Κάθε χρόνο στις 20 Ιουνίου, λέει, έχει καθιερωθεί η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων.
Τώρα, το κατά πόσο όλοι εμείς εδώ, στην Ελλάδα, χρειαζόμαστε μία Παγκόσμια Ημέρα για να ευαισθητοποιηθούμε πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι μια μεγάλη συζήτηση. Ναι μεν, αλλά…
Ναι μεν έχουμε ζήσει στο πετσί μας ως έθνος κι ως λαός τι εστί προσφυγιά από τις διηγήσεις των παππούδων μας και από τις δεκάδες χιλιάδες εκείνες των προσώπων που με αφετηρία την πολύπαθη Συρία, πέρασαν από την Ελλάδα προς αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο, αλλά…
Αλλά πολλές φορές δείχνουμε πως το φαινόμενο της προσφυγιάς είναι κάτι ξένο προς εμάς. Λες και πρόσφυγας γίνεται κανείς με τη θέλησή του, λες και απολαμβάνει ο ξεριζωμένος να βιώνει αυτές τις μίνι Οδύσσειες…Είναι λες και ξεχνάμε πως όλοι αυτοί, οι ρημαγμένοι των καιρών, υπήρχαν καιροί που απολάμβαναν μια ζωή σαν κι αυτή που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα. Ξεχνάμε επίσης πως και οι καιροί έχουν γυρίσματα και η ανθρωπιά που βγάζουμε τώρα μπορεί να μας ξοφληθεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Σε εμάς ή στα παιδιά μας. Το ίδιο, βέβαια, μπορεί να εξοφληθεί και η μισανθρωπιά, δημιουργώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο που καμία Παγκόσμια Ημέρα δεν θα μπορεί να σπάσει…
Μια προσεκτική ματιά στο βίντεο, λοιπόν.
Όχι τόσο για τους αριθμούς (που έχουν κι αυτοί τη σημασία τους), αλλά για τα πρόσωπα που θα δεις να περνούν. Κι αφού τα αποτυπώσεις καλά, μπορείς να συμμετάσχεις στην πρωτοβουλία της Ύπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ, η οποία συγκεντρώνει υπογραφές για να τις καταθέσει στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη ενόψει της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 19 Σεπτεμβρίου.
Η έκκληση η οποία έχει τεθεί κάτω από το σλόγκαν #WithRefugees,ζητά από τις κυβερνήσεις να διασφαλίσουν ότι:
“Κάθε παιδί – πρόσφυγας έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση, κάθε οικογένεια προσφύγων έχει να μείνει κάπου με ασφάλεια και τέλος, πως κάθε πρόσφυγας έχει τη δυνατότητα να δουλέψει ή να αποκτήσει νέες δεξιότητες, ώστε να συνεισφέρει θετικά στην κοινότητα”.
Δύσκολοι καιροί γαι εκκλήσεις και για ψηφίσματα, θα πεις και θα έχεις τα δίκια σου. Ακόμη όμως πιο δύσκολοι για πλήρη αδράνεια. Δεν νομίζεις ρε συ Προβοκάτορα; Έλα, λοιπόν, να κάνουμε παρέα το ελάχιστο.
