Τα έχουμε δει εκατοντάδες φορές στην τηλεόραση.
Παίζονται πια σε «λούπα», μόλις τελειώσουν ξαναρχίζουν.
«Κωνσταντίνου και Ελένης», «Καφέ της Χαράς», «Είσαι το ταίρι μου», «Επτά Θανάσιμες Πεθερές», από την άλλη άκρη του Ατλαντικού «Τα Φιλαράκια» και κάθε καλοκαίρι, σαν ανέκδοτο που δεν το χορταίνουμε «Το Ρετιρέ».
Ξέρει κανένας πώς τελειώνουν;
Ουδείς.
Η λύση του… δράματος σε αυτές τις σειρές, έχει χαθεί στις ατέλειωτες επαναλήψεις που στην προκειμένη περίπτωση εξελίχθηκαν σε περιστατκό τηλεοπτικού αλτζχάιμερ.
Πώς να μη σε χτυπήσει το καταραμένο όταν το μεσημέρι βλέπεις το 5ο επεισόδιο μιας σειράς και μετα τα μεσάνυχτα το 10ο του δεύτερου κύκλου και μάλιστα με υπότιτλους για τους κωφάλαλους;
Φήμες ότι τα κανάλια δεν προβάλουν ποτέ τα τελευταία τους επεισόδια για να διατηρήσουν με τον τηλεθεατή την σαδομαζοχιστική αυτή σχέση, ελέγχονται ως… κακεντρεχείς.
Ευτυχώς δηλαδή που ο” Σουλεϊμάν” βασίζεται σε πραγματική ιστορία και στο τέλος και αυτός και η Χουρέμ πεθαίνουν.