Μας αξίζει μια τηλεόραση που σέβεται τον εαυτό της, τη συντεχνία των ανθρώπων που δουλεύουν “στην τηλεόραση”, τους τηλεθεατές και θέλει να δώσει ορατότητα χωρίς οίκτο σε άτομα με αναπηρία και κάνει πράξη την συμπερίληψη.
Δεν θα μπορέσει ο μέσος πολίτης μιας χώρας να αντιληφθεί τα πλεονεκτήματα της συμπερίληψης των “άλλων” (κολλάει σε όλες τις μειονοτικές ομάδες) αν δεν “μπει” στο σαλόνι του η όποια διαφορετικότητα και έτσι αντιληφθεί ότι τελικά του μοιάζει. Το Mega αξίζει πολλά μπράβο γιατί με τη σειρά του “Κομάντα και Δράκοι” προσπαθεί να εκριζώσει τα ταμπού και τα στερεότυπα για τα παιδιά και ενήλικους με αναπηρία. Δεν αποκλείει από το καστ του τον 26χρονο Λευτέρη Κοκογιαννάκη, τον Ντόντο. Του δίνει το ρόλο ενός παράξενου αγοριού με μυαλό που τρέχει πιο γρήγορα από το σώμα του κι εμείς χειροκροτούμε.
Γιατί βλέπουμε σπάνια άτομα με αναπηρία στις οθόνες μας; Γιατί όταν συμβαίνει πρέπει να είναι μια μίζερη απεικόνιση για να προκαλέσει οίκτο και λύπηση αποκλειστικά; Γιατί εκπαιδευόμαστε να λυπόμαστε συνανθρώπους μας και δεν εκπαιδευόμαστε να τους έχουμε για συναδέλφους στο διπλανό γραφείο;
Οι ζωές των ανθρώπων με αναπηρία δεν περιλαμβάνουν μόνο δάκρυα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι φυσιολογικοί άνθρωποι που γελούν, που έχουν διάθεση για ζωή, που ταξιδεύουν, που χαίρονται. Ο Λευτέρης Κοκογιαννακης είναι θησαυρός για τον σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη, ένας ηθοποιός με αναπηρία μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση της εκμετάλλευσης και της πιθανής αναισθησίας της απεικόνισης ενός χαρακτήρα με αναπηρία. Εκπροσωπεί την κοινότητά του ο Λευτέρης Κοκογιαννάκης και ανοίγει το δρόμο για παροχή ίσως ευκαιριών σε όλους.
Δεν πρόκειται να χάσω επεισόδιο.
