Είναι κάποιοι άνθρωποι που, δεν ξέρω πώς το καταφέρνουν, να ντύνουν τη ζωή σου με τραγούδια. Κι αν το καλοσκεφτείς, για κάθε τι που ‘χεις περάσει, για κάθε σου χαρά και κάθε λύπη, για κάθε επιτυχία και κάθε ζόρι, ένα τραγούδι έρχεται και κουμπώνει. Ένας τέτοιος άνθρωπος, για μένα, είναι κι ο Μίλτος.
Όταν πήγα να σπουδάσω, όταν πήρα να διαβάσω, όταν ο έρωτας με γέλασε, όταν ο έρωτας μ’ αγκάλιασε, στην αγάπη της “απουσίας”, στην αγάπη της “παρουσίας”, στη σκοπιά του στρατού και στο δρόμο για διακοπές, πάντα και παντού μες στο κεφάλι μου χτυπάει χορδές ο Πασχαλίδης. Και πάντα το ‘χα απορία, πώς στην ευχή γίνεται αυτό; Τι είναι πια αυτός ο τύπος, και καταφέρνει να φτιάχνει στιχάκια, να ταιριάζει ακόρντα, να τραγουδάει τις ζωές μας;
Τον συνάντησα λοιπόν από κοντά, του μίλησα και έμαθα. Άκου όσα μου είπε και, να ‘σαι σίγουρος, στο τέλος θα ξέρεις κι εσύ!
Αβάντι, ρε Μιλτάρα…
