Σαν σήμερα στις 14/10/2004 φεύγει από τη ζωή ότι κοντινότερο σε star έχει βγάλει η pop κουλτούρα της χώρας μέχρι να εμφανιστεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Ο Βλάσσης είχε ένα σπάνιο άστρο. Έλαμπε χωρίς να το κυνηγά, έκανε επιτυχία χωρίς να προσπαθεί. Το ταλέντο του το έχουν εκθειάσει όλοι όσοι πέρασαν από δίπλα του. Φίλοι και εχθροί. Από κάποιον κιθαρίστα σε ένα live, μέχρι διανοούμενους της εποχής. Θρασύς αλλά αγαπητός. Αστέρας αλλά προσιτός. Έκανε χοντροκομμένες πλάκες και κανένας δεν του κρατούσε κακία. Τον περίμεναν ώρες, κάποιες φορές και μέρες, για ένα γύρισμα και όσο και αν νευρίαζαν οι συνεργάτες του, τον συγχωρούσαν. Ήταν ο ορισμός του ροκ σταρ. Ο Σταμάτης Κραουνάκης μάλιστα, έχει δηλώσει ότι για τον Βλάση έγραψε το “Ροκ”. 

Τα ταλέντα του χαρισματικού Βλάσση ήταν αναρίθμητα. Ως ηθοποιός ξεχώριζε. Ίσως όχι με τις υποκριτικές του ικανότητες, αλλά με το επικοινωνιακό του χάρισμα. Έβγαινε στο σανίδι και ένιωθες ότι του ανήκει. Σε κέρδιζε η αύρα του. Στην τηλεόραση τα ίδια. Ο τρόπος που σέρβιρε τις ατάκες της Δήμητρας Παπαδοπούλου, όταν κι αν τις μάθαινε, στους Απαράδεκτους ήταν καταπληκτικός. Έκανε επίσης αξιομνημόνευτες εμφανίσεις και στον κινηματογράφο. Πιο χαρακτηριστικές είναι οι ταινίες “Γυναίκες δηλητήριο” και “Βίτσια Γυναικών” .

Ως παρουσιαστής απ’ την άλλη, ήταν ακόμα καλύτερος. Αμεσος και επικοινωνιακότατος. Ξέφυγε από τις συνηθισμένες “μανιέρες” και έβαλε μια προσωπική πινελιά που μέχρι και σήμερα όποιος προσπαθεί να τον μιμηθεί, γίνεται καρικατούρα. Γρήγορες ατάκες, φωνές, χορός, τραγούδια, αστειάκια με τους καλεσμένους. Μπήκε σε μια συντηρητική ιδιωτική τηλεόραση και την έκανε να χορεύει στους ρυθμούς του. Φοβερόοοοο;

Η μεγάλη καψούρα του Βλάσση ωστόσο ήταν η μουσική. Είχε μια χροιά που δεν σου θυμίζει κανέναν. Μια βραχνάδα που όταν την ακούς, δε χρειάζεσαι δευτερόλεπτο για να καταλάβεις ποιος τραγουδάει. Ξεκίνησε με τους Πελόμα Μποκιού, συνέχισε να τραγουδάει μόνος του και να συμμετέχει σε άπειρους δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Εκτός των δικών του τραγουδιών του, ο Βλάσσης μάς χάρισε εκτελέσεις σε γνωστά κομμάτια που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και ενδεχομένως να είναι καλύτερες και από τις πρωτότυπες. Όπως “Το χειροκρότημα”:

Ευχαριστούμε Βλασσάρα!