Ένα επεισόδιο που ξεκινάει με μια γυναίκα που ρεύεται, αν μη τι άλλο δεν σε προδιαθέτει για σπουδαία πράγματα. Κι όμως… Οι αθεόφοβοι συντελεστές της σειράς κατάφεραν στο τέλος του επεισοδίου να μας κάνουν να αναφωνήσουμε με τα μάτια γουρλωμένα: ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Και μάλιστα τρις. Τουλάχιστον τρις.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Από εκεί, δηλαδή, όπου ξεκινάει το ντου των Αγρίων στο πανδοχείο που μένει η Γκίλι. Ξανασυναντάμε μετά από κάμποσα επεισόδια την λατρεμένη, άγρια κοκκινομάλλα Ίγκριντ η οποία αφού συμμετέχει στο μακελειό ξεκοιλιάζοντας καμιά ντουζίνα ανθρώπους, το γυρίζει ξαφνικά στην αγαθοεργία προσπερνώντας –και έτσι σώζοντας- τη Γκίλι και τον μπόμπιρα της. Well done Ίγκριντ, τσίμπα ένα φωτοστέφανο!
Σκηνή δεύτερη. Η Μισάντει και οι λοιπές υπηρέτριες της Καλίσι λούζονται ολόγυμνες στο ποτάμι. Ο αρχηγός των Άσπιλων, ο Γκριζοσκώληκας, κάνει κάπου εκεί παραδίπλα τα μακροβούτια του και αφού βγαίνει στην επιφάνεια παθαίνει κοκομπλόκο κοιτάζοντας τα οπίσθια και το στήθος της Μισάντεϊ που απλώνονται μπροστά του. Την κοιτά αποσβολωμένος, εκθαμβωμένος από τα κάλλη της όμορφης μιγάδας.
Η γλώσσα του δεν μπορεί να δουλέψει. Δυστυχώς ο Γκριζοσκώληκας είναι ευνουχισμένος, οπότε δεν δουλεύει ούτε το μόριό του. Παρ΄ όλα αυτά, η καρδούλα του δουλεύει και τον βοηθά να ψιλοεκφράσει λίγο αργότερα τα αισθήματά του προς τη Μισάντει. Ωραίο ζευγάρι θα κάνουνε πάντως αν προχωρήσει το κονέ. Η Μισάντεϊ ψήνεται και αυτό είναι προς τιμήν της. Αν λύσει και τις… τεχνικές λεπτομέρειες, θα ζήσουν βίο ανθόσπαρτο.
Επόμενη σκηνή και η εικόνα μεταφέρεται στον έτερο ευνουχισμένο της σειράς, τον Θήον τον Γκρέιτζοϊ (που έχει πειστεί ότι είναι ο Ρικ). Το υποχείριο του Ράμσεϊ Σνόου, λοιπόν, χρησιμοποιείται από τον τελευταίο προκειμένου να καταλάβει την τάφρο του Κέιλιν για χάρη του πατέρα του, λόρδου Μπόλτον. Ο Θήον ή Ρικ ή Αχώνευτος παίζει (σχεδόν) μια χαρά το ρόλο του που του ανέθεσε ο Ράμσεϊ. Η τάφρος κατακτιέται και ο λόρδος Μπόλτον επιβραβεύει τον Ράμσεϊ χρίζοντάς τον διάδοχό του και Άρχοντα της Κοιλάδας.
Και πάμε τώρα στο πιο ριγμένο –μέχρι τα τώρα- πρόσωπο της σειράς, τη Σάνσα Σταρκ. Το 8ο επεισόδιο, λειτουργεί ως το ξυπνητήρι που διεγείρει τον υπνωτισμένο και αθώο της εγκέφαλο. Με τις ραδιουργίες της και με ένα ρεσιτάλ υποκριτικής μπροστά στους δικαστές του Μπέιλι, υπερασπίζεται και τελικά σώζει τον τελευταίο από την κατηγορία της δολοφονίας της Λάισα.
Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν αν η μετάλλαξη αυτή και η υπεράσπιση του Μπέιλι αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου που έχει στρώσει η ίδια μέσα στο μυαλό της για να πάρει κεφάλι στις επιμέρους διεκδικήσεις (και… εκδικήσεις) ως μια ισχυρή Σταρκ ή μήπως οφείλεται στο ότι τελικά ενδίδει στα λάγνα βλέμματα του Μπέιλι του πανούργου που κάποτε λιγουρευόταν τη μητέρα της . Ψηφίζω εκδοχή πρώτη και περιμένω με αγωνία την ανάρρησή της. Όπως επίσης και το αντάμωμά της με την αδερφή της, τη πιτσιρίκα την Άρια, που όλο φτάνει-φτάνει αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να συναντήσει κάποιο από τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειάς της.
Συνεχίζουμε με Τζώρα Μόρμοντ. Μετά από το «πακέτο» που έφαγε στο προηγούμενο επεισόδιο βλέποντας τον Ντάαριο Ναχάρις να βγαίνει από το δώμα της Νταινέρυς (έχοντας πάρει αυτό που ο ίδιος ονειρεύεται τα βράδια κάτω από τα σεντόνια του), το 8ο επεισόδιο του επιφυλάσσει μια δεύτερη σερί νίλα. Κι αυτό διότι αποκαλύπτεται από ένα γράμμα (λόρδε Βάρυς;) ότι αρχικά ήταν κατάσκοπος των Λάνιστερ. Η Καλίσι δεν του πήρε το κεφάλι, αλλά προτίμησε να τον διώξει. Η σκηνή της φυγής του, φέρνει λίγο στον μοναχικό Λούκι Λουκ που ξεμακραίνει καβάλα στη Ντόλι. Κρίμα, αδερφέ, σε συμπαθήσαμε…
Και πάμε τώρα στα μεγάλα και τα σπουδαία. Στη σκηνή που άπαντες περίμεναν, στη μάχη ανάμεσα στον σεξολάγνο Όμπεριν και τον Κλιγκέιν που πρέπει να είναι πρωτοξάδελφος του Σαμπόνις. Η μάχη λοιπόν αυτή, η οποία κρίνει και το μέλλον του λατρεμένου Τύριον, ξεκινά με τον Όμπεριν να σαλιαρίζει και να κάνει μια επίδειξη των ικανοτήτων του στο ιδιότυπο δόρυ που κρατούσε. Μετά από 2-3 λεπτά μονομαχίας και αφού όλοι είμαστε υποψιασμένοι ότι ο Όμπεριν θα βγει νικητής σώζοντας έτσι τον Τύριον, γίνεται το αναμενόμενο: με δυο τρεις σουβλιές, ο Κλιγκέιν σωριάζεται κάτω ετοιμοθάνατος.
Κάπου εκεί ξεκίνησα να χασμουριέμαι. «Με ρέψιμο ξεκίνησε το επεισόδιο, τι καλύτερο κλείσιμο από το χασμουρητό», σκέφτηκα. Αλλά όοοχι! Δεν θα τον τρελάνουμε εμείς τον G.R.Martin. Αυτός θα μας τρελάνει! Σηκώνεται, που λέτε, από το πουθενά ο Κλιγκέιν, αρπάζει και ρίχνει κάτω τον Όμπεριν (που εν τω μεταξύ αντί να αποτελειώσει το θηρίο, επιδίωκε να εκμαιεύσει από αυτό την ομολογία για το θάνατο της αδερφής του), μπήγει τα δάχτυλα στα μάτια του και τα πιέζει τόσο που γίνεται αυτό που θα φαντάζονταν o νους κάθε φυσιολογικού ανθρώπου: το κρανίο του Όμπεριν συνθλίβεται, τα μάτια του πετάγονται έξω, τα μυαλά του ξεχύνονται στο πάτωμα της αρένας…
«ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!», ξελαρυγγιαζόμαστε με τη Λώρα. Έχουμε να αντιδράσουμε έτσι από το ψυχασθενικό 9ο επεισόδιο της προηγούμενης σεζόν, γνωστό και ως «Σταρκ, γιοκ». Η σκέψη πάει αμέσως στο τι μέλλει γενέσθαι με τον Τύριον, ο οποίος έχει καταφέρει να πάρει όλες τις συμπάθειες με το μέρος του.
Τρέμουμε στην ιδέα πως το επόμενο επεισόδιο είναι το 9ο, που είθισται να είναι το ανατρεπτικότερο και πλέον ψυχοβγαλτικό κάθε σεζόν. Ραντεβού, την επόμενη εβδομάδα. Στο μεσοδιάστημα προσευχόμαστε για το (μικρό) τομάρι του Τύριον…
