Είχα την τύχη, κάποτε, να τον ξέρω, να τον γνωρίζω, να μου λέει ιστορίες και να μου χαρίζει ταπεινές γαρδένιες. Λέξεις πολλές, αναλύσεις, μνήμες για εκείνον που ήταν πάντα γίγαντας και ας έμοιαζε μικρόσωμος άνθρωπος.
Θυμόμαστε πάντα πόσο μας λείπει, από εκείνη την μέρα του Ιουνίου που έφυγε αφήνοντας τους δικούς του όρους στο πώς θα είναι η απουσία του. Τα τραγούδια του, τώρα, βάλσαμο σε πληγές και μικρές φυγές και χαμόγελα με στεναγμό βαθύ στην άκρη τους. Πόσα άλλα να ειπωθούν και χρειάζεται; Έχει ο ίδιος δώσει το πλαίσιο και ας βάλουμε κάδρο προσωπικό ο καθένας μας στο δικό του φόντο…
Το Μεθυσμένο Κορίτσι
(και οι στίχοι, οι λέξεις του Μάνου Χατζιδάκι)
… Μες στο κρύο μες στ’ αγιάζι το κορίτσι μου βουλιάζει, το σκεπάζει τ’ αναφιλητό.
Χύθηκαν τα ξεροβόρια, σπάν’ τα ζάρια τρία αγόρια, το κορίτσι κλαίει σαν το Χριστό.
Μεθάει κι ανοίγει μια τρελή πηγή το στόμα γίνεται πληγή,
έχει το μίσος φτιάξει φυλαχτό, παίζει στο θάνατο κρυφτό.
Έχει στα μαλλιά κορδέλες στο κορμί της χίλιες βδέλλες και στο πλάι το Χάροντα σκυφτό.
Απ’ τα μάτια της δυο στάλες κι απ’ τα χέρια πέφτουν κι άλλες ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός.
Ποιος της έδωσε μαχαίρι, ποιος αγέρας θα τη φέρει για ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός;
Με το μαχαίρι κόβει τη σιωπή κι είναι σαν πέτρα σκυθρωπή,
μπλέκει τα χέρια κάνει προσευχή, ποιος θα της δώσει μιαν ευχή;
Μες στο κρύο μες στ’ αγιάζι το κορίτσι μου βουλιάζει το σκεπάζει τ’ αναφιλητό…
(ΥΓ: πάντα θα τραγουδάμε, πάντα θα πληγωνόμαστε απ’ το κενό σου στο κόσμο μας)
