Οκ, δεν λέω ότι τα κορίτσια που αγκαλιάζονται και τραγουδούν το «Μόνο Ψέματα» στις συναυλίες του Φοίβου και στην Ταράτσα δεν είναι το core κοινό του Δεληβοριά. Είναι, και χρειάζονται τις μπαλάντες του και τον ρομαντισμό του και τις ιστορίες του. ΑΛΛΑ, κι αυτά τα κορίτσια περίμεναν από τον κορυφαίο τραγουδοποιό που έχουμε και νιώθουμε οικείο (γιατί ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν ανήκει στη δική μας γενιά κι αφουγκράστηκε τα αιτήματα μιας άλλης και μπράβο του) να πει κάτι παραπάνω. Για όλα αυτά που γίνονται και μας μαυρίζουν την ψυχή, όσα βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων και μας εξοργίζουν. Όλα αυτά που μας κατεβάζουν στους δρόμους για να ακουστεί κάπως ο λυγμός μας.
Σε ένα αυτοκίνητο. “Θέλω να σου βάλω να ακούσεις κάτι”, λέει η οδηγός του. Το βάζει. Τέρμα. Και το τραγουδάει. Η Άγρια Ορχιδέα του Φοίβου είναι σοκ. Γιατί οι περισσότεροι τον ξέρουμε από τις μπαλάντες του. Και είναι τόσο ευχάριστα σοκαριστικό που βλέπαμε όλα τα κομμάτια του νέου του δίσκου, ANIME, να περνούν ξανά και ξανά όλο το ΣΚ στο timeline μας. Ο Δεληβοριάς έβγαλε το δίσκο του καλοκαιριού και -παραδόξως- έβαλε σε ένα τραγούδι όλα εκείνα που έχουμε σκεφτεί κατά καιρούς αλλά είτε ήμασταν ανήμποροι να βρούμε τα λόγια να τα εκφράσουμε είτε ντρεπόμασταν.
Ο Δελήβοριάς αποκάλυψε τον στίχο σε μια συνέντευξη που έδωσε στην Εφημερίδα των Συντακτών, όταν ρωτήθηκε αν αλλοιώνεται ο πληθυσμός μας από τους πρόσφυγες. Τότε είχε πει: «Και βέβαια, αλλά προς το καλύτερο. Όταν ένας άνθρωπος σώζεται από τον θάνατο στη δική σου αγκαλιά, παύεις να έχεις αυτή τη μοσχαρίσια φάτσα κι αυτή την «αρχιδίσια ερημιά» που εκπέμπουν άτομα όπως ο συγκεκριμένος υπουργός (σ.σ. Άδωνις Γεωργιάδης). Ας μου επιτραπεί η έκφραση, είναι από στίχο σε καινούργιο μου τραγούδι. Μια μέρα έβλεπα αυτόν τον υπουργό να μιλάει. Μετά άλλαξα κανάλι και μίλαγε ο Λιάγκας. Το βράδυ είδα στον ύπνο μου δύο γιγάντια αρχίδια που πετούσαν πάνω απ’ την πόλη. Κι έγραψα ένα τραγούδι, την «Αγρια Ορχιδέα».
Προφανώς, το τραγούδι του τρολάρει το κόνσεπτ του «λεβεντομ@λ@κ@» που φυσικά είναι πολιτικά φορτισμένη έννοια. Μιλά για όλους τους Ελληναράδες που υπηρετούν τυφλά το δόγμα «Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια» για να αισθανθούν ζωντανοί.
Μπαίνουμε στο site της Inner Ear και διαβάζουμε για το ο 8ο studio album του Φοίβου Δεληβοριά με τραγούδια που γεννήθηκαν στην κινούμενη άμμο των ετών 2018-2022, με την ψυχή ταραγμένη, μειλίχια ή σε έκσταση και με την κιθάρα σαν ένα είδος προέκτασής της.
Ο έρωτας και η επικαιρότητα, η κοινωνία και ο εαυτός, η βία και το δόσιμο, ο πόλεμος και το παιδί, είναι μερικά απ’ τα παράθυρά του. Ο ήχος -ευτυχής συνύπαρξη του Φοίβου, της μπάντας του και του ποιητή-παραγωγού Βασίλη Ντοκάκη -αιχμαλωτίστηκε στα παλιά στούντιο της Φίνος Φιλμ και σε ένα μικρό στουντιάκι πλάι στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, έχει δηλαδή αρκετές ψυχές με το μέρος του. Ο τίτλος είναι αυτό που είναι -γράφεται στα ελληνικά και στα λατινικά με τα ίδια γράμματα και ακουμπάει με διάφορους τρόπους την εμψύχωση.
Με την Άγρια Ορχιδέα, λοιπόν. Με αυτούς τους στίχους που όταν πάτησες το play δεν περίμενες να ακούσεις. «Έχω βαρεθεί να κοιτάζω τ’ αρχίδια σου / Τα περίφημα αρχίδια σου τ’ αρχαϊκά / Έτσι όπως τ’ απλώνεις τα θλιμμένα αρχίδια σου / Στα φύλλα της αμπέλου μου τα ειρηνικά…». Και ξέρουμε ότι οι όρχεις συνδέονται με την πατριαρχία και επειδή οι περισσότερες γυναίκες και άνδρες έχουν βαρεθεί τη ματσίλα του «σε γράφω στα @ρχιδι@ μου» βρήκαμε ένα τραγούδι να αφιερώσουμε σε όλους αυτούς του παπαρολόγους της πατριαρχίας.
Και κλείνει και το μάτι ο ώριμος Δεληβοριάς στους τραγουδιστές της τραπ δείχνοντας του πώς να κάνουν τραγούδια που δεν θα ντρέπονται να ακούν στο Spotify οι ακροατές.
