Του Ράφα Ναδάλ του είπαν πως δεν θα κέρδιζε ποτέ τον Φέντερερ και αυτός αποφάσισε να τους δείξει πώς γίνεται

 

Και τότε, κλεφτές ματιές στην τηλεόραση και άλλες, πιο κλεφτές, στις ξύλινες ρακέτες για την παραλία. “Μωρέ λες;”, είπα. Την επόμενη ημέρα κιόλας, έσουρα τους γονείς μου για αγορά καλού εξοπλισμού και ένας έρωτας μόλις είχε γεννηθεί. Ο δικός μου για το τένις! Έπρεπε όμως να βρω ένα είδωλο. Εύκολη απόφαση, Ρότζερ Φέντερερ. Βλέπεις, πίστευα πως θα πανηγυρίζω συνέχεια Grand Slam υποστηρίζοντας τον Ελβετό. Λογάριαζα όμως χωρίς τον… Ισπανό. Το όνομά του; Ράφα Ναδάλ.

 

 

Να, ξεκίνησα να βλέπω αυτό το μαγικό άθλημα στη δημόσια τηλεόραση. Άρα, κατ’ επέκταση, μόνο Γαλλικό Open είχε το μενού. Σε αυτό που λες, παρακολουθούσα το πρότυπο μου, να φτάνει μόνο μέχρι τον τελικό, γιατί ένας πιτσιρικάς απ’ την Ισπανία, αποφάσισε πως αυτό θα είναι το court του. Ανίκητος ο Ράφα στο χώμα μάγκα μου…

 

Εκεί που έφαγα τη μεγαλύτερη ξενέρα ever όμως, ήταν την επόμενη χρονιά. O τότε “μισητός” Ναδάλ, το 2008, κατέκτησε ίσως τα πιο σημαντικά τουρνουά (Γαλλία, Αγγλία και Ολυμπιακούς Αγώνες) και έδειξε πως ήρθε για τα καλά. Ήρθε για να μείνει, να ανταγωνιστεί τον καλύτερο και τελικά να τον νικήσει. Γιατί όσο και να με πονάει, ο Φέντερερ εκείνη την περίοδο, ήταν ο μεγαλύτερος “πελάτης” του Ράφα.

 

Έπρεπε να το παραδεχθώ λοιπόν, ο Ναδάλ ήταν σπουδαίος και αν συνέχιζε έτσι θα μπορούσε να κατακτήσει αμέτρητα Grand Slam. Κοιτώντας τον τρόπο παιχνιδιού του και αυτόν τον απίστευτο οίστρο που είχε, καταλάβαινες εύκολα ότι αυτό το παιδί ήταν μια μηχανή. Μια καλοδουλεμένη μηχανή, που είχε πάρει μπρος για τα καλά και κατέστρεφε τα πάντα στο πέρασμα της. Ακόμα και τον πιο σπουδαίο. 

 

 

Λένε πως ο 34χρονος (σήμερα) τενίστας, είναι απ’ τα καλύτερα παιδιά στον χώρο του αθλητισμού. Τότε όμως δεν φαινόταν κάτι τέτοιο. Όχι πως είχε κάνει κάτι το παλικάρι, απλά μετά από κάθε game ή set το βλέμμα του ήταν τόσο σκληρό, τόσο ανταγωνιστικό που ένιωθες κατευθείαν πως αυτός ο άνθρωπος με το που μπει μέσα στο γήπεδο, θα τσακίσει τα πάντα στο πέρασμα του. Και πίστεψε με, το έκανε!

 

Τι να σου αναφέρω πρώτο; Θες τους εκπληκτικούς winner στη διαγώνιο; Θες τα απίστευτα “Bannana Shot” που σε έστελναν αδιάβαστο; Όλα τα είχε. Άντεχε σε αγώνες 4 ωρών για πλάκα και τον έβλεπες να τρέχει σαν τρελός, ακόμα και μετά από 5 set μες στον ήλιο. Μπορούσε να τον σταματήσει τίποτα; 

 

Κι όμως, μπορούσε. Τα πόδια του, μετά από ένα σημείο δεν κατάφερναν να ακολουθήσουν αυτούς τους τρελούς ρυθμούς που τους επέβαλε το Ισπανός. Αυτός όμως προσπαθούσε, πονούσε, πάλευε μέχρι τέλους! Οι Διαδοχικοί τραυματισμοί στα γόνατα, την περόνη και σε όλα τα σημεία των ποδιών του γενικότερα, τον τσάκιζαν. Αλλά ακόμα και τότε, ακόμα και με ενέσεις, ο Ράφα επέστρεφε απ’ τα “Match Points” των τραυματισμών και τους κέρδιζε.

 

 

Η αλήθεια είναι όμως, πως σε καμία περίπτωση ο Ναδάλ δεν θύμιζε τη μηχανή που είχαμε συνηθίσει. Τα γρανάζια της είχαν σκουριάσει ενώ σιγά-σιγά το “Game Over” άρχισε να φαίνεται στο βάθος της οθόνης της. Τότε ήταν που αποφάσισε να γίνει… κοινός θνητός. Άλλαξε κατά πολύ το παιχνίδι του, αποφάσισε να πάει σε πιο μεγάλα “ράλι” και να παίξει με περισσότερη στρατηγική. Και το κατάφερε. Δεν ήταν ποτέ ο ίδιος, αλλά έμεινε στο πάνω ράφι για πολλά χρόνια ακόμα.

 

Τώρα, εν΄έτη 2020, μετά από τόσα ευτράπελα ξέρεις που βρίσκεται; Ανάμεσα στους κορυφαίους. Πρόσεξε, όχι της ιστορίας, αλλά του σήμερα. Για τους κορυφαίους της ιστορίας δεν το συζητάμε καν. 19 Grand Slam, 59 κατακτήσεις σε χωμάτινες επιφάνειες, 12 Roland Garros(!!!) και συνολικά 990 νίκες στην καριέρα του! Θες να συζητήσουμε αν βρίσκεται ανάμεσα τους; Αυτονόητη η απάντηση θα έλεγα!

 

 

Γνωρίζω πως με το “Αν” έκανε καριέρα μόνο ο Παπακαλιάτης, αλλά πραγματικά, φαντάσου τον Ραφα του 2008. Μετά βάλε στο μυαλό σου ότι θα συνέχιζε έτσι, χωρίς τραυματισμούς, για τα επόμενα 5 χρόνια. Ξέρεις τι θα γινόταν; Πανικός! Μπορεί να είχε 5 με 6 παραπάνω Grand Slam, μπορεί να τον θεωρούσαν αρκετοί ως “GOAT” του τένις, ίσως όμως να μην γινόταν και τίποτα απ’ τα παραπάνω. Ποιος ξέρει;

 

Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ένα. Χρόνια πολλά στον άνθρωπο που αν είχε την υγειά του, θα κατακτούσε πολλούς παραπάνω τίτλους απ’ τον καλύτερο τενίστα όλων των εποχών. Χρόνια πολλά στον ΘΡΥΛΟ, Ράφα Ναδάλ!