Με την απιστία δεν έχω έρθει αντιμέτωπη –που να το ξέρω, τουλάχιστον. Με τις βομβαρδισμένες ντουλάπες /συρτάρια / ράφια/ βιβλιοθήκες και πάσης φύσεως επιφάνειες διεξάγω έναν διαρκή αγώνα. Επί ματαίω. Ο καλός μου είναι μια αστείρευτη πηγή αταξίας: Δεν πετάει τίποτα –ούτε τη ρημαδο-σαλοπέτ από τότε που τελείωσε το σχολείο-, δεν βάζει τίποτα στη θέση του και, αν το βάλει κάπου, δεν το ξαναβρίσκουμε ποτέ.
Τι μου ‘ρθε και τα θυμήθηκα αυτά; Μα ποτέ δεν τα ξέχασα καταρχήν και, κατά δεύτερον, μου τα έφερε στο νου ένα κομμάτι στους New York Times για ένα νέο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει με τίτλο «The Life-Changing Magic of Tidying Up: The Japanese Art of Decluttering and Organizing». Το εν λόγω βιβλίο συνέγραψε μια συμπαθέστατη γιαπωνεζούλα η οποία, όταν ήταν μικρή, διάβαζε τα περιοδικά της μαμάς της και έκοβε τις σελίδες που αφορούσαν στην τακτοποίηση. Κατόπιν έθετε τις συμβουλές τους σε εφαρμογή για να τις βελτιώσει ή να τις απορρίψει. Περιττό να τονίσω ότι οι γονείς της και οι δάσκαλοί της είχαν αρχίσει να ανησυχούν.
Εγώ πάλι, με το που άρχισα να διαβάζω, ένιωσα ότι βρήκα επιτέλους μια φίλη. Γιατί δεν μπορεί κανείς να κάνει σκοπό ζωής του την τακτοποίηση, αν η αταξία των άλλων δεν έχει αφήσει βαθιά τραύματα μέσα του. Αν δεν έχει ποτέ του οπισθοχωρήσει έντρομος μπροστά το ανοιχτό φύλλο μιας ντουλάπας, αν δεν έχει νιώσει τη ματαιότητα της ζωής μπροστά στο συρτάρι με τις κάλτσες που τακτοποίησε χθες, αν δεν έχει περπατήσει πάνω σε εφημερίδες και περιοδικά σαν τον αναστενάρη. Αν δεν έχει σπάσει τα μούτρα του σκουντουφλώντας σε παπούτσια που σέρνονται ασκόπως στο διάδρομο κι αν δεν έχει αναστενάξει με ανακούφιση που βρήκε επιτέλους το σωστό τραπεζομάντιλο ανάμεσα στα κοφτά και στα κεντήματα που του έχουν φορτώσει τρεις γενιές προγόνων.
Εμένα που διαβάζετε τώρα, μη φανταστείτε ότι είμαι μια νοικοκυρά-πρότυπο, μια χρυσοχέρα που δεν της ξεφεύγει τίποτα. Κάθε άλλο μάλιστα. Όμως, για να γαληνέψει το κεφάλι μου και στη ψυχή μου να πνέουν άνεμοι δύο μποφόρ, πρέπει γύρω μου, εκεί που φτάνει το μάτι μου και το μάτι του μυαλού μου, να επικρατεί ηρεμία. Να μην ξεχειλίζουν τα περιοδικά, να μην υπάρχουν δέκα μισολειωμένα σαπούνια στη μπανιέρα και εκατόν πενήντα σακουλάκια με αφεψήματα στην κουζίνα, να μην είναι τα ρούχα πίτα από το στρίμωγμα στη ντουλάπα, να μην είναι γεμάτα μέχρι διαρρήξεως ντουλάπια και συρτάρια με πράγματα που δεν θα τα ξαναδεί το φως της ημέρας.
Και όλα αυτά να μην είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης –δώστο μου το τρύπιο σου μπλουζάκι να το πετάξω – όχι, θα το κρατήσω για τον ύπνο – μα έχεις δυο συρτάρια μπλουζάκια για τον ύπνο – ας έχω κι άλλο ένα-, ούτε αιτία ανταρτοπόλεμου –αυτά φεύγουνε – θα τα δώσω εγώ, και στο τέλος τα βρίσκεις σε άλλη θέση στη ντουλάπα. Στον πόλεμο των χαρακωμάτων βγαίνω πάντα χαμένη. Στο ένα γκολ που βάζω, τρώω τρία –το λιγότερο. Ακόμα και όταν καταφεύγω σε λαθροχειρίες, η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να το κάνω σωστά, με γαλαντομία. Και τα πράγματα αυγατίζουν γύρω μου ανεξέλεγκτα.
Πρώτα συνθηκολόγησα. Πρώτα έχτισα ντουλάπες να μπει μέσα ο ντουνιάς όλος –δεν αστειεύομαι- και ράφια που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τη σοδειά του Pop Eleven στα ωραία του και μετά, αίφνης, ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει πάλι σπιθαμή ελεύθερου χώρου. Μετά έφτιαξα μεγαλύτερο σπίτι και στο τέλος ανακάλυψα ότι ούτε εκεί χωράω. Όχι τα πράγματά μου πια, αλλά ούτε εγώ η ίδια.
Και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα –πείτε το επιφοίτηση. Οι σχέσεις ανδρών-γυναικών μπορούν να επιβιώσουν πολλών δεινών, αλλά όχι του πόλεμου της κάλτσας. Είναι αδυσώπητος, ύπουλος και εξοντωτικός. Κάνει καθ’ όλα ψύχραιμους ανθρώπους να παραλογίζονται και ανάβει πυρκαγιές στις πιο ευαίσθητες καρδιές.
Γι’ αυτό, ακολουθήστε τη συμβουλή της Μαρί Κόντο, συγγραφέως του πονήματος «The Life-Changing Magic of Tidying Up: The Japanese Art of Decluttering and Organizing» που απασχόλησε ακόμα και τους New York Times. Βγάλτε τα υπάρχοντα σας στο φως, πιάστε τα ένα ένα και σκεφτείτε: Είναι τόσο σημαντικό αυτό το παντελόνι/ πουκάμισο/ κάλτσα που αξίζει να χαλάσουμε τις καρδιές μας αυτό;
Κι επειδή ένας τέτοιος ποταμός σκέψεων και αισθημάτων δεν μπορεί να χωρέσει σε μια τόσο στενή κοίτη, σκεφτείτε και το εξής: Όταν οι ντουλάπες ξεχειλίζουν, μία είναι η λύση. Να καταργήσετε μερικές.
