6 ποιήματα του Μπουκόφσκι για να θυμάσαι πως έχεις ακόμα λίγη ψυχή να χάσεις

Μερικές φορές σκέφτομαι πως πρέπει να είσαι εντελώς διαφορετικός από όσα ήταν ο Τσαρλς Μπουκόφσκι για να τον διαβάσεις. Ο Μπουκόφσκι δε θα διάβαζε Μπουκόφσκι.

Για να τον διαβάσεις μάλλον θα πρέπει να έχεις μείνει μακριά από το περιθώριο, το αλκοόλ, τα ξενύχτια και το χάος. Σε μια ασφαλή απόσταση, για να τα ζήσεις μέσα από αυτόν με τον πιο ωμό τρόπο. Για να πάρεις το μάθημα χωρίς να ρισκάρεις να χάσεις όσα σε κρατούν σε ισορροπία. Για να διαβάσεις Μπουκόφσκι, χρειάζεται απλώς να έχεις ένα μικρό άγχος, μια ανησυχία μήπως και έχεις χάσει την ψυχή σου. Για να διαβάσεις κανένα ποίημά του -ξεκινώντας από τα παρακάτω- και να διαπιστώσεις με ανακούφιση πως σου έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή να χάσεις.

Είναι η ζωή σου

Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή

μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή.

Να παραφυλάς.

Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις.

Και κάπου υπάρχει και ένα φως.

Μπορεί να μην είναι πολύ δυνατό αλλά διώχνει σκοτάδι.

Να παραφυλάς.

Οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.

Να τις μάθεις.

Να τις αρπάξεις.

Να παραφυλάς.

Να θυμάσαι πως δεν μπορείς ποτέ να νικήσεις

το θάνατο

μα καμιά φορά μπορείς να νικήσεις το θάνατο της ζωής.

Και όσο πιο συχνά το κάνεις τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή.

Κατάλαβέ το όσο την έχεις.

Είσαι υπέροχος.

Οι θεοί προσμένουν μεγάλη ευχαρίστηση από σένα. 

 

ασφαλείς

το διπλανό σπίτι με

θλίβει.

άντρας και γυναίκα σηκώνονται κι οι δυο νωρίς και

πάνε στη δουλειά.

φτάνουν σπίτι νωρίς το σούρουπο.

έχουν ένα μικρό αγόρι κι ένα κορίτσι.

στις 9 μ.μ. όλα τα φώτα στο σπίτι

έχουν σβήσει.

το επόμενο πρωί άντρας και γυναίκα σηκώνονται

κι οι δύο πάλι νωρίς και πάνε στη

δουλειά.

επιστρέφουν νωρίς το σούρουπο.

στις 9 μ.μ. όλα τα φώτα έχουν

σβήσει.

το διπλανό σπίτι με

θλίβει.

οι άνθρωποι είναι καλοί άνθρωποι, τους

συμπαθώ.

μα νιώθω πως πνίγονται.

και δεν μπορώ να τους σώσω.

επιβιώνουν.

δεν είναι

άστεγοι.

μα το τίμημα είναι

τρομερό.

κάποιες φορές μέσα στη μέρα

θα κοιτάξω το σπίτι

και το σπίτι θα με
κοιτάξει

και το σπίτι θα

δακρύσει, ναι, δακρύζει, το

νιώθω.

 

μην ξεχνάς

υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι

που σε περιμένει,

κάτι δυνατότερο, πιο έξυπνο,

πιο κακό, πιο καλοσυνάτο, πιο ανθεκτικό,

κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο,

κάτι χειρότερο, κάτι με

μάτια σαν της τίγρης, σαγόνια σαν του καρχαρία,

κάτι πιο τρελό από τρελό,

λογικότερο του λογικού,

υπάρχει πάντα κάτι ή κάποιος

που σε περιμένει

ενώ φοράς τα παπούτσια σου

ή ενώ κοιμάσαι

ή ενώ πετάς τα σκουπίδια

ή χαϊδεύεις τη γάτα σου

ή πλένεις τα δόντια σου

ή γιορτάζεις μια αργία

υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι

που σε περιμένει.

έχε το καλά στον νου σου

ώστε όταν συμβεί

να είσαι όσο πιο έτοιμος γίνεται.

μέχρι τότε, καλή σου

μέρα

αν είσαι ακόμα εκεί.

εγώ είμαι, νομίζω –

μόλις έκαψα τα δάχτυλά μου

μ’ αυτό

το τσιγάρο.

ένα χαμόγελο να το θυμάσαι

είχαμε χρυσόψαρα και έκαναν κύκλους γύρω γύρω

στη γυάλα στο τραπέζι κοντά στις βαριές κουρτίνες

που έκρυβαν το μεγάλο παράθυρο με τη θέα και

η μητέρα μου, χαμογελώντας πάντα, θέλοντας να είμαστε

όλοι χαρούμενοι, μου είπε, «να είσαι χαρούμενος Χένρι!»

και είχε δίκιο: είναι καλύτερο να είσαι χαρούμενος αν

μπορείς

μα ο πατέρας μου συνέχισε να μας δέρνει και τους δύο πολλές φορές την εβδομάδα

λυσσομανώντας μέσα στο τεράστιο κορμί του επειδή δεν

μπορούσε να καταλάβει τι τον διέλυε από μέσα.

η μητέρα μου, η καημενούλα,

να θέλει να είναι χαρούμενη, να τρώει ξύλο δυο ή τρεις φορές την

εβδομάδα, να μου λέει να ‘μαι χαρούμενος: «Χένρι, χαμογέλα!

γιατί δεν χαμογελάς ποτέ;»

και μετά να χαμογελάει, για να μου δείξει πώς, και ήταν το

πιο θλιμμένο χαμόγελο που είδα ποτέ

μια μέρα τα χρυσόψαρα πέθαναν, και τα πέντε,

επέπλεαν στο νερό, στο πλάι, με τα

μάτια τους ακόμη ανοιχτά,

και όταν ο πατέρας μου γύρισε τα πέταξε στη γάτα

εκεί στο πάτωμα της κουζίνας και παρακολουθούσαμε, και η μητέρα μου

χαμογελούσε

 

Αγκάλιασε το σκοτάδι

ο σάλος είναι ο θεός

η τρέλα είναι ο θεός

όταν ζεις μονίμως ήρεμα

ζεις μονίμως το θάνατο.

η αγωνία μπορεί να σκοτώσει

ή

η αγωνία μπορεί να κρατήσει το βάρος της ζωής

αλλά η ηρεμία είναι πάντα τρομακτική

η ηρεμία είναι ό,τι χειρότερο

να περπατάς

να μιλάς

να χαμογελάς,

να φαίνεται ότι είσαι.

μην ξεχνάς τα πεζοδρόμια

τις πόρνες,

την προδοσία,

το σκουλήκι μέσα στο μήλο,

τα μπαρ, τις φυλακές,

τις αυτοκτονίες των εραστών.

εδώ στην Αμερική

έχουμε δολοφονήσει έναν πρόεδρο και τον αδερφό του,

ένας άλλος πρόεδρος παραιτήθηκε από τη θέση του.

οι άνθρωποι που πιστεύουν στην πολιτική

είναι σαν τους ανθρώπους που πιστεύουν στο θεό¨

είναι κάτι αποτυχημένοι που έχουν έφεση

στα ασήμαντα.

δεν υπάρχει θεός

δεν υπάρχει πολιτική

δεν υπάρχει ηρεμία

δεν υπάρχει έρωτας

δεν υπάρχει έλεγχος

δεν υπάρχει σχέδιο

μείνε μακριά από το θεό

παράμεινε ενοχλημένος

γλίστρα

 

το πρώτο ποίημα πάλι
 
64 μέρες και νύχτες σε αυτό

το μέρος, χημειοθεραπεία,

αντιβιοτικά, αίμα να τρέχει μες

στον καθετήρα.

λευχαιμία.

ποιος, εγώ;

στην ηλικία των 72 είχα αυτή την ηλίθια εντύπωση πως

απλώς θα πέθαινα γαλήνια στον ύπνο μου

αλλά

οι θεοί το θέλουν διαφορετικά.

κάθομαι μπροστά σ’ αυτή τη μηχανή, διαλυμένος,

μισοπεθαμένος,

τη Μούσα γυρεύοντας ακόμη,

μα μόνο προσωρινά έχω επιστρέψει·

και τίποτα δεν μοιάζει να είναι ίδιο.

δεν ξαναγεννήθηκα, γυρεύω

μόνο

λίγες ακόμη μέρες, λίγες ακόμη νύχτες,

σαν

αυτήν

εδώ.