Μαθηματικά:

Μέχρι το γυμνάσιο η σχέση μου με τα μαθηματικά ήταν φυσιολογική. Μετά τη γνωριμία μου με τον Πυθαγόρα και το θεώρημά του, όμως, σιγά σιγά ξεκόψαμε. «Δεν τρέχει μία, σκεφτόμουν, έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να μου χρειαστούν ποτέ». 17 και βάλε χρόνια αργότερα, έχω καταλάβει πόσο λάθος ήμουν. Ανίκανος ακόμη και για τους πιο απλούς υπολογισμούς, χρησιμοποιώ ακόμη κόλπα μέτρησης με τα δάχτυλα. Με το που ακούσω αριθμό, καταρρέω. Αν με δει κανείς δε σε προσπάθεια μαθηματικής συνεννόησης με τη μητέρα μου (τα γονίδια της οποίας προφανώς κληρονόμησα) θα σκεφτεί πως το Δελφινάριο φαντάζει μπροστά μας αρχαία τραγωδία. Οι τραγελαφικές μας συναλλαγές συνήθως πάνε κάπως έτσι: «Μάνα, το 20ρικο που σου πήρα, θα στο δώσει ο Νίκος που μου χρωστάει 25.» Κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του ένα καθολικό μπλακ άουτ στα μυαλά και των δύο.Τα ίδια και χειρότερα παθαίνω, βέβαια, σε κάθε λογιστική πράξη που εμφανίζεται απρόσκλητη μπροστά μου.
 

Χειρωνακτικές δουλειές:

(Δεν έχω καμία σχέση με τον τύπο της φωτογραφίας, αλλά τη χρησιμοποίησα ως έναν ελάχιστο φορό τιμής προς το γυναικείο κοινό του Provocateur). Έχουμε και λέμε. Αυτός που σκέφτηκε τη φράση: «πιάνουν τα χέρια του άντρα του σωστού» να ξέρει πως μου έχει κάνει τη ζωή δύσκολη. Από πού κι ως πού, ρε φίλε, φυτρώνεις στο μυαλό των γυναικών τη σκέψη πως το να ξέρεις να αλλάζεις μια λάμπα έχει άμεση σχέση με την τεστοστερόνη που παράγεις; Φάγαμε, ήπιαμε, σπουδάσαμε, εργαστήκαμε, και τριανταρίσαμε για να ξημερώσει η μέρα που η κοπέλα μας θα κυλιστεί γελώντας στο πάτωμα επειδή της είπαμε ότι δεν έχουμε ξανακούσει τη λέξη «ούπα»; Τι λε ρε άντρα… σωστέ; Ψυχή δεν έχουμε εμείς της θεωρητικής (και της θεωρητικούρας γενικότερα);
 

Μνήμη:

Σε όρους μνημονικού, το χρυσόψαρο φαντάζει μπροστά μου ελέφαντας. Όσο σίγουρο είναι το ότι μια μέρα θα πεθάνω, άλλο τόσο σίγουρο είναι πως το Αλτσχάιμερ μια μέρα θα μου χτυπήσει τη πόρτα κι εγώ όχι μόνο θα του ανοίξω αλλά θα το φιλέψω κιόλας για το υπόλοιπο της ζωής μου. Το δούλεμα που τρώω από τους φίλους μου για πράγματα και ιστορίες που έχουν συμβεί εντός 24ώρου και τα οποία τα έχω διαγράψει από τη «μνήμη» μου, επικό. Και συνεχές.

 

(Περνάει μισό λεπτό προσπαθώντας να θυμηθώ το θέμα με το οποίο έχω καταπιαστεί. Α, ναι! Για τα πράγματα στα οποία είμαι χάλιας…)

 

Αυτοκίνητο:

Ο τύπος στη φωτογραφία, βάση λογικής σκαμπάζει δυο-τρία πραγματάκια γύρω από το αμάξι και τα μηχανολογικά του. Εγώ πάλι, όχι. Ταχύτητες, τιμόνι, γκάζι, φρένο, αμπραγιάζ, μέχρι εκεί. Οκ, την παλεύω και με το cd player αρκεί να μην πρόκειται για σιντιέρα. Εκεί τα πράγματα γίνονται σύνθετα και δεν το ΄χω. Μου έχει τύχει να βγάζει ατμούς από μπροστά επειδή δεν είχα ασχοληθεί με το γέμισμα του ψυγείου για καμία… Ολυμπιάδα. Είμαι τόσο ανίδεος που κάθε φορά που πάω στο συνεργείο για σέρβις, νιώθω ότι με «δαγκώνουν» αλύπητα στην τελική τιμή. Και κάπως έτσι έφτασα στο σημείο να πάω στον τελευταίο μου μηχανικό για να του εξομολογηθώ: «Αδερφέ, δεν ξέρω την τύφλα μου από μηχανικά. Αν θες να με κλέψεις, κλέψε με, δεν θα το καταλάβω. Αν είσαι τίμιος άνθρωπος και φοβάσαι το Θεό (σσ. είχα δει ήδη την Παναγίτσα στον τοίχο του), χρέωσε με όσο πραγματικά κοστίζει». Έχω την εντύπωση ότι η επίκληση στα θεία και στο συναίσθημα, λειτούργησε.  
 

Ψευτιές-κλεψιές:

Αν είχα τον Πινόκιο ή τον Ρωχάμη συμμαθητή, θα παίζαμε σφαλιάρες κάθε μέρα. Δεν λέω πως είμαι τόσο ηθικό στοιχείο και αψεγάδιαστος που δεν μπορώ να ξεστομίσω μούφα. Λέω απλά ότι δεν το έχω. Περισσότερο γιατί φοβάμαι τις συνέπειες που θα έχω αν ανακαλύψει ο απέναντί μου ότι λέω ψέματα ή ότι έκανα απατεωνιά. Π.χ. στις εξετάσεις της Β’ λυκείου, κι ενώ καθόμουνα πάνω στο -όχι και τόσο διακριτικό- σκονάκι που είχα ετοιμάσει, ο εποπτεύων καθηγητής με σήκωσε για να πάω να κάτσω κάπου αλλού που είχε περισσότερες κενές θέσεις. Έτσι, για να αραιώσουμε και να μην αντιγράφουμε. Φυσικά, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και θεωρώντας πως με έχει πάρει χαμπάρι σηκώθηκα και άφησα το σκονάκι στην καρέκλα. Το είδε, μου μηδένισε τη κόλλα, με έκραξε ο πατέρας όταν το έμαθε, συνέχισα τη ζωή μου στιγματισμένος.
 

Τεχνολογία:

Μιλώντας για τον πατέρα μου…. Δεν μπορεί να περάσει το PIN στο κινητό του μετά από 10 χρόνια χρήσης. Από την άλλη, η μάνα μου ευκολότερα λύνει τον κύβο του Ρούμπικ από το να κάνει ανάληψη σε ΑΤΜ. Οι πιθανότητες, επομένως, το βλαστάρι τους να τα πηγαίνει καλά με την τεχνολογία φαντάζουν λιγότερες κι από το να κατακτήσει ο βάζελος πρωτάθλημα φέτος στη Σούπερ Λίγκα (να ξέρετε πως αυτό γράφεται στο βαζελοκρατούμενο Provocateur και ο κίνδυνος της απόλυσης είναι πιο πιθανός από ποτέ). Αυτό λέω μονάχα και το κλείνω: Πριν από μία εβδομάδα κατάλαβα ότι μόντεμ και ρούτερ είναι το ένα και το αυτό.