Τα παιδιά που αυτή την στιγμή πατάνε pause σε κάποιο βιντεάκι του pornhub για να διαβάσουν αυτό το κείμενο δεν έχουν ιδέα για το πόσο δύσκολο ήταν κάποτε το να κάνουν αυτό που κάνανε πριν πατήσουν pause.
Τώρα απλά διαλέγεις site, κατηγορία, και το μόνο που χρειάζεσαι είναι ελεύθερος χρόνος, -καθώς η υπερπροσφορά καμιά φορά δημιουργεί προβλήματα στην επιλογή-, ικανότητα στο να χειρίζεσαι το ποντίκι με το αριστερό χέρι, και υγρά μωρομάντιλα για την τελετή λήξης.
Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν το να δεις μια τσοντούλα στεκόταν επάξια δίπλα στους άθλους του Ηρακλή, καθώς μέχρι να πατήσεις το πολυπόθητο play στο βίντεο έπρεπε να είσαι αρκετά τυχερός ώστε να λείπουν ταυτόχρονα οι γονείς και τα αδέρφια σου (τυχερά εδώ τα μοναχοπαίδια), να έχεις ανακαλύψει την καβάτζα που έκρυβε την βιντεοκασέτα ο father σου, να βγάλεις τα κλειδιά από την πόρτα (μην πιστεύετε αυτούς που εξιδανικεύουν το παρελθόν με κλισεδάκια τύπου “ο κόσμος τότε τον έπαιζε με τα κλειδιά στην πόρτα” και “η Τερέζα Ορλόφσκι έκανε έργα”) και να εύχεσαι να μην γυρίσει κανένας ξαφνικά και σε πετύχει με το έμβολο στο χέρι.
Kudos στους πατεράδες που άλλαζαν συχνά την κασέτα και δεν ανάγκαζαν το βλαστάρι τους να πέφτει θύμα της επανάληψης – καθώς η επανάληψη μπορεί να είναι η μητέρα της μάθησης, αλλά μην ξεχνάτε πως είναι και μητέρα της ρουτίνας που σκοτώνει τον έρωτα.
Στην συνέχεια έπρεπε να τα βάλεις όλα στη θέση τους και να σφυρίζεις αδιάφορα όταν θα γυρνούσαν οι γονείς σου στο σπίτι και να περιμένεις υπομονετικά να βγει το Tetris για να κάνεις και κάτι άλλο με τα χέρια σου.
Όπως καταλαβαίνετε το θέμα είναι σοβαρό και δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε έτσι στην τύχη αλλά ούτε και να εμπιστευτούμε την έτσι κι αλλιώς ασθενή συλλογική μνήμη μιας γενιάς που είχε κάνει τον αυνανισμό επιστήμη.
Ψάξαμε και βρήκαμε έναν επαγγελματία που το κρατάει αληθινό, που είναι στην φάση από το ’82 και μαζί με λιγοστούς ακόμα (κάποιοι τους αποκαλούν ρομαντικούς) κρατάνε ζωντανό -έστω και σε ημιθανή κατάσταση- ένα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά πασοκικά επαγγέλματα. Ναι, για τα video clubs μιλάμε.
Ο κύριος Γιώργος άνοιξε το μαγαζί σε μια εποχή που σκατά έπιανες και λεφτά γινόντουσαν, το αντίθετο από σήμερα δηλαδή, και δεν του πήρε πολύ μέχρι να καταλάβει ότι ο κόσμος ήθελε κατιτί παραπάνω. Μην ξεχνάτε ότι τον καιρό εκείνο η προβολή ενός βυζιού στην τηλεόραση ήταν αφορμή για να κοπεί η ταινία στον αέρα και να απολυθεί ο διευθυντής της ΕΡΤ.
Στην αρχή όπως μας λέει χαρακτηριστικά «ο κόσμος ντρεπόταν ακόμα και να πει τη λέξη τσόντα και προτιμούσε συνωμοτικά βλέμματα σε μια προσπάθεια να συνεννοηθεί τηλεπαθητικά» ενώ η αργκό, η γλώσσα του δρόμου ήρθε να βοηθήσει την φάση και δεν άργησε να υιοθετήσει κάποιες λέξεις και φράσεις που με χαμόγελο θυμάται πια ο κύριος Γιώργος.
«Έρχονταν και περίμεναν να αδειάσει το μαγαζί, πράγμα δύσκολο τότε, για να πλησιάσουν τον πάγκο, να γείρουν προς το μέρος μου και να μου ζητήσουν να τους δώσω κανένα “καουμπόικο ή εκπαιδευτικό ή γερμανικό” όπως τα αποκαλούσαν λίγο πριν οι ενοχές που τους συνόδευαν τους αναγκάσουν να πουν ότι δεν είναι γι΄ αυτούς αλλά για ένα φίλο που ντρέπεται ή για να κάνουν μια πλάκα».
-Δεν διαλέγανε δηλαδή;
-Όχι ρε συ, τι είναι αυτά που λες. Τους έδινες μία και φεύγανε.
Σε μια φάση ο κύριος Γιώργος σηκώθηκε και μας ζήτησε να περιμένουμε. Ανέβηκε στο πατάρι και όταν γύρισε κρατούσε στα χέρια του δυο βιντεοκασέτες. Μας τις έδωσε και είπε χαμογελώντας, «αυτές τις δυο τις κράτησα γιατί είχαν σπάσει ρεκόρ στις ενοικιάσεις, πολύς κόσμος έμαθε πράγματα βλέποντας τες».
– Στο πατάρι τις είχατε τις τσόντες;
– Όχι, εδώ που καθόμαστε τώρα ήταν το δωμάτιο.
– Το δωμάτιο;
– Το δωμάτιο που έμπαινε ο κόσμος για να πάρει δουλειά για το σπίτι. Κάποια στιγμή η ζήτηση μεγάλωσε και ζήτησα από ένα φίλο νταλικέρη και μου έφερε 200 τσόντες από Μόναχο. Χαλασμός γινόταν σου λέω κι έκλεισα αυτόν εδώ τον χώρο για να έχουν την ησυχία τους.
– Δηλαδή έπαψαν να ντρέπονται κι άρχισαν να διαλέγουνε;
– Ναι, οι περισσότεροι τουλάχιστον γιατί υπήρχαν κι αυτοί που είχαν ακόμα μια συστολή. Να φανταστείς ότι κάποιοι επέστρεφαν την τσόντα τυλιγμένη σε εφημερίδα λες κι ήταν μπακαλιάρος παστός.
– Μα δεν καρφώνονταν περισσότερο έτσι;
– Ακριβώς, άσε που καμιά φορά παίζανε και παρεξηγήσεις.
– Τι παρεξηγήσεις;
– Ερχόταν, ρε παιδί μου, ο άλλος και ζητούσε ένα καουμπόικο. Του έδινα το “Σκλάβες του Σεξ” και πήγαινε στο καλό να παίξει με τον αργαλειό.
– Και μετά;
– Ε, καμιά φορά ο πελάτης ήθελε όντως καουμπόικο, Κλίντ Ίστγουντ, Λη Βαν Κλίφ, τέτοια, ξέρεις με άλογα και Ινδιάνους.
– Δύσκολη κατάσταση.
– Εδώ όχι και τόσο, αλλά για φαντάσου τον τύπο που πήγαινε σπίτι, καθόταν όλη η οικογένεια μαζί για να δει την ταινία που έφερε ο μπαμπάς -έτσι έκανε ο κόσμος τότε- κι αντί για άλογα και Απάτσι πεταγόταν η μακάπα του Τζον Λονγκ;
Δεν αντέξαμε και γελάσαμε την στιγμή που ο κύριος Γιώργος είχε μπει καθαρά σε νοσταλγικό τριπάκι και ήταν έτοιμος να μας ανοίξει κι άλλο την καρδιά του. Ήπιε μια γουλιά καφέ και συνέχισε να κρατάει πατημένο το rewind.
«Μια μέρα ήρθε ένας τύπος και με ρώτησε αν έχω τσόντες. Του έδειξα το δωμάτιο και τον άφησα να διαλέξει. Πέρασαν είκοσι λεπτά, πήγε μισή ώρα, σαρανταπέντε λεπτά, ο τύπος ακόμα μέσα. Πάω και τον ρωτάω αν χρειάζεται κάτι και μου λέει “όχι, ψάχνω” και δεν άντεξα ρε παιδιά και τον ρώτησα “τι ψάχνεις ρε φίλε; νύφη ή παρθένα;”»
– Και τα μάζεψε κι έφυγε; Τον άρπαξες λίγο κύριε Γιώργο εδώ που τα λέμε.
– Έκατσε ένα τέταρτο ακόμα και βγήκε με πέντε τσόντες στα χέρια κι αν θες να ξέρεις εξελίχθηκε σε πολύ καλό πελάτη. Καλός μαλάκας, το αγαπούσε το άθλημα.
Ο κύριος Γιώργος έχει μετατραπεί σε ένα ποτάμι που γυρίζει προς τα πίσω και μας λέει ιστορίες τη μια πίσω απ’ την άλλη, έχουμε χαλαρώσει και απολαμβάνουμε την ξενάγηση μας στο δωμάτιο των μύθων.
Το μάτι μας έπεσε σε μια απ’ τις καινούριες ελληνικές παραγωγές πορνό και ρωτήσαμε αν είχε και ελληνικές τσόντες στο δωμάτιο.
«Και βέβαια είχα ελληνικές τσόντες, αυτές τις έπαιρναν παρέες και τις βλέπανε όλοι μαζί για να γελάσουν. Τουλάχιστον έτσι έλεγαν σε μένα. Δεν ξέρω τι έκαναν, αλλά φαντάζομαι», μας λέει και γελάει κι αυτός με την σειρά του.
«Έχω έναν πελάτη, έρχεται από ένα χωριό και παίρνει μόνο τσόντες. Μια μέρα καθώς έχει φέρει τα εξώφυλλα των ταινιών που είχε διαλέξει βλέπει να περνάει έξω απ’ το μαγαζί μια ωραία πιτσιρίκα που φορούσε ένα αεράτο φορεματάκι και κάπνιζε. Ο τύπος την είδε και χαλάστηκε κι άρχισε να λέει κάτι χαζά του στυλ “σαν δε ντρέπεται, γυναίκα να καπνίζει στον δρόμο, μπροστά στην εκκλησία” και κάτι τέτοια αναχρονιστικά.»
Είναι θρήσκος αυτός, κάνει και τον σταυρό του. Του λέω, λοιπόν:
– Κάτσε, ρε μεγάλε, που σε πείραξε το κοριτσάκι και δεν κοιτάς τον εαυτό σου που διαλέγεις τσόντες απέναντι απ’ την εκκλησία. Δεν θα πας σπίτι τώρα στο χωριό και θα τον κάνεις λάστιχο;
– Ναι θα πάω
– Με το ίδιο χέρι που κάνεις τον σταυρό σου ή είσαι αριστερόχειρας;
– Με το ίδιο
– Αυτό δεν είναι αμαρτία για σένα;
– Πηγαίνω στον παπά κι εξομολογούμαι και μου δίνει συγχώρεση
– Ναι αλλά ο παπάς σου δίνει συγχώρεση επειδή υποτίθεται ότι μετάνιωσες, δεν σου δίνει συγχώρεση για να πας να τον ξαναπαίξεις.»
H ώρα είχε περάσει και ο κύριος Γιώργος θα έκλεινε το μαγαζί. Βγήκαμε μαζί του και την ώρα που κλείδωνε μας είπε κάτι που εμείς απλά θα σας το μεταφέρουμε σαν τροφή για σκέψη και τα συμπεράσματα δικά σας.
«Καμιά φορά εκεί που βάζω στη θέση τους τα εξώφυλλα σκέφτομαι τις πρωταγωνίστριες σε παιδική ηλικία και να τις ρωτάνε τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν. Υποθέτω πως κάποια θα έλεγε δασκάλα, άλλη γιατρός, άλλη δικηγόρος. Πού να ξέρανε τι πούτσα τις περίμενε στην συνέχεια.»
Χαιρετήσαμε τον κύριο Γιώργο και φύγαμε για να προλάβουμε τον επόμενο εκπρόσωπο των πασοκικών επαγγελμάτων που, όπως όλα τα είδη υπό εξαφάνιση, ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι η τελευταία φορά που τα βλέπεις ζωντανά.
Ντεμπουτάρουμε σήμερα με τον κύριο Γιώργο ιδιοκτήτη βίντεο κλάμπ και νοσταλγό του VHS που μας μιλάει για το δωμάτιο που ντρεπόσουν να μπεις όταν ήσουν μικρός. Το δωμάτιο με τις τσόντες. Βοήθησέ μας να αναδείξουμε όσα γίνεται περισσότερα στέλνοντάς μας στο [email protected] τα επαγγέλματα για τα οποία θέλεις να μάθεις το κάτι παραπάνω κι εμείς θα σπεύσουμε να μην κάνουμε τίποτα αλλά μπορεί και να κάνουμε κάτι ή και όχι, βασικά θα δούμε.
