Τρίχες. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τρίχες. Κι αν το θέμα σου φαίνεται αστείο, έχω να σε πληροφορήσω το εξής: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΤΕΙΟ! Αν είχες και εσύ τρίχες στην πλάτη ίσως να με καταλάβαινες…
Η μανούλα μου με γέννησε μελαχρινό. Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, κατσαρά μαύρα μαλλιά και μαύρες τρίχες. Η φύση μου έδωσε λίγη περισσότερη τεστοστερόνη από το κανονικό κι έτσι γύρω στο γυμνάσιο άρχισα σταδιακά να μετατρέπομαι σε πιθηκάνθρωπο. Ξύρισα το χνούδι στο πάνω χείλος κάπου στη Β’ γυμνασίου και έβλεπα με χαρά (όπως όλα τα αγοράκια σε αυτή την ηλικία) τα πόδια μου να βγάζουν τρίχες και να γίνονται πιο αντρικά. Μέχρι εκεί όλα καλά.
Στο λύκειο εμφανίστηκαν οι πρώτες τρίχες στο στήθος. Οι συμμαθητές μου στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είχαν τέτοια προβλήματα, γεγονός που με έκανε να νιώθω ξεχωριστός. Μόλις επτά χρόνια μετά την αποφοίτηση συνειδητοποιώ το μέγεθος της καταστροφής που ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια την ίδια στιγμή που ποτέ δεν την είδα να έρχεται.
Όπως τόνισα και στην αρχή του κειμένου, οι τρίχες δεν είναι ένα θέμα για να κάνεις πλάκα. Όταν στα 24 η πλάτη σου μοιάζει με το απέναντι οικόπεδο που δεν έχει ξεχορταριαστεί για πάνω από 400 χρόνια, όταν το στήθος και η κοιλιά σου είναι η απόδειξη των λεγομένων του Δαρβίνου για τη θεωρία της εξέλιξης, όταν αφήνεις μικρές κατσαρές τρίχες παντού και η σακούλα της ηλεκτρικής σκούπας είναι γεμάτη από το DNA σου, όχι, δεν μπορείς να κάνεις πλάκα.
Δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής. Προφανώς και σε κανέναν δεν αρέσει να έχει έντονη τριχοφυία, όπως δεν αρέσει και στις γυναίκες να βλέπουν έναν άντρα διασταύρωση μπαμπουίνου και Αλβέρτη. Είναι θέμα συνθηκών διαβίωσης.
Φαντάσου η θερμοκρασία να πλησιάζει τους 40 υπό σκιάν, να έχει ιδρώσει μέχρι και η ψυχή σου και η πλάτη σου να είναι γεμάτη κολλημένες τρίχες πάνω στη μπλούζα. Παρόμοιο πόνο ψυχής ένιωσα μόνο στο 7-0 με τη Γιουβέντους.
Φαντάσου να βγαίνεις πρώτο ραντεβού, να μην κάνεις αποτρίχωση στην πλάτη γιατί αποκλείεις να «παίξει σεξ» και τελικά να βρίσκεσαι στο κρεβάτι. «Ας το κάνουμε με τα ρούχα, είμαι βιτσιόζος». Και μόλις αποκλείστηκε η πιθανότητα για δεύτερο σεξ. Στην ίδια χρονιά.
Φαντάσου να πηγαίνεις για μπάνιο με τον πατέρα σου. Εσύ να είσαι 24 κι εκείνος 49. Να έχει πιο πολλά μαλλιά από εσένα, (γιατί, βλέπετε, η τριχοφυΐα μου έχει εξαπλωθεί παντού εκτός από το κεφάλι), να είναι πιο γυμνασμένος από σένα και κυρίως, να μην έχει τρίχες στην πλάτη και το υπόλοιπό του σώμα να είναι όπως ήταν το δικό σου στις αρχές του λυκείου. Μη σου τύχει.
Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, κάπου εδώ να ξεκαθαρίσω ότι το πρόβλημα μου είναι οι τρίχες στην πλάτη. Μπορεί η τριχοφυΐα μου να εντοπίζεται στο σύνολο του δέρματος, ωστόσο μόνο αυτές στην πλάτη θεωρώ (μεγάλο) πρόβλημα.
Αυτό το δράμα σε κάνει να ψάχνεις λύσεις. Έψαξα. Και βρήκα. Αλλά ήταν λίγες (και από ποσοτικής και από ποιοτικής άποψης).
1. Πρώτα το κερί. Χα , το κερί… Πόνος. Όχι πόνος, σπαραγμός. Και μετά μπιμπίκια. Και φαγούρα μέχρι το μεδούλι. Σαν να περπατούν πάνω σου εκατομμύρια μυρμήγκια. Και μετά από ένα μήνα, οι τρίχες ξανά στο πεδίο μάχης να σου κάνουν κωλοδάχτυλο. Δύο φορές ήταν αρκετές.
2. Μετά το ξυράφι. «Έλα ρε μάνα δέκα λεπτά δουλειά είναι γαμώ την τρέλα μου, καλοκαίριασε, δεν μπορώ να βγω από το σπίτι» (μετάφραση: «Δε θα βρω γκόμενα ποτέ»). Για να μου κάνει τη χάρη, θα πρέπει να κουρεύω το γκαζόν (τραγική ειρωνεία) για ένα μήνα. Το δοκίμασα δύο φορές και συνειδητοποίησα ότι οι τρίχες στην πλάτη μου μεγαλώνουν γρηγορότερα από το γκαζόν στην αυλή.
3. Λεφτά για λέιζερ δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και δεν εξετάζεται καν αυτό το ενδεχόμενο.
4. Τέλος, η ξυριστική μηχανή. Όταν κουρεύομαι με αυτόν τον τρόπο, η διαδικασία ξεκινάει από χαμηλά. Όχι από το σβέρκο. Από τη μέση. Και πηγαίνει προς τα πάνω. Αυτή είναι η μέση λύση. Όποιος δει την πλάτη μου ξέρει ότι έχει πολλές τρίχες. Αλλά δεν τις βλέπει όπως εκείνες θα ήθελαν επιδεικτικά να του φανερωθούν. Τις βλέπει όπως εγώ του επιτρέπω να τις δει. Και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
ΥΓ: Ευχαριστώ όλες εκείνες που παραβλέποντας το μένος που η φύση εκδήλωσε πάνω στο κορμί μου, συνέβαλλαν στο να έχω σεξουαλική ζωή.
