Το 2000, για να δεις μουσικό βίντεοκλιπ είχες μόνο MΑD. Oύτε το MTV, δεν μας είχε καταδεχθεί. Στηνόμασταν λοιπόν με τις ώρες και περιμέναμε να παίξει λίγο Metallica να το γράψουμε στη βιντεοκασέτα, μα όλο έδειχνε Madonna. Εκεί λοιπόν στο “Music“, μας τα έσκασε ένας τυπάς με κόκκινη leather φόρμα, που τον λέγανε Αli G. Έκανε κάποια κάφρικα αστεία, σαν οδηγός “της Μαντόνας” και εξαφανίστηκε παρέα με τις χορεύτριες.
Το συζητούσαμε με ένα φιλαράκι και μου πάσαρε το “Ali G Indahouse“, όπου η κωμική περσόνα που έστησε ο Σάσα Μπάρον Κοέν, αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο. Πρόκειται για έναν λευκό, χαμηλής μόρφωσης, ράπερ που ακολουθεί μανιασμένα την hip hop κουλτούρα. Παρέα του έχει τον εξίσου βλαμμένο Ricky C (o Martin Freeman πριν γίνει Ντόκτορας Γουότσον και Μπίλμπο Μπάγκινς) και τα βάζουν με περισσότερους γκάνγκστερ από ότι ο Πατσίνο στον “Σημαδεμένο”. Μεγαλώνοντας έμαθα, πως πριν την ταινία ο Ali G ξεκίνησε σαν side χαρακτήρας, στο Eleven o’ clock show του Channel 4, για να αποκτήσει το δικό του Ali G show από το 200 έως το 2004.
Εκεί, έκαναν την εμφάνιση τους και οι αγαπημένοι μας, Borat Sagdiyev και Brüno. Ο πρώτος, είναι ο 6ος πιο διάσημος άνθρωπος στο Καζακστάν, που πηγαίνει στις ΗΠΑ, για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την “Αστερόεσσα”. To “Borat“, έγινε το αγαπημένο mockumentary μιας ολόκληρης γενιάς, ενώ το μαγιό του πρωταγωνιστή, σήμα κατατεθέν της καφρίλας του δημιουργού του. Η Αμερική δέχεται την πιο ανορθόδοξη κωμική επίθεση των τελευταίων χρόνων, σε ένα φιλμ, που συνυπάρχουν, χωρίς να τον γνωρίζουν η Πάμελα Άντερσον και ο πρωθυπουργός του Καζακστάν. Αφού αποτίσουμε τις δέουσες τιμές στη σκηνή της πάλης ανάμεσα στον Borat και τον Ken Davitian, ας δοκιμάσουμε μια ψύχραιμη κριτική, στην ταινία που έβαλε τον Σάσα Μπάρον στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη.
Με εμφανή τη θέληση να ουρήσει στην πόρτα της πολιτικής ορθότητας και να αφοδεύσει μπροστά σε κάθε συντηρητικό σπίτι, ο ηθοποιός προβοκάρει και προκαλεί, δίχως να βάζει κανένα όριο, στο επιτρεπτό και μη. Κατηγορίες, μηνύσεις, απαγορεύσεις προβολών, ήταν φυσικό επόμενο να ακολουθήσουν, ανοίγοντας το τεράστιο βιβλίο με τις χιλιάδες απαντήσεις, για το που βρίσκεται το όριο της σάτιρας. Ο Κοέν δεν έδωσε μεγάλη σημασία στην κριτική, που του ασκήθηκε και έφερε στη μεγάλη οθόνη τον “Brüno“, ένα gay fascionista, που θέλει να γίνει ο πιο διάσημος Αυστριακός μετά τον Χίτλερ. Όταν χάσει την φήμη του, τρελαίνεται. Μόνος του φίλος πια, ένας συνηθισμένος τύπος, στον οποίο φέρεται λες και είναι καρέκλα, καθώς και ο Πυγμαίος Ασιάτης εραστής του, τον παράτησε.
Το διαστροφικό σενάριο, δείχνει πως ο Κοέν επιλέγει πάλι τον δρόμο της ακραίας πρόκλησης, πολλαπλασιάζοντας τους εχθρούς του παγκοσμίως. Μας χάρισε ακόμη μια επική σκηνή, βγαλμένη από την ανθολογία των καλύτερων του Πίτερ Σέλερς, όταν κάνει σεξ με το πνεύμα του μακαρίτη Μίλι των Milli Vanilli. Ενώ μας δείχνει πτυχές του σπουδαίου του ερμηνευτικού ταλέντου στο “Sweeny Todd” του Tim Burdon και στο “Hugo” του Martin Scorsese, στον “Δικτάτορα” καταφεύγει στο σύνηθες προβοκατόρικο, κυνικό, και άβολο χιούμορ του.
Προσωπικά, απολαμβάνω αυτή την ακραία έκφανση του, που δεν αφήνει όρθιο τίποτα, σατιρίζοντας στο μπλέντερ της, κάθε κοινωνική ομάδα, συντηρητική ή προοδευτική. Όταν μάλιστα, φέρνει στις οθόνες μας, αριστουργήματα σαν το “Who is America?, χειροκροτώ. Πρώτα από όλα για την εκτέλεση του πρότζεκτ, που περιλάμβανε καθημερινή προετοιμασία ωρών, ώστε να είναι τελείως πιστευτές οι περσόνες του Κοέν.
Πρόκειται για μια ανατριχιαστική, εφιαλτικά αστεία, σατιρική αναπαράσταση, που ισοπεδώνει οτιδήποτε έχει προβληθεί ποτέ, στην καλωδιακή τηλεόραση. Αν δεν το πιστεύετε, τότε να σας ενημερώσουμε πως κινηματογραφεί τον Dick Cheney (απελθόντα αντιπρόεδρο των ΗΠΑ) να υπογράφει σε waterboarding kit (εργαλείο βασανισμού του αμερικανικού κράτους), εκπρoσώπους ρεπουμπλικάνων να λανσάρουν on camera όπλα για νήπια και παιδιά, ενώ ο Jason Spencer (επίσης εκπρόσωπος των Ρεπουμπλικάνων) το τερματίζει ,καθώς μας βγάζει τον κώλο του, ως τελευταίο οχυρό απέναντι σε potential ομοφοβικούς τρομοκράτες. Παράλληλα, ο στόμας του ξερνάει έναν ρατσιστικό οχετό, που υγραίνει τα όνειρα κάθε κλινικά ηλίθιου φασιστοειδούς.
Όλα τα “Kudos” του κόσμου δεν φτάνουν για το τόλμημα του Κοέν, ο οποίος μας τρίβει στα μούτρα την υποκρισία των συντηρητικών πολιτικών κινημάτων. Καταπατά ηθελημένα κάθε σατιρικό όριο, ενώ οικειοποιείται το ανήκουστο, σερβίροντας το, στο τηλεοπτικό μας πιάτο. Και ενώ το σαγόνι μας μοιάζει να έχει αποκολληθεί, εκείνος ανηλεής, γδέρνει το ρατσιστικό τομάρι θρησκόληπτων πατριωτών, υποστηρικτών της οπλοκατοχής που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μας λερώσουν με τον ομοφοβικό και ξενοφοβικό εμετό τους.
Το χιούμορ του, ξεβολεύει, ενίοτε προσβάλλει και δεν χαρίζει κάστανο σε κανένα. Προφανώς δεν είναι για όλους και είναι αναφαίρετο δικαίωμα πολλών, να μέμφονται τις περσόνες του, μα το ταλέντο του είναι αδιαπραγμάτευτο. Ειδικά φέτος που το αγόρι μου, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στο Spy, σε ένα σπαραξικάρδιο ρόλο, που κρύβει στη μεστότητα του, μια συγκλονιστική ένταση σε αφοπλιστικές σιωπές και ανατριχιαστικά βλέμματα.
Κι αν είναι κάφρος, μην τον φοβάσαι!
