Το true crime ποτέ δεν έχει ξεμείνει από κοινό. Από γραπτή εξιστόρηση στυγερών εγκλημάτων και κινήτρων -ή την παντελή έλλειψή τους- δολοφόνων, μπήκε στο γήπεδο των podcasts και απέδειξε πως πολλά πράγματα δεν μπορούμε να φέρουμε εις πέρας, αλλά το να πλένουμε τα πιάτα ακούγοντας για αποκεφαλισμούς και μαχαιρώματα δεν είναι ένα από αυτά. Ανάμεσα στα ελληνικά true crime podcasts που ξεχωρίζουν είναι εκείνο που ξεφεύγει με τον τρόπο του από την κλασική μανιέρα περιγραφής των περιστατικών και ανάλυσης της προσωπικότητας και των κινήτρων των δολοφόνων.
Τα «Γεγονότα που Συγκλόνισαν», του Μενέλαου Γεωργίου είναι κάτι παραπάνω από καλογραμμένες περιγραφές γεγονότων και εγκλημάτων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γνωρίζουμε όλοι, απορώντας «γιατί;». Επικοινωνεί με πρόσωπα που είτε είχαν κάποια ανάμειξη στο γεγονός είτε με συγγενείς θυμάτων, που με τις μαρτυρίες τους αποτυπώνουν το κοινωνικό αντίκτυπο και τις δεύτερες και τρίτες προεκτάσεις συμβάντων που αναλώθηκαν με φθηνούς τρόπους από τα media για να ταίσουν τα κατώτερα ένστικτα του κοινού.
Μίλησα με τον Μενέλαο Γεωργίου, που μόλις στα 22 του χρόνια και έχοντας μπει πρόσφατα στον κλάδο, ήδη έχει δει το podcast του να τρυπώνει στη λίστα με τα πιο επιτυχημένα ελληνικά επεισόδια, για την ανάγκη του να ασχοληθεί με το true crime, την έρευνα που κάνει, την άγνοια κινδύνου του -ή και όχι- η οποία τον έχει φέρει σε τηλεφωνική επαφή με δολοφόνους και ιατροδικαστές, αλλά και τον Θεόφιλο Σεχίδη, το poster-boy των Ελλήνων δολοφόνων, που με έναν τρόπο συνεχίζει να γοητεύει τόσα χρόνια αργότερα, ακόμα και μετά τον θάνατό του.
Αρχικά, πώς είσαι αυτή την περίοδο;
Είμαι πολύ καλά, σε έναν πανικό δημιουργίας, το κεφάλι μου είναι τρικυμία εν κρανίω σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω όλες τις συνεντεύξεις και να ακολουθήσω την ερευνά που χρειάζεται για την ολοκλήρωση των επεισοδίων που έπονται. Αλλά κατά τα άλλα πολύ καλά, έχω την υγειά μου, την δουλειά μου, και την οικογένεια μου ασφαλή και ευτυχισμένη, και νομίζω πως αυτά αρκούν.
Πες μου λίγο για την πορεία σου μέχρι να ηχογραφήσεις το πρώτο σου podcast. Πώς άρχισαν να σε γοητεύουν εγκλήματα και γεγονότα που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία;
Λοιπόν, ξεκίνησα πραγματικά από σπόντα. Κάπου στις αρχες Οκτωβρίου 2021 άρχισα να γνωρίζω τον κόσμο του Podcast και μαζί με αυτό τις εκπομπές που τυχαία έπεφτα πάνω τους. Με συνεπήρε πάρα πολύ γρηγορά η δύναμη του ήχου, η τρομερή πολυτέλεια δηλαδή, του να συνδυάζεις ό,τι μπορείς να φανταστείς με την ακρόαση ενός επεισοδίου. Μπορείς να ακούς επεισόδια όταν οδηγείς, καθαρίζεις, περπατάς, θηλάζεις, εργάζεσαι. Πραγματικά ήρθε ως θείο δώρο η ανακάλυψη των Podcast σε μια στιγμή της ζωής μου, οπού ο χρόνος μου ήταν «ασφυκτικός»
Κάπου στα μέσα λοιπόν Οκτωβρίου έπεσα πάνω στις -πλέον- συνάδελφους μου Μυρτώ και Αθηνά (αka True Crime αλα Ελληνικά & Μέχρι Θανάτου…) τις οποίες ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Με ενέπνευσαν να τολμήσω και εγώ να ασχοληθώ με τον μαγικό αυτό χώρο του ήχου, ξεκινώντας την δική μου εκπομπή τα -τότε- «Εγκλήματα που συγκλόνισαν».
Έχοντας λοιπόν ως εφαλτήριο την “γοητεία” που μου ασκούσαν τα εγκλήματα και τα γεγονότα που απασχόλησαν την Ελληνική κοινωνία προσπάθησα να δημιουργήσω μια εκπομπή που θα εξηγούσε ακριβώς αυτό. Ποτέ στην ζωή μου δεν με κέρδισαν οι σκηνές με αίματα, οι ανατριχιαστικές περιγραφές και οι εικόνες από τις σκηνές των εγκλημάτων. Αντιθέτως, θεωρούσα (και ακόμα θεωρώ) ότι «κλέβουν» το αληθινό νόημα που πρέπει όλοι να εστιάζουμε. Την σωρεία κοινωνικών μηνυμάτων και το γεγονός ότι ο κάθε άνθρωπος που εγκληματεί , δεν μπορεί να αποδώσει το έγκλημα στην «κακία στιγμή» . Υπάρχουν 1002 παράγοντες που όταν εντοπίζονται ετεροχρονισμένα μετα από κάθε έγκλημα ή γεγονός, τότε ξαφνικά, όλο το τοπίο αλλάζει. Αυτή η ξαφνική στροφή με γοήτευε από μικρό, και σήμερα κάνω αυτό που κάνω.
Τελικά, αποφάσισες να ξεκινήσεις τη δική σου σειρά podcast. Περίμενες ότι θα πάει καλά αυτό; Ρωτάω γιατί το true crime είναι μια θεματική που θα χαρακτήριζε κανείς κορεσμένη για τα ελληνικά podcast δεδομένα.
Όχι δεν το περίμενα καθόλου, δεν περίμενα να αποκτήσω κοινό, δεν περίμενα ο κόσμος να μου στέλνει μηνύματα και να με ρωτάει για τα επόμενα επεισόδια με ανυπομονησία. Αντιθέτως τον πρώτο καιρό που «βούτηξα» το δάκτυλο μου στην λίμνη των Podcast, δεχόμουν αρκετά σχόλια για το πως να βελτιώσω την εκπομπή μου, πολλά εκ των οποίων συνοδευόνταν και με απόλυτη αυστηρότητα. Ευτυχώς, αυτό με ενέπνευσε να εμπλουτίσω την εκπομπή μου με συνεντεύξεις. Υπάρχουν επεισόδια μου που έχουν από δύο καλεσμένους έως και πέντε. Αυτό εμπλούτισε καθοριστικά την εκπομπή μου και το περιεχόμενο τους.
Μίλα μου για τη διαδικασία έρευνας και συγγραφής των κειμένων σου πριν από κάθε επεισόδιο. Ξέρω ότι έχεις πρωινή δουλειά γραφείου. Πώς μοιράζεις τον χρόνο σου;
Ναι, είναι πάρα πολύ δύσκολο, έχω μια απαιτητική δουλειά η οποία είναι 8ωρη καθημερινή. Αυτό δυσκολεύει αρκετά τα πράγματα, άλλα επειδή -μέχρι στιγμής- η δουλειά μου συντηρεί το podcast είναι “εκ των ων ουκ άνευ”. Προσπαθώ λοιπόν να μοιράζω τον χρόνο μου. Κάθε μέρα μετα τις 17:00 αρχίζουν τα τηλεφωνήματα σε πρωταγωνιστές του εκάστοτε θέματος που πραγματεύομαι, ώστε να συμμετάσχουν στο επεισόδιο.
Συνήθως κάθε μέρα πριν κοιμηθώ κάνω την κατάλληλη ερευνά για το επεισόδιο που πραγματεύομαι την βδομάδα εκείνη. Το Σαββατοκύριακο γράφω την σκαλέτα και τα κείμενα, τις Κυριακές απομαγνητοφωνώ όλες τις συνεντεύξεις και τις εντάσσω στο βασικό μου αφήγημα και τις Δευτέρες μετα την δουλεία ηχογραφώ στα Grey Studios Athens, ώστε την Τρίτη το πρωί να κάνω με την ομάδα μου εκεί , τις τελευταίες αλλαγές, ώστε την Τέταρτη στις 10:00 το επεισόδιο να έχει ήδη δημοσιοποιηθεί. Α, και τις Παρασκευές έχω μάθημα ορθοφωνίας ώστε να βελτίωσω την αφήγηση μου.
Όσο μιλάμε ακούω το τελευταίο επεισόδιο, για τη Δήμητρα της Λέσβου. Ακούγεσαι ιδιαίτερα συγκινημένος. Έτσι καταλαβαίνω. Γιατί σε φόρτισε τόσο πολύ;
Είμαι πάρα πολύ συγκινημένος, έκλαιγα κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, και αυτό γιατί ένιωσα πολύ κοντά στην Δήμητρα. Ένιωσα πως όση ώρα ηχογραφούσα είχα την Δήμητρα απέναντι μου να γελάει και να με κοιτάει με τα καταγάλανα ματιά της. Στο επεισόδιο εκείνο είχα καλεσμένη δε και την Πάολα Ρεβενιώτη που γνώριζε την Δήμητρα προσωπικά και μου ερχονταν όλα όσα μου είπε, γεγονότα που δεν είδαμε στο ντοκιμαντερ «Η Πάολα συναντά την Δήμητρ@ » και ένιωθα πραγματικά συγκίνηση. Αυτό που με θύμωσε πιο πολύ ακόμα, είναι το τέλος της Δήμητρας: ενταφιασμένη σε μαζικό τάφο, χωρίς την πρέπουσα ταφή και ευλογία. Και το λέω αυτό όχι γιατί είμαι θρήσκος, άλλα γιατί η Δήμητρα αγαπούσε τον Χριστό πολύ. Σιγουρά θα ήθελε την ευλογιά του για να «κοιμηθεί» ήσυχα.
Ποια άλλη υπόθεση σε φόρτισε έντονα; Σε σημείο που ενδεχομένως να σε δυσκόλεψε;
Θα έλεγα για το Μάτι, άλλα αφού θα αναφερθούμε περισσότερο αργότερα, θέλω να σου πω ότι είναι η φρικιαστική δολοφονία της τετραμελούς οικογένειας Χρυσαφίδη. Τον Ιούνιο του 1991. Μια ιστορία πραγματικός γρίφος, με μυστήριο, αδικία, και 4 βασανισμένα κορμιά στο υπόγειο της υπερπολυτελούς κατοικίας της οικογένειας στην Εκάλη. Τα δυο δε, από τα τέσσερα μέλη της οικογένειας ήταν ανήλικα αγόρια, τα οποία βασανίστηκαν βάναυσα, μπροστά στα μάτια του πατέρα τους. Δέθηκα τόσο πολύ με αυτή την υπόθεση που κατάφερα να μιλήσω με τους τότε γειτονες της οικογένειας (31 χρονιά μετα…) και με τον ίδιο τον ιατροδικαστή, που διενήργησε νεκροψία νεκροτομή στις σορούς της ατυχούς οικογένειας.
Η αλήθεια είναι ότι επειδή μένω πάρα πολύ κοντά στην βίλα της οικογένειας κάθε μέρα που περνάω απέξω με το αυτοκίνητο, το μυαλό μου στοιχειώνει εκείνη η νύχτα του Ιουνίου του 1991, που έμελλε να ήταν η τελευταία της οικογένειας. Το βράδυ πριν δημοσιοποιήσω το επεισόδιο, πήγα στον ομαδικό τάφο της οικογένειας, και άφησα τέσσερα λευκά τριαντάφυλλα, ένα για το κάθε θύμα, και την μέρα που το δημοσιοποίησα άφησα στην μεταλλική είσοδο της οικείας στην Εκάλη άλλα τέσσερά λευκά τριαντάφυλλά με ένα κομμάτι από το αγαπημένο μου ποίημα, «Τα μάτια των δολοφόνων» του Γιάννη Βαρβέρη.
Μιλώντας για φόρτιση, στο Μάτι έχεις αφιερώσει τρία επεισόδια. Ήταν δύσκολα επεισόδια αυτά;
Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Έναν μηνά ολόκληρο έκλαιγα με λυγμούς, και κυρίως γινόμουν ράκος μετα τις συνεντεύξεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την συνέντευξη που μου έδωσε μια εγκαύματιας, η Ιωάννα ,που είδε την μητέρα της να καίγεται ζωντανή μπροστά της. Και η Ιωάννα δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Τίποτα [.] Όση ώρα η Ιωάννα μου μίλαγε, δαγκωνόμουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν τέλειωσε η συνέντευξη πήγα στο αυτοκίνητο και πλάνταξα στο κλάμα. Σκεφτόμουν την δική μου μητέρα που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω, και με εξόντωνε αυτό. Από εκεί και πέρα το έγκλημα στο Μάτι -γιατί έγκλημα είναι και μάλιστα μεγαθήριο εγκλήματος- έγινε και δικός μου πόνος.
Γιατί στο Μάτι χάσαμε 102 αδέρφια μας, μαμάδες μας, μπαμπάδες μας, γιαγιάδες μας, παιδία μας… ΌΛΑ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ επίσης τώρα που πήγα στην πρώτη δικάσιμο για το Μάτι, που γνώρισα μια κυρία η οποία έχασε τον γιο της εκείνη την μαύρη μέρα, και φορούσε στον λαιμό της μια καδένα με το όνομα του γιου της. Συστηθήκαμε, την κοίταξα, και ήθελα να την πάρω αγκαλιά και να λυθώ στο κλάμα. Ξέρεις γιατί Βάνα; Γιατί από καθαρή τύχη δεν απανθρακώθηκα εγώ, γιατί αυτή η γυναίκα που φορούσε την καδένα θα μπορούσε να είναι η μάνα μου, γιατί το Μάτι είναι η τρανή αποδείξη ότι κάνεις μας δεν είναι ασφαλής, και είμαστε πολύ τυχεροί που στις 23 Ιουλίου του 2018, η πύρινη λαίλαπα δεν επέλεξε την δικιά μας οικογένεια, το δικό μας σπίτι να ξεσπάσει την οργή της. Μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη, πρέπει όλοι μας να κλαίμε γιατί οι ψυχές των 102 αυτών ανθρώπων δεν θα ησυχάσουν ποτέ
Συχνά για τις ανάγκες του κάθε επεισοδίου, επικοινωνείς με ανθρώπους που έχουν κάποια ή ακόμα και απόλυτη ανάμειξη στην εκάστοτε υπόθεση. Για παράδειγμα, στο επεισόδιο με την Ιωάννα Παλαιοσπύρου. Σου είναι δύσκολη αυτή η επικοινωνία; Έχεις άγνοια κινδύνου ή έχεις απλώς αποφασίσει πως ό,τι και να γίνει, εσύ θα έχεις κάνει το χρέος σου;
Ερώτηση για δυνατά στομάχια. Καταρχάς πρέπει να σου πω ότι είμαι πολύ τυχερός, που μέσα από την δουλεία που κάνω γνώρισα την Ιωάννα. Η Ιωάννα είναι ένας άνθρωπος διαμάντι, ένας άνθρωπος μοναδικός, υπόδειγμα θάρρους και ανδρείας. Της ζήτησα τον Φεβρουάριο του 2022 να μου μιλήσει και τελικά τα καταφέραμε τον Ιούλιο του ιδίου έτους. Από τότε η Ιωάννα είναι από τους στενότερους μου φίλους και την αγαπάω αληθινά. Τώρα σε ό,τι αφορά στο άλλο σκέλος της ερώτησης σου, αρκεί να σου πω ότι έχω επικοινωνήσει με 4 δολοφόνους μέχρι στιγμής. Όχι δεν έχω αγνοία κίνδυνου, αντιθέτως έχω προμηθευτεί απόρρητο αριθμό, ώστε να διενεργώ από εκεί όλες τις επικοινωνίες που αφορούν στην ερευνά μου, Δικηγόροι, Ιατροδικαστές, δημοσιογράφοι, πραγματογνώμονες έχουν δεχτεί εκατοντάδες τηλεφωνήματα από μένα και σιγουρά το «Γεια σας, το παιδί από αυτό το Podcast είμαι» το έχουν μάθει νεράκι.
Ρωτάω εσένα που είσαι μέσα στο industry. Το ελληνικό κοινό ακούει στα αλήθεια podcasts; Γιατί κάπως αμφιβάλλω.
Κοιτά Βάνα μου, ο Έλληνας όχι δεν ακούει Podcast ακόμα όπως θα θέλαμε εμείς οι δημιουργοί. ΑΛΛΑ, όπως και στα πάντα, η μικρή μας χώρα ακολουθεί σιγά σιγά τις παγκόσμιες τάσεις, και αυτό είναι εμφανές από το γεγονός ότι από το 2020 έως το 2021 έως το 2022 οι χρήστες που ακούν podcast στην Ελλάδα, έχουν τετραπλασιαστεί. Μάλιστα κάπου διάβασα ότι στην Ελλάδα περίπου 950.000 άτομα ακούμε Podcast.
Τώρα μια ερώτηση που ήθελα πάντα να κάνω σε κάποιον που έχει διαβάσει πολύ για αληθινά εγκλήματα, παρατηρείς μια εμμονή του κοινού ακόμα και σήμερα με τον Θεόφιλο Σεχίδη; Έχει γίνει κάτι σαν σταρ της ελληνικής crime ιστορίας;
Υπέροχη ερώτηση. Σαφώς ο Θεόφιλος Σεχίδης αποτελεί μια μοναδική περίπτωση κατά συρροή δολοφόνου, χωρίς Cooling-Off period time, αφού «αφάνισε» όλη του την οικογένεια μέσα σε λίγες μέρες, ο οποίος μετα συγκλόνισε το Πανελλήνιο με την στυγνή του ομολογία ότι τους σκότωσε όλους γιατί προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. Για μένα όμως ο Θεόφιλος Σεχίδης δεν έγινε ό,τι έγινε, αποκλειστικά και μόνο επειδή ξεκλήρισε την πενταμελή του οικογένεια στην Θάσο, ούτε επειδή προέβη σε ένα ρεσιταλ αγριότητας τρώγοντας τα μυαλά της οικογένειας του, άλλα επειδή μέσω του εγκλήματος του, στιγμάτισε για πάντα την σχιζοφρένεια ως μια ασθένεια που σε καθιστούσε αμέσως «Μηχανή Θανάτου»… Γενικά η ιστορία του Θεοφίλου Σεχίδη ανέδειξε και το ταμπού της Ελληνικής κοινωνίας στο θέμα των ψυχικών ασθενειών.
Αυτό το “αγρίεμα” που λέμε, την ανατριχίλα, τη νιώθεις με κάποια ζόρικα θέματα όπως δολοφονίες ή εξορκισμοί; Ή μόνο εμείς;
Χάχα, όχι δεν νιώθω ποτέ την ανατριχίλα η αλήθεια είναι. Φαντάσου το demo του εκάστοτε επεισοδίου το ακούω σε ηχείο, το βράδυ πριν κοιμηθώ με όλα τα φωτά σβηστά. Αυτό με κάνει «ένα» με το επεισόδιο.
Με τι θα καταπιαστείς στα επόμενα επεισόδια; Δώσε μερικά spoilers.
Ουφ, μερικά από τα επεισόδια που έρχονται, είναι η συγκλονιστική τραγωδία στην Κοιλάδα των Τεμπών, το Remake του Θεοφίλου Σεχίδη, με καλεσμένο έναν άνθρωπο από το παρελθόν του και για πρώτη φορά, η συγκλονιστική ιστορία για το τροχαίο της πριγκίπισσας Diana, για την πραγμάτωση του οποίου θα ταξιδέψω στο Λονδίνο για μια αποκλειστική συνέντευξη με έναν καλεσμένο έκπληξη!
