Υπάρχει ένας αρχέτυπος Έλληνα που είναι ο πιο γνώριμος. Ο ακαλλιέργητος, αστοιχείωτος, αμόρφωτος Έλληνας, που επιλέγει με κριτήριο το προσωπικό όφελος και μόνο, αδιαφορώντας για το σύνολο. Αυτός θα βάψει με αίμα τα χείλη του κάθε Ζακ.

Αυτός δεν πιστεύει ότι πρέπει να έχει ίσα δικαιώματα ένας γκέι ή μια λεσβία με τον ίδιο. Και το επιβάλλει. Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη τελετή παραμένει παράνομος στο 85% του πλανήτη ο γάμος των γκέι ζευγαριών. Ο κόσμος μας  παραμένει εξαιρετικά διχασμένος στα ζητήματα των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων.

Θέλουμε να υπάρχουν γύρω μας  κουήρ/ fluid/ non binary ή όπως επιθυμούν να λέγονται ως “ο πιο ενδιαφέρων καταθλιπτικός άνθρωπος στον κόσμο”, να υπάρχουν για να λέμε ως ντεμέκ προοδευτικοί “δεν είμαι ομοφοβικός, έχω γκέι φίλους”, να είναι το αντίβαρο της δικής μας κανονικότητας άρα και η μονάδα μέτρησης της δικής μας υπεροχής στην κοινωνία. Όσο κι αν προσποιούμαστε-ως κοινωνία- κάτι διαφορετικό. Ειδάλλως δεν θα αποφασίζαμε εμείς, οι ετεροκανονικοί, οι δήθεν ευλογημένοι, πως πρέπει να ζουν οι Άλλοι, πως πρέπει να ερωτεύονται κι αν θα νοικιάσουμε το τριάρι μας σε ένα ζευγάρι ανδρών.  Δεν θα παντρεύονται τα αγόρια από το Διδυμότειχο με το ζόρι το πρώτο κορίτσι που ενέκρινε η μητέρα και θα καταδίκαζαν τις επιθυμίες τους σε σκοτεινά δρομάκια Εθνικών και σε ψηφιακά ραντεβού. Δεν θα λειτουργούσαμε ως χυδαίοι φρουροί μιας ηθικής…που ποτέ δεν υπήρξε. 

Ο Παύλος Χάπιλλος δεν είναι απόμαχος της επιβίωσης. Ξέρει να διεκδικεί τα δικαιώματά του. Ξέρει ότι οι  160 που με πομπώδη υπεροψία “Ἐκφράζουν τήν διαφωνία τους μέ τό πόρισμα τῆς Ἐπιτροπῆς Σισιλιάνου ὑπέρ τῆς θεσμοθετήσεως τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων” δεν θα τον αναγκάσουν να υποταχθεί στην ηθικολογία του νεοσυντηρισμού που ζέχνει σκοταδισμό.

Αν χρειάζεται να λουστεί με ετεροκανονικότητα και να φορέσει το νυφικό για να τον παίξουν τρία πρωινάδικα μπας και χτυπήσουν φλέβα πουριτανισμού και να δώσει  μία οφειλόμενη απάντηση προς τους «160 επιφανείς Έλληνες» που με επιστολή τους στον πρωθυπουργό τάσσονται κατά του γάμου των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, θα το κάνει. Μάλλον, το έκανε.

“160 επιφανείς Έλληνες έγραψαν μια επιστολή με την οποία εκφράζουν την αντίθεσή τους στους gay γάμους. Η απάντησή μου ήταν να φορέσω νυφικό στο Pride. Αυτό ήθελα να εκφράσω με την επιλογή μου (να φορέσω νυφικό), η οποία στο κάτω κάτω fun είναι πλάκα έχει, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τα παίρνουμε όλα τόσο στα σοβαρά. Καταλαβαίνω ότι για τους περισσότερους, ο gay γάμος δεν λέει κάτι, αλλά θέλω να καταλάβετε ότι υπάρχουν πραγματικές επιπτώσεις με τις νομοθετικές αλλαγές. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο κακό να δώσεις ένα νομοθετικό πλαίσιο που να προστατεύει τη gay κοινότητα. Δεν στερεί το δικαίωμα από οποιοδήποτε άλλο απλά εμπλουτίζει την ελευθερία του κόσμου”. Γέμισε με ροζ ελπίδες το Instagram. 

Κι αυτό είναι η αλήθεια που απεκδύθηκε το περιττό. Το νυφικό του Παύλου είτε μας αρέσει είτε όχι (δεν είναι εδώ το νόημα, δεν μας πέφτει και λόγος) είναι πολιτική πράξη. Η έμμεση επιθυμία τιμωρίας της διαφορετικότητας και η αίσθηση δικαίωσης ένα πράγμα “φωνάζει από χιλιόμετρα”. Στέρηση. Κάθε είδους.