Λουιζιάνα, 1995. Δύο ντετέκτιβ και μια σκληρή δολοφονία, που στην πορεία μετατρέπεται σε μια σειρά από απαγωγές-δολοφονίες. Ο σοφιστικέ Rust είναι ο νέος συνεργάτης του ματσό-κλασικού άνδρα Marty και μαζί προσπαθούν να λύσουν μια σκοτεινή υπόθεση, που δείχνει να εμπλέκει πολλούς – ιερείς, φυλακισμένους, σατανιστές. Και έτσι ξεκινάει ένα αστυνομικό mind game. Γίνονται κάτι σαν φίλοι, είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες και η καθημερινότητά τους μοιάζει έτοιμη να συγκρουστεί και να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή.
Λουιζιάνα, 2012: Οι δύο πρώην συνεργάτες, μετά από περίπου 7 χρόνια που ακολούθησαν χωριστούς δρόμους, έρχονται και πάλι κοντά. Αναγκαστικά, καθώς δύο νέοι ντετέκτιβ του ανακρίνουν/ρωτούν για την υπόθεση του 1995. Υπάρχουν κενά και θέλουν να τα… γεμίσουν. Και σταδιακά αποκαλύπτονται όλες οι πτυχές, τόσο της τότε δολοφονίας, όσο και της σχέσης ανάμεσα στους δύο αστυνομικούς.
Αν θέλεις να δεις μόνο την υπόθεση είναι (πάνω-κάτω) αυτό που διαβάσατε παραπάνω. Και όχι, δεν σου κάνω spoiler, στο δίνει στεγνά η σειρά από το πρώτο επεισόδιο. Αλλά, δεν νομίζω ποτέ να πωρωθείς και να θέλεις να παρακολουθήσεις το «True Detevtive» διαβάζοντας μόνο την υπόθεση. Πρέπει να το δεις – και αυτό από μόνο του ξέρει πώς να σε κολλήσει. Ένα από τα πολλά μυστικά του νέου «παιδιού» του HBO.
Αυτός ήταν και ένας λόγος που δεν έγραφα τίποτα για αυτό το σήριαλ τις προηγούμενες εβδομάδες. Δεν πιστεύω ότι μπορώ να ενώσω έτσι τις λέξεις στο κείμενο, όπως ενώνουν ο δημιουργός Nic Pizzolatto και ο σκηνοθέτης Cary Joji Fukunaga τους ήρωες και τις εικόνες, δημιουργώντας ένα σκοτεινό, στα όρια του κλειστοφοβικού και καταθλιπτικού σήριαλ.
Και αν αποφασίσεις να το δεις, τότε καλύτερα να ξεχάσεις ότι ήξερες για τις αστυνομικές σειρές έως τώρα. Δεν έχει καμία σχέση με ότι έχει βγει στη μικρή οθόνη τις τελευταίες δεκαετίας.
Δες 5 λόγους που αξίζει να δεις το «True Detective».
5.
Σίγουρα το στόρι του Pizzolatto είναι καταπληκτικό. Αλλά η σκηνοθεσία του Fukunaga είναι εντυπωσιακή. Ένα συνεχόμενο παιχνίδι της κάμερας με τα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές. Κοντινά πλάνα και καταπληκτική φωτογραφία που σε μεταφέρει στη Λουιζιάνα και το αποπνικτικό κλίμα της, ένα μοναδικό μπρος-πίσω στην ιστορία, που σε κρατάει σε εγρήγορση και δημιουργεί ένταση, ακόμα και όταν δεν υπάρχει δράση. Το κάθε επεισόδιο «τσουλάει» από μόνο του, χωρίς υπερβολές, χωρίς αίμα και πυροβολισμούς, χωρίς θεατρινισμούς.
4.
Όσο μη ρεαλιστική κι αν μοιάζει μια αστυνομική σειρά, άλλο τόσο ρεαλισμό κρύβει το «True Detective». Και δεν αναφέρομαι στην υπόθεση που προσπαθούν να λύσουν (αν και θα μπορούσα), αλλά στους χαρακτήρες. Είναι δύο άνθρωποι που δεν έχουν καμιά σχέση με τους υπέρ-αστυνομικούς που έχουμε μάθει να βλέπουμε. Ξέρεις, αυτούς τους ατσαλάκωτους, που σε 5 δευτερόλεπτα σκέπτονται 50 διαφορετικά σενάρια και έχουν βρει τη λύση. Τόσο ο Rush, όσο και ο Marty είναι καθημερινοί άνθρωποι, με τα ελαττώματα, τις αδυναμίες, τους εθισμούς, τις ανασφάλειές τους. Ναι, ανήκουν στην κατηγορία των next door ανθρώπων (αλλά ο Rush ίσως φέρνει καμιά φορά και σε next door ψυχάκια!), με τη διαφορά ότι λύνουν εγκλήματα.
3.
Ένα από τα μεγάλα ατού της σειράς είναι οι ανατροπές. Και αυτές δεν δημιουργούνται μέσα από ένα τρελό σενάριο – εδώ μιλάμε για ανθρώπινες, κοινωνικές ανατροπές. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται μαζί με την υπόθεση και αποκαλύπτουν σταδιακά το πραγματικό τους πρόσωπο. Έτσι ο «καλός» Marty δεν αργεί να μετατραπεί στον κάγκουρα της υπόθεσης, ενώ ο «δήθεν» Rusty σε έναν αφοσιωμένο και πιστό στις αρχές του άνθρωπο, που δυσκολεύεται να βρει τις ισορροπίες στη ζωή του και πέφτει στα λάθη και τις εμμονές του.
2.
Ειλικρινά, για εμάς ο Woody Harrelson δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από το τρελό «Γεννημένοι δολοφόνοι» του 1994 έως το πολιτικό «Game Change» του 2012, μας έχει αποδείξει την αξία του. Και δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από αυτόν ως Marty. Όμως ο Matthew McConaughey είναι η μεγάλη έκπληξη. Το παιδί της Καλιφόρνια, του σερφ και των ρομαντικών κωμωδιών, κατάφερε να μετατραπεί στον απόλυτα σκοτεινό τύπο, που παίζει στα όρια της παράνοιας. Και ο τρόπος που… απαγγέλει τους περίεργους μονολόγους του και τις σοφίες του, σε καρφώνουν στην οθόνη! Όχι, δεν πιστεύαμε ποτέ ότι έκρυβε τόσο ταλέντο μέσα του.
1.
Δύο λεπτομέρειες για το τέλος, αλλά τελικά αυτές δεν είναι και το κερασάκι στη τούρτα; Το soundtrack είναι καταπληκτικό και δένει απόλυτα με την ατμόσφαιρα της σειράς. Ενώ οι τίτλοι αρχής σε κάνουν και κολλάς – μπορείς να τους βλέπεις στο repeat και να γουστάρεις.
