Αν ήθελες (κι αν θες, ακόμα σήμερα) να γίνεις δημοσιογράφος, ή ρεπόρτερ, ή συντάκτης, να βγάζεις το ψωμί σου γράφοντας και μιλώντας τέλος πάντων, υπάρχει μια σειρά ανθρώπων που πρέπει κι αξίζει να θαυμάζεις. Μια μεγάλη σειρά από πρότυπα, μια μεγάλη λίστα από “εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν…”. Αλλά κι αυτή η λίστα, όπως συνήθως συμβαίνει με τις λίστες, έχεις τις κορυφές της. Και σήμερα σκοπεύω να σου πω για μια από δαύτες, κορυφή από τα πιο ψηλά της λίστας.
Άμα λοιπόν το θες να ζήσεις “δημοσιογράφος”, αλλά δεν θέλεις να ‘σαι αλήτης και ρουφιάνος, άμα το θες να κάνεις τους ανθρώπους χαρούμενους όταν διαβάζουνε αυτά που γράφεις, κι άμα τους θέλεις να γελάνε μ’ όσα λες (μα να γελάν με θαυμασμό κι όχι με σαχλογέλια), τότε έχεις δυο ανθρώπους πρότυπα το δίχως άλλο. Μία γυναίκα κι ένας άντρας. Από τη μια η Μαλβίνα που δεν έχει ανάγκη από επώνυμο, κι από την άλλη κάποιος Φρέντυ που το επώνυμό του δεν του άρεσε καθόλου:
Ο Φρέντυ Γερμανός, ένας Έλληνας που ήθελε να γίνει Χέμινγουεϊ αλλά… δεν του έτυχε ο πόλεμος!
Μεγαλωμένος μες στη γαλάζια πολυκατοικία των Εξαρχείων, μαθαίνοντας τον κόσμο δηλαδή στο σπίτι που φιλοξένησε και “μεγάλωσε” μπόλικους σπουδαίους ανθρώπους της Ελλάδας (τον Κύρκο, τον Αποστολίδη, τη Βέμπο, τη Λιλή Ζωγράφου, το Χορν, το Μινωτή, την Παξινού και το Μυράτ), πώς θα μπορούσε να γλυτώσει απ’ το να γίνει και αυτός σπουδαίος. Κι έγινε, όχι μονάχα γιατί είναι σήμερα το πρώτο όνομα που θα τοποθετήσουν (όσοι ξέρουν) πλάι στο λήμμα “Έλληνας δημοσιογράφος”, αλλά γιατί κατάφερε ταυτόχρονα να μην προδώσει ούτε στιγμή το παιδικό του όνειρο: ο Γερμανός από μικρός ήθελε να ‘ναι συγγραφέας. Με 22 καταπληκτικά βιβλία να φέρουν την υπογραφή του, ε, μάλλον τα κατάφερε!
Στα 19 του, έχοντας ήδη στην πλάτη χρόνια και χρόνια “σχολικής αποτυχίας”, γράφει ένα διήγημα που βγαίνει δεύτερο στο διαγωνισμό της “Βραδινής”. Έντεκα χρόνια μετά, το πρώτο βιβλίο του θα ‘χει τίτλο: “Με συγχωρείτε, λάθος!” και θα ‘ναι το πιο σωστό λάθος που έκανε ποτέ Έλληνας συγγραφέας (αν υποθέσουμε τέλος πάντων πως, στην περίπτωση του Αντώνη Σαμαράκη, το “Λάθος” δεν το κάνει ο ίδιος). Κι έτσι ξεκινάει ο μεγάλος κατάλογος τίτλων, ο γεμάτος ευθυμογράμματα (ταπεινή μου γνώμη, το δυνατό του χαρτί), διηγήματα και μυθιστορήματα που μπλέκουν στα χωράφια, πότε της ιστορίας, πότε του έρωτα, και πότε της επιστημονικής φαντασίας! Όπως παραδέχτηκε ο ίδιος στο Νίκο Χατζηνικολάου: “Το πρότυπό μου ήταν ο Χέμινγουεϊ. Έγινε δημοσιογράφος, είχε πάει σ’ έναν πόλεμο, μετά έγραψε ένα μυθιστόρημα, και κάποια στιγμή πήρε το Νόμπελ. Εγώ ξεκίνησα απ’ την Ελευθερία, πήρα βραβείο σ’ ένα διαγωνισμό, αλλά δεν προέβλεψα κάτι: δεν μου έτυχε ο πόλεμος…
…Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν πήρα το Νόμπελ!”
Το τέλος της φράσης του, το κότσαρα για τίτλο εδώ από πάνω, γιατί αποτελεί μια πρώτης τάξεως απόδειξη της εκπληκτικής αίσθησης του χιούμορ που διέθετε αυτός ο απίθανος άνθρωπος. Κι ήταν στ’ αλήθεια εκπληκτική η αίσθησή του αυτή, γιατί ο Γερμανός ήξερε αυτό που ξέρουν όλοι οι σπουδαίοι του λεπτού χιούμορ, απ’ το Γούντι Άλεν ως το Τζίμη Πανούση. Ήξερε (όπως ο ίδιο έχει πει) πως: “Καταρχήν χιούμορ είναι να γελάς με τον εαυτό σου, όχι με τους άλλους”. Ο Φρέντυ λοιπόν μπορούσε να γελάει με τους Έλληνες, τους ξένους, με τους πολιτικούς και με τους καλλιτέχνες μας, γιατί πρώτα απ’ όλα γελούσε με τον εαυτό του!
Ωστόσο, η μεγάλη αγάπη που ‘χω για τα κείμενα και για το χιούμορ του Φρέντυ, μπορεί να με κάνει να περάσω στα ψιλά, ένα σορό σπουδαία ακόμα πράγματα που έκανε. Ο πρώτος παρουσιαστής σπουδαίων talk show στην ελληνική τηλεόραση. Ανάμεσα σ’ άλλα κέρασε “αλάτι και πιπέρι” σε “πορτρέτα” ανθρώπων τεράστιων για το μέγεθος της χώρας, κι έφαγε μαζί τους με την άνεση ενός… Larry King! Κι άμα σκεφτείς τι πάτο έχουν πιάσει σήμερα τα ελληνικά talk show (όχι όλα), καταλαβαίνεις τι θα πει να ‘ναι κανείς ο πρώτος κι όλοι να παραδέχονται πως είναι κι ο καλύτερος. Άνθρωπος που κατάφερνε να βγάλει γέλιο απ’ τον εαυτό του κι απ’ τις λέξεις του, μα το ίδιο εύκολα μπορούσε να γεννήσει τη συγκίνηση – το δάκρυ, αληθινό κι όχι προκάτ γεμάτο μελόδραμα. Ρεπόρτερ μάχιμος στα πρώτα χρόνια, που κυνηγούσε με πείσμα συνεντεύξεις και ειδήσεις. Μα πάνω απ’ όλα, ένας πολύ ωραίος τύπος και…
…ο πρώτος μεγάλος σταρ την ελληνικής δημοσιογραφίας!
Δεν θα του άρεσε να το διαβάζει, μα η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Σόρρυ Φρέντυ, ήσουν τεράστιος, ήσουνα σταρ. Κι αν με ρωτάς, όταν το πρώτο ισχύει, το δεύτερο είναι ευχή κι όχι κατάρα. Να ‘σαι καλά, όπου και να ‘σαι.
Υ.Γ. Στο κάτω κάτω, πώς να μην είναι τέτοιος, ο άνθρωπος που προτιμάει να φτύνει τις ηλεκτρικές γραφομηχανές στα μούτρα, κι επιμένει στη δική του, την παλιά, τη δυσκίνητη, που της λείπουν τρία πλήκτρα…
…ο μόνος άλλος που ξέρω να δείχνει τέτοια επιμονή στην παλιά του γραφομηχανή, είναι ο Τομ Ρόμπινς! Αν τέλος πάντων λέει κάτι αυτό…
