Χθες ήταν μια περίεργη μέρα, που όλα πηγαίνανε λάθος και δεν πρόλαβα να γράψω κάτι για αυτόν τον σπουδαίο τύπο, τον Χρίστο Χαραλαμπόπουλο. Αν σχετίζεσαι με το ποδόσφαιρο και καλείς τον εαυτό σου, φίλαθλο δεν γίνεται να μην έχεις πέσει κάποια στιγμή, μούρη με μούρη με το όνομα του, στην υπογραφή κάποιου άρθρου. Αν αυτό είχε συμβεί, τότε πίστεψε με, πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου, τυχερό, γιατί ο Χρίστος, που έφυγε χθες μετά από μάχη με σοβαρά προβλήματα υγείας, ήταν η πιο μποέμ κι ευφυής δημοσιογραφική πένα της γενιάς του.  

Βλέπεις, σε κάθε άρθρο του θρυλικού Τσακατσούκα, χωρούσε μια αθλητική ιστορία, ιδωμένη μέσα από τα μάτια, ενός συγγραφέα μεγάλου νοητικού και ψυχικού διαμετρήματος. Σε κάθε ποδοσφαιρική ανάλυση, θα ξετρύπωνες τον Κέρουακ, τον Κάφκα, τον Τζιμ Τζάρμους κι άλλες τόσες κινηματογραφικές αναφορές. Από εφημερίδας ή ραδιοφώνου, συνήθιζε να μας κερνάει γνώση, συστήνοντας βιβλία και πηγές για περαιτέρω διερεύνηση. Συνήθιζε να περνά στην αποφώνηση και να χαιρετά αναγνώστες και ακροατές, με μια συγκλονιστική φράση. “Καλή δύναμη σε όλους, εκτός, φυσικά, των καθαρμάτων“. Δυστυχώς, κοιτώντας γύρω μας, πια βλέπουμε ότι τα καθάρματα ζουν κι αναπνέουν κι ο Χρίστος έφυγε, αλλά αυτό είναι πια μια άλλη ιστορία. Δεν κατάφερα ποτέ, να τον γνωρίσω κανονικά κι ας είχαμε συνομιλήσει σιωπηλά, αρκετές φορές.  

Όταν ο πολύ καλός φίλος, Θάνος Σαρρής έγραψε το πρώτο του βιβλίο, την “Μπάλα στην Κερκίδα“, θυμάμαι τον είχα ζηλέψει πολύ, γιατί την εισαγωγή του υπέγραφε ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος σε ένα συγκλονιστικό κείμενο. Στην παρουσίαση μάλιστα του βιβλίου στον Ιανό τον Δεκέμβρη του 2018, απέστειλε ένα βίντεο μήνυμα κι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα να μοιράζει λίγη από τη σοφία του, σε ζωντανή σύνδεση. 

Χθες, ο Χρίστος έφυγε κι ενώ σκάλιζα παλιά του κείμενα, ένιωσα ένα βάρος μέσα μου. Βλέπεις, όσο λιγοστεύουν οι ήρωες γύρω μας, τόσο θεριεύουν τα καθάρματα κι είναι σκληρό κι αβάσταχρο αλήθεια. Αντί αποχαιρετισμού δεν μπορώ να βρω κάτι καλύτερο, από αυτό που ανέβασε εις μνήμην του Χρίστου, ο Θάνος, παρμένο από τη “Μπάλα στην Κερκίδα”. Μου φάνηκε για κάποιο λόγο ταιριαστό, να κλείσω το κείμενο με τα λόγια του Χρίστου.  

“Το ποδόσφαιρο, το παιχνίδι, η καρδιά των ομάδων, εκτός από τα χαρακτηριστικά της θρησκείας αντλεί τη δύναμή του και από την απλότητά του. Το ποδόσφαιρο είναι μία arte povera. Χρειάζεται ελάχιστα και φθηνά υλικά αλλά απεριόριστη φαντασία και διάθεση. Διάθεση ποιητική. Που σου επιτρέπει, σαν τον σούπερμαν, να μεταμορφώνεσαι μέσα σ’ έναν τηλεφωνικό θάλαμο και να βγαίνεις Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ, Ζιντάν, Μέσι, Χατζηπαναγής και να τους πεθαίνεις όλους στην ντρίμπλα, στα γκολ ή να γράφεις τους τελειότερους στίχους με μία και μόνο προσποίηση. Μπορείς να γίνεις όμορφος και καταραμένος σαν τον Μπεστ ή κομψός όπως ο Δεληκάρης. Το ποδόσφαιρο, το παιχνίδι, περιλαμβάνει εντός του το όλον. Τη χαρά και τη θλίψη. Τη Ζωή και τον Θάνατο. Να, ας πούμε το γκολ. Ενσαρκώνει όσο τίποτε άλλο το αναπόφευκτο. Αν κάποιος θελήσει να απαθανατίσει το τετελεσμένο, του αρκεί η εικόνα ενός τερματοφύλακα πεσμένου στο έδαφος με την μπάλα στo βάθος της εστίας του. Τι περισσότερο να ζητήσει κάποιος από ένα παιχνίδι που μπορεί να είναι και μια απλή προσομοίωση της ζωής;” 

Κάνε τη μεγάλη χάρη στον εαυτό σου και βρες κείμενα του Χρίστου. Το χρωστάμε σε εκείνον, που πάλευε καθημερινά με τη δικτατορία των καθαρμάτων.