Θυμάμαι ακόμη την σκηνή. Η κάμερα ζουμάρει στην ένεση αδρεναλίνης που κρατούσε στα χέρια του ο Τζον Τραβόλτα, ένα δευτερόλεπτο πριν την καρφώσει στο στέρνο της Ούμα Θέρμαν, που είχε «στουφιάσει» από την πολλή κόκα. Αμέσως μετά ο Τραβόλτα την καρφώνει στην καρδιά της, τρυπώντας το στέρνο της, αυτή πετάγεται ουρλιάζοντας και κοιτάει την ένεση. «Πες κάτι» της λέει ο Τζον, «κάτι» λέει αυτή και πιθανολογώ ότι όταν γυριζόταν η συγκεκριμένη σκηνή, κάπου εκεί ο Ταραντίνο είπε «cut», για μια σκηνή από τις πολλές που χαρακτηρίστηκαν κλασικές στο «Pulp Fiction».
Μια ταινία με προϋπολογισμό μόλις πέντε εκατομμύρια δολάρια, η οποία έσκασε στην μούρη των απανταχού σινεφίλ σαν μια βόμβα, απογειώνοντας εν μια νυκτί το όνομα του δημιουργού της. Οι εισπράξεις της ξεπέρασαν τα διακόσια εκατομμύρια δολάρια, «ανέστησε» την καριέρα του Τζον Τραβόλτα και τα «fuck» έπεφταν σαν βροχή. Η σκηνή που ακούγεται η περίφημη πλέον «Misirlou» του Ρουμπάνη -ένα τραγούδι που οι dj’s έπαιζαν στα κλαμπ μαζί με τους διαλόγους των πρωταγωνιστών- είναι επίσης κλασική.
Δεν έμεινε και τίποτε άλλωστε από το «Pulp Fiction» που να μην χαρακτηρίζεται κλασικό, αφού η ταινία δημιούργησε πραγματικά σχολή. Στο μίξερ του Ταραντίνο χώρεσαν τα πάντα. Στιγμές από τις ζωές δύο εκτελεστών της μαφίας, της ερωμένης ενός γκάνγκστερ, ενός πυγμάχου και δύο ληστών ξεδιπλώνονται αριστοτεχνικά μέσα σε τέσσερις ιστορίες. Ο Σάμιουελ Τζάκσον, ο Τιμ Ροθ, ο Μπρους Γουίλις, η Ούμα Θέρμαν, όλοι όσοι έπαιξαν σε αυτό το cult αριστούργημα συνέβαλλαν τα μέγιστα στον μύθο του.
Δύο δεκαετίες μετά, το σινέ «Αλκυονίς» προβάλλει κάθε μέρα μέχρι τις 4 Μαρτίου το «Pulp Fiction» στις 21.30 μ.μ. Ναι, το έχουμε δει σχεδόν όλοι οι τριαντάρηδες και σαραντάρηδες, η τηλεόραση το έχει παίξει δεκάδες φορές, αλλά το «Pulp» αξίζει να το βλέπεις στο σινεμά. Εκεί όπου τα πιστόλια του διδύμου Τραβόλτα-Τζάκσον «ξερνάνε» τον θάνατο, εκεί όπου ο Μπουτς «καθαρίζει» τους αρρωστημένους που «περιποιούνται» τον θηριώδη Βινγκ Ράμες σε ένα υπόγειο, εκεί όπου έγραψε την δική του πολύ ξσεχωριστή ιστορία…
