Τη Δευτέρα ξύπνησα με πόνους στην αριστερή ωμοπλάτη. Αφόρητους δεν τους περιέγραφες, μάλλον το «ενοχλήσεις» είναι ο σωστός προσδιορισμός. Ένα ελαφρύ μποτιλιάρισμα στην Κηφισίας, μία ημέρα φορτωμένη με ειδήσεις, μία βότκα μετά τη δουλειά ήταν αρκετά για να ξεχαστώ. Το επόμενο ξύπνημα, της Τρίτης, οι ενοχλήσεις επανήλθαν το πρωί. Και ήταν πιο έντονες! Αλλά η κλασική καθημερινότητα είχε κάνει και πάλι το θαύμα της. Οι επόμενες τρεις ημέρες κύλησαν σε αυτό το μονότονο μοτίβο, σαν ήταν συναυλία του Χατζηγιάννη (ναι έχω πάει). Πλέον το πρωινό ξύπνημα ήταν ένα ραντεβού με τις ενοχλήσεις στην ωμοπλάτη.

Την Παρασκευή η σχέση μας πέρασε στο επόμενο στάδιο. Οι «ενοχλήσεις» έγιναν πόνος. Βάλε και τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ στο κάδρο και θα αντιληφθείς εύκολα γιατί ξύπνησα από τον πόνο. Δεν ήταν ένα ακόμη πιάσιμο, όπως ήθελα να πιστεύω. Τι κάνει ο εργένης σε καταστάσεις συναγερμού; Απλά, το λέει στη μαμά του. «Έμπλαστρο». Η απάντησή  της ήταν ένα «χαστούκι» στο μάγουλό μου, που πλέον δεν είναι νεανικό, ούτε καν ροδαλό, αλλά γεμάτο τρίχες, όχι εξαιτίας της μόδας, αλλά της βαρεμάρας να ξυριστώ. Η αλήθεια είναι πως την αψήφησα τη μανούλα. «Τι είμαι, κανένας γηραλέος;», σκέφτηκα.

Και εάν το πρώτο «χαστούκι» δεν μου είχε αφήσει σημάδια και το είχα γρήγορα ξεχάσει, η ίδια απάντηση, από τον κολλητό μου και συνομήλικο μου, με ταρακούνησε για τα καλά. «Εγώ έχω βάλει 2-3 φορές», συμπλήρωσε. «Έμπλαστρο;», ρωτάω ξανά για να σιγουρευτώ. Μετά και την επιβεβαίωση, εικόνες ΚΑΠΗ, τίλιου και ζευγάρι γυαλιών πρεσβυωπίας, που ισορροπούν στην άκρη του γκρεμού της μύτης, παρέλασαν από μπροστά μου.

Αντί για τις συνήθεις συζητήσεις για γκόμενες, για το αν η Olivia Munn με φόρμες και άσπρες κάλτσες είναι καλύτερη από την Olivia Wilde, για το αν είναι σωστό να κρίνουμε τον Στέφενς σαν να πρόκειται για τον Τάκη Λεμονή, για το Θεοδωράκη και τον Κοκομπίλι που του ανεβάζει επίπεδο επικοινωνίας στο Twitter, μιλάμε για… «έμπλαστρα».

Αντί να το αντιμετωπίσω, το έβαλα κάτω από το χαλάκι. Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς τη σχέση εμπλάστρου – γηρατειών που έχω στο μυαλό μου. Το πρωί του Σαββάτου οι πόνοι ήταν ακόμη πιο έντονοι. Το προηγούμενο βράδυ στο μπαρ που τα πίναμε, ήμουν ό,τι πιο κοντά σε android που κυκλοφορούσε. O μελλοντικός Robocop, το «νο.20» της σειράς. Ήμουν ένα όγκος που έστριβε ενιαία. Ούτε λαιμός υπήρχε, ούτε μέση.

Πήγα στο φαρμακείο, πήρα το έμπλαστρο και επέστρεψα στον καναπέ μου. Σε ένα λεπτό θα ονομαζόμουν κυριολεκτικά μεσήλικας. Έτσι ένιωθα… Αυτό πίστευα. Αφού διάβασα το μίνι manual (και αισθάνθηκα καλύτερα που ξεχωρίζω από τον μέσο Έλληνα), έβγαλα την ταινία και κρατώντας από μία γωνία το έμπλαστρο με τον δείκτη του δεξιού μου χεριού, προσπάθησα να τον κολλήσω στην αριστερή ωμοπλάτη. Σαν τον ψαρά που ρίχνει την πετονιά, έκανα την κίνηση. Λάθος σημείο. Το τράβηξα γρήγορα. Επαναλαμβάνω. Ξανά λάθος σημείο. Και ακόμη χειρότερα. Η πλευρά που έχει την «κόλλα» διπλώνει και κολλά. «Τι μαλακία», σκέπτομαι, προσπαθώντας να ξεκολλήσω τη μία πλευρά από την άλλη. Έπειτα από 5 λεπτά αποκόλλησης, αλλάζω πλάνο για το πώς θα το βάλω. Απλώνω το ταλαιπωρημένο και γεμάτο ζάρες έμπλαστρο στην πλάτη του καναπέ. Με την πλευρά της κόλλας να κοιτά εμένα. Κάθομαι και παίρνω έναν καθρέφτη, προσπαθώντας να κεντράρω. Είναι σαν να προσπαθώ να «παρκάρω» τράτα  με 5 μποφόρ. Μετά από 3 λεπτά προσπάθειας παίρνω κυριολεκτικά το «βάπτισμα του πυρός»! Το έχω κεντράρει και τώρα το έμπλαστρο με καίει. Μετά την πρώτη ανακούφιση, έρχεται μια ακόμη ενοχλητική σκέψη. «Ρε αγόρι μου. Δεν είσαι τζόβενο, πλέον». Σκέφτομαι 2-3 πρώην μου. Μπα, καμία δεν θα είχε ασχοληθεί να μου το βάλει. Εκτός και εάν συζητούσα πρώτα μαζί τους για τη νέα σειρά Louboutin, γιατί η Μενεγάκη δεν παντρεύεται με τον Ματέο ή να αναλύσουμε τους επικοινωνιακούς νεωτερισμούς που έφερε ο Λαλιώτης. Μόνο έτσι…

«Πρέπει να βρω γυναίκα. Όχι γκόμενα, γυναίκα», σκέφτομαι. Επί 2 ημέρες, τώρα, με το που χαλαρώνω, αυτό σκέφτομαι. Όχι, δεν το είπα της μανούλας. Ούτε στους κολλητούς μου. Εδώ το λέω και μεταξύ μας. Μην μαθευτεί παραέξω!