Λόγω της σωματοδομής μου, οι περισσότεροι με περνούν για… μαραθωνοδρόμο. Η αλήθεια, όμως, είναι πως το άθλημα που μου έχει κερδίσει τη ψυχή είναι το τιμημένο και μάχιμο 100άρι!

Όπως επίσης αλήθεια είναι ότι όλα όσα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, τα μετάλλια, οι διακρίσεις, οι συμμετοχές σε διεθνείς διοργανώσεις, κρύβουν από πίσω πολλή προσπάθεια κι άλλα τόσα λίτρα ιδρώτα.

Και πού δεν έχω τρέξει:

  • Στους Ολυμπιακούς στο Σίδνεϋ, “100 μέτρα Ελεύθερο” (εκεί όπου οι αθλητές απλά… τρέχουμε).
     
  • Στο Παγκόσμιο στην Κοπεγχάγη, “100 μέτρα μετά Ροτβάιλερ” (εκεί όπου οι αθλητές τρέχουμε και ένα ροτβάιλερ μας κυνηγάει).
     
  • Στο Πανευρωπαϊκό στη Ρώμη, “100 μέτρα μετά Γάτας” (εκεί όπου μία γάτα τρέχει και οι αθλητές την κυνηγάμε).

Ωστόσο, πέρα από τους επίσημους αγώνες, έχω αξιοθαύμαστες επιδόσεις και σε ανεπίσημα events, εκ των οποίων τρία είναι αυτά που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου:

Μνήμη πρώτη (στο Ελληνικό όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα), “100 μέτρα μετ’ εμποδίων”: Ένα απόγευμα, μας πήρε στο κυνήγι μια γειτόνισσα στης οποίας τα σκαλάκια είχαμε κάνει κατάληψη κι εμείς τρέχαμε πανικόβλητα στην μποτιλιαρισμένη Ποσειδώνος για να την σκαπουλάρουμε κάνοντας συνεχή σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα. #den_mas_eftase_pote

Μνήμη δεύτερη (επίσης στο Ελληνικό), “Κοκαλοδρομία 4 επί 100”: Τότε που κλέψαμε αγοράσαμε χωρίς να πληρώσουμε ένα χοιρινό κότσι από το ψητοπωλείο της γειτονιάς. Ο ψήστης ήταν αρκετά γρήγορος, οφείλω να ομολογήσω, αλλά εμείς ήμασταν 4 και κάναμε πάσα ο ένας στον άλλον το κόκαλο ανά 100 μέτρα. #den_mas_eftase_pote_2

Μνήμη τρίτη και καλύτερη (στα Νέα Στύρα Ευβοίας), “100 μέτρα μετά Μανίας: Εκεί όπου έτρεχε πανικόβλητος ο ανεκδιήγητος ταβερνιάρης που είχε βγάλει το μίσος του σε έναν σύντροφό μας και καμιά δεκαριά σκύλοι τον κυνηγούσαμε για να πάρουμε εκδίκηση. #ton_ftasame

Ωραία η τρεχάλα στους στίβους των σταδίων, ωραία και η σκυλίσια ζωή στους δρόμους του Ελληνικού, αλλά πλέον οι προτεραιότητές μου έχουν αλλάξει. Ό,τι ήταν να μου δώσει ο αθλητισμός, μου το έδωσε. Την άδεια για το ΠΡΟΠΟτζίδικο την πήρα, αξιωματικός στο πολεμικό ναυτικό έγινα, τα εξώφυλλά μου στο “Dogue” και τα αφιερώματά στο “Dog Illustrated” τα έκανα.

Τι άλλο να ζητήσω η στειρωμένη δόλια; Μια φιλόζωη οικογένεια, ζητάω, με δύο-τρία πιτσιρίκια να με πηγαίνουν μια στο τόσο καμιά βολτούλα στο ΟΑΚΑ. Να βλέπω τους παλιούς μου συναθλητές, να με βλέπουν κι αυτοί με το κολάρο να σκάνε από τη ζήλεια τους.

Μόλις έκλεισα ένα χρόνο ζωής, οπότε τα όμορφα που με περιμένουν θα είναι περισσότερα κι από τα μετάλλια που έχω κατακτήσει!

UPDATED: Η Σόφη τα κατάφερε! Βρήκε ήδη μια υπέροχη οικογένεια που την υιοθέτησε!
 

* Φωτογραφίες: Παντελής Ζερβός

* Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Πρόγραμμα Υιοθεσίας Σκύλων, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία.