Θυμάστε ότι προσφέρονται χρήματα σε όποιον αποφασίσει να κάνει μια νέα αρχή στη Σαρδηνία, σωστά; Υπάρχει λόγος. Η Σαρδηνία είναι μια από της πέντε μπλε ζώνες. Πρόκειται για μέρη των οποίων ο πληθυσμός αποτελείται κυρίως από ηλικιωμένους ανθρώπους. Το 2019, η σκηνοθέτιδα Hannah Berry George έλαβε μια πρόσκληση στο -ομολογούμενως- ειδυλλιακό αυτό νησί, σε ένα press trip, και είχε την ευκαιρία να περάσει λίγο χρόνο με τους ηλικιωμένους ντόπιους. Την επαφή της αυτή με τον κύριο πληθυσμό του νησιού την εκμεταλλεύτηκε ώστε να “κλέψει” μερικά από τα μυστικά της μακροζωίας τους. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι η οικεία ζεστασιά που προκύπτει από το short movie στο οποίο αφιέρωσε σε αυτά. 

Πέρασε ένας χρόνος μέχρι η ταινία να βρει τον δρόμο της ολοκλήρωσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς, η Ιταλία έχανε ηλικιωμένους λόγω της πανδημίας. Αυτές τις μέρες τις θυμόμαστε όλοι. Το “100” είναι μια ωδή σε αυτή τη γενιά. Στη γενιά που στερήθηκαν παιδιά και εγγόνια από έναν εχθρό που δεν αξιολογήθηκε σωστά στην αρχή και που μάς βρήκε αμήχανους και απροετοίμαστους. Η ταινία περιλαμβάνει τέσσερις συνεντεύξεις με τέσσερις ντόπιους που έχουν κλείσει τα 100 τους χρόνια. Μιλούν για τον χορό, το φαγητό, το πώς έχουν δει με τα μάτια τους το νησί να αλλάζει, τις νεότερες γενιές. Μοιράζονται αναμνήσεις και πληροφορίες που δίνονται μόνο έτσι: Με εκείνους βολικά καθισμένους στην αγαπημένη πολυθρόνα τους, με κοσμήματα που δεν έχουν βγάλει ποτέ από πάνω τους. Με ρυτίδες και λίγο τρεμάμενα χέρια. Με την εμπειρία που εκπορεύεται από μια ζωή γεμάτη με έναν τρόπο που δεν μπορούμε εμείς και εσείς να αντιληφθούμε πώς ακριβώς μπορεί να γεμίζει κάποιον ή να τον γέμιζε κάποτε. “Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ”, αναφέρει μια από τις ηλικιωμένες γυναίκες του βίντεο και αυτό λέει πολλά. 

“Σιχαίνομαι το πώς μπορούμε να ξεγράφουμε ανθρώπους απλώς εξαιτίας ενός αριθμού” – Hannah Berry George

Πρακτικά, σε αυτό το επεισόδιο του “Portrait of a Place”, οι Σαρδήνιοι βρίσκουν τη μαγική ικανότητα να ταξιδέψουν στον χρόνο και να ζωγραφίσουν μια εικόνα του νησιού από χρόνια που το πιο γρήγορο μεταφορικό μέσο ήταν τα γαϊδουράκια ή το άλογο. Ακόμα γεμάτοι αγάπη, σθένος και χαρακτήρα. Σε αυτή την ταινία οι ηλικιωμένοι ακυρώνουν κάθε στερεοτυπική απεικόνιση που τους θέλει βαρετούς ή απρόθυμους. Η ζωή μετουσιώνεται σε εμπειρία και η εμπειρία σε όρεξη για ζωή. 

Οι καλειδοσκοπικές εικόνες αντιπροσωπεύουν τους τέσσερις κόσμους αυτών των τεσσάρων ανθρώπων που ενώνονται στα έξι λεπτά της ταινίας. Είτε ζουν στο Aggius, το Tempio ή στο Gennargentu, τα υποκείμενα της ταινίες πιστεύουν ακράδαντα πως στο θαλασσινό αλάτι στον αέρα, στον βουνίσιο άνεμο, στα τοπικά λαχανικά και στο ντόπιο κρασί κρύβεται όλη η μαγεία και η γοητεία της Σαρδηνίας. Πού αλλού; 

Πηγή: NOWNESS