:
«Τα στρογγυλά γυαλιά σου και το γενάκι σου
με φέρανε κοντά σου στο καμαράκι σου.
Κοιτάζεις κάπως έτσι και αλληγορικά
και δε σου παίρνουν λέξη μήτε τα ξωτικά.
Κι αν σε κακολογάν, αλήτη κι αν σε λέν
εγώ σε βλέπω ήρωα του Ιουλίου Βερν.
Μιλάς για ξένους τόπους και περιπέτειες,
φοβάσαι τους ανθρώπους, αλλά δε μου το λες.
Γυρνάς από τους δρόμους τα ξημερώματα,
στον ύπνο σου φωνάζεις λέξεις κι ονόματα»
