Δεν τον γνωρίζω προσωπικά αν και πολύ θα ήθελα, οπότε όλα όσα διαβάσεις παρακάτω δεν είναι προϊόν συναλλαγής ούτε ιδιοτέλειεας. Είναι απλά η τεράστια εκτίμηση μου για έναν από τους καλλιτέχνες που τιμούν και τα δύο συνθετικά της κατακρεουργημένης αυτής λέξης. Είναι η καλώς εννοούμενη ζήλεια μου για έναν άνθρωπο που έχει κάνει “δουλειά” τη δημιουργία συναισθημάτων σε ανθρώπους που στη μεγάλη πλειοψηφία τους δε θα γνωρίσει ποτέ. Ας αρχίσω λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης γεννήθηκε στην Καλαμάτα μια μέρα σαν τη σημερινή το 1969 με το άστρο του να τον προορίζει να μεγαλουργήσει στη μουσική σκηνή της χώρας μας. Όπως και έγινε δηλαδή. Αυτό που δεν ξέρουν οι πολλοί είναι το λογοτεχνικό του έργο. Έχει γράψει τρία βιβλία, τον “Επόπτη” ένα μυθιστόρημα με αρκετά βιογραφικά στοιχεία, τις “δύο νύχτες στο Σαράντι” και το “Αγύριστο Κεφάλι” που είναι αφιερωμένο στη ζωή του τεράστιου Άλκη Αλκαίου όπως ο ίδιος ο Πασχαλίδης τη βίωσε.
Κι αν είναι κοινώς αποδεκτό πως ο Πασχαλίδης είναι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους τραγουδοποιούς, έχω να σας πληροφορήσω πως είναι και ένας από τους καλύτερους νέους συγγραφείς. Τρία βιβλία είναι πολύ λίγα για να μπορέσει κάποιος να βγάλει συμπεράσματα, όμως άποψή μου είναι πως είναι καλύτερος συγγραφέας παρά τραγουδοποιός. Και αυτό σημαίνει πάρα πολλά. Το “Αγύριστο Κεφάλι” έγινε best seller σε λίγες μέρες ενώ ήταν και υποψήφιο για καλύτερο βιβλίο της χρονιάς στην ψηφοφορία του Public.
Άρχισε να γίνεται γνωστός από τους Χαΐνηδες όταν τραγούδησε μεταξύ άλλων και το “Καπηλειό”.
Ύστερα, το 1995 σόλο πια, βγαίνει ο πρώτος του δίσκος, με την ονομασία “Παραμύθι με λυπημένο τέλος” στον οποίο εκτός από το ομώνυμο τραγούδι, περιλαμβάνονται και τα πασίγνωστα “Το μπλουζ της άγριας νιότης”, “Πεθαμένες καλησπέρες” (που λίγα χρόνια μετά επανεκτέλεσε ο Δημήτρης Μητροπάνος) και “Νεράιδα δίχως παραμύθι”.
Σιγά σιγά γίνεται γνωστός σε όλη την Ελλάδα και με μαθηματική ακρίβεια (έχει και μια έφεση στα μαθηματικά – αυτό σπούδασε άλλωστε) καταλαβαίνει ότι είναι καταδικασμένος να μεγαλουργήσει.
https://www.youtube.com/watch?v=4TOvnYnTwqk
Ο Άλκης Αλκαίος, ένας από τους μεγαλυτέρους Έλληνες στιχουργούς (προσωπικά ο αγαπημένος μου) τον εμπιστεύεται. Αν και νεαρός και δύσκολα ένας φτασμένος καλλιτέχνης όπως ο Αλκαίος θα του έδινε την ευκαιρία, ο Πασχαλίδης τα καταφέρνει μια χαρά. Γίνονται φίλοι και μπορεί να βρίσκονται συνέχεια, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά πνευματικά έχουν καταλάβει και οι δύο ότι τους συνδέει κάτι πολύ βαθύτερο. Μετά το θάνατο του στιχουργού, ο Πασχαλίδης εκδίδει το “Αγύριστο Κεφάλι” όπου παρουσιάζει τον Αλκαίο όπως εκείνος τον έζησε και αναφέρει μέσα πολλές άγνωστες πτυχές από το βίο του.
Με τον Οδυσσέα Ιωάννου, ίσως τον καλύτερο στιχουργό των τελευταίων ετών, έχουν αναπτύξει ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις, πέρα από τις καλλιτεχνικές που μας χαρίζουν αριστουργήματα. Όπως αυτό.
Στις 5 και στις 7 Ιουνίου, γιόρτασε τα 20 χρόνια του στην προσωπική δισκογραφία με 2 sold out συναυλίες. Βρέθηκα στη δεύτερη και έχω να παρατηρήσω πως ήταν με διαφορά η καλύτερη συναυλία στην οποία έχω βρεθεί. Και έχω πάει σε πολλές…
Αρθρογραφεί, όχι τακτικά είναι η αλήθεια, στον Ημεροδρόμο. Αλλά τα λέει καλά. Πολιτικοποιημένος με σαφείς θέσεις, τρελός ΑΕΚτζης και ερωτευμένος με την κόρη του.
Αντί επιλόγου θα κλείσω με δύο λόγια δικά του από ένα παλαιότερο άρθρο του στον Ημεροδρόμο:
Θέλω να δω μπάλα. Αλλά τώρα πια, τη βλέπω με όλο και λιγότερη χαρά. Ίσως γιατί μεγάλωσα- κουβαλάω ήδη 11 Μουντιάλ στην πλάτη. Και δεν μπορώ πλέον να προσποιούμαι πως δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει μέσα και έξω απ το γήπεδο.
Μακάρι να ζήσει να κουβαλήσει άλλα 111 μουντιάλ στην πλάτη του. Έτσι κι αλλιώς η φάρα του, η φάρα των Μεγάλων αυτού του κόσμου, δεν πεθαίνει ποτέ…
