10 φορές που η ποίηση έκανε το πέρασμά της και απ’ το "Ας Περιμένουν οι Γυναίκες"

Ακούς Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Σκέφτεσαι “Ελύτη, Ρίτσο, Καβάφη, Σεφέρη, Καρυωτάκη, Λειβαδίτη” και πολλούς πολλούς ακόμα, και στο μυαλό σου έρχονται αυτόματα όλα αυτά τα αριστουργήματα που ‘χουν γράψει αυτοί οι “πατέρες” της ποίησης.

Από την άλλη ωστόσο, υπάρχει και μια μικρή μερίδα κόσμου, που όταν ακούει ποίηση το μυαλό της ταξιδεύει στις ατάκες του Μιχάλη, του Πάνου και του Αντώνη και στην υπερκάλτ ταινιά του Σταύρου Τσιώλη το “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες“.

Ω, ναι. Είμαστε κι εμείς καλώς ή κακώς και γι’ αυτό και σήμερα που ‘ναι αυτή η Παγκόσμια Ημέρα λέμε να το γιορτάσουμε λίγο διαφορετικά.

-Ήτανε ποίηση κύριε Πάνο;

-Ο ορισμός της ποίησης κυρία μου!

Ξεκινάμε.

1. Μιχάλης: “Θα ‘ρθει μια μέρα που η ζωή θα αλλάξει. Εμείς δεν θα υπάρχουμε τότε, αλλά δεν πειράζει, αρκεί που θα μας σκεφτούν. Θα θυμηθούν πώς ζήσαμε κι εμείς κάποτε.“

2. Πάνος: -Μετανιώνω.
Μιχάλης: –Όχι Πάνο δεν φταις εσύ.
Πάνος: –Πληρώνω τα λάθη μου.
Μιχάλης: –Φταίει η ζωή που μας στήνει παγίδες.

3. Μιχάλης: “Διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε!“

4. Πάνος: “Κατάλαβες τι κάνει ο Θεός; Φτιάχνει τέτοια πλάσματα και μετά τ’ αφήνει αδέσποτα και δεν τον νοιάζει αν εμένα μου κόβει τα πόδια.“

5. Μιχάλης: “Ο χρόνος είναι γιατρός Πάνο έρχεται και τα σκεπάζει όλα.“

6. Μιχάλης: “Λέμε καμιά φορά Πάνο. «Τι φταίξαμε και ο Θεός έφτιαξε τις γυναίκες;». Αλλά σκέφτομαι «Γυναίκα μας εκατέστρεψε, αλλά Γυναίκα μας έσωσε.“

7. Mιχάλης: “Αυτός ο άνθρωπος κρατάει γυναίκα, τρία παιδιά, γέρο πατέρα, άρρωστη αδελφή, εμένα, τους φίλους του, τον ΠΑΟΚ. Και η ζωή πώς τον πληρώνει; Με ψίχουλα. Με τίποτα.“

8. Αντώνης: “Αίσθημα υπάρχει. Ο άνθρωπος έχει αισθήματα. Αυτό είναι που τον ξεχωρίζει από το φυτικό και το ζωϊκό βασίλειο.“

9. Mιχάλης: “Διότι οι άνθρωποι όταν ζουν στην προσωπική τους ευτυχία δεν σκέφτονται τους άλλους.“

10. Αντώνης: “Αυτό που έρχεται σαν εξέλιξη στις εργασιακές σχέσεις ίσως είναι κάτι άγνωστο, πέρα απ’ την κατανόησή μας. Τα παιδιά που θα γεννηθούν, θα μεγαλώσουν σε μία άλλη πραγματικότητα. Ίσως εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ.“