Αυτή πρώτη δοκιμή μαγιό στην αρχή του καλοκαιριού. Αυτή η πρώτη μέρα στην παραλία, από ό,τι φαίνεται είναι μια στιγμή δύσκολη για τις περισσότερες γυναίκες. Προσπαθώ να ακολουθήσω την ίδια συνταγή wellness αποτυχίας, φορώντας το μαγιό μου, κοιτάζοντάς με στον καθρέφτη. Νιώθω υπερβολικά άσπρη, αδικαιολόγητα ατελής. Το μάτι πέφτει στις ραγάδες, την κυτταρίτιδα, τα παραπάνω κιλά, τη χαλάρωση, όσο κάνω ασυναίσθητα κινήσεις και καλά για να με παρατηρήσω από κάθε γωνία. Στην πραγματικότητα, υποσυνείδητα αρνούμαι να σταθώ πραγματικά ακίνητη απέναντί μου. Θυμάμαι όσα έχει πει σχετικά η Έμα Τόμσον. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο αληθινή η δήλωσή της περί όρκου για αποχή από την ακινησία μπροστά στις αντανακλάσεις μας.
Πριν λίγο καιρό, έκανα μια ερώτηση σχετικά, στο Instagram του Provocateur. Μιλούσα για “bikini drama”, με χιουμοριστικό τρόπο, και ρωτούσα το community μας στο Instagram πώς νιώθει την πρώτη καλοκαιρινή μέρα που δοκιμάζει μαγιό. Οι περισσότερες απαντήσεις ήταν όντως χιουμοριστικές. «Ανύπαρκτος κώλος», «άβυζη», «πόσο να ρουφηχτώ» ήταν αυτοσαρκαστικά στολίδια πάνω στην ατόφια ανασφάλεια την οποία έχει φορτώσει στους ώμους μας η κοινωνία, η πατριαρχία, η αδούλευτη συνείδηση, το μάρκετινγκ και το παιχνίδι των πωλήσεων και των προτύπων.
Είναι δεδομένο, δυστυχώς, αλλά αξίζει να αναφερθεί πως από τις άπειρες απαντήσεις που δέχτηκα, μόνο τέσσερις ή πέντε έρχονταν από άντρες. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως οι άντρες έχουν γλιτώσει από την ανασφάλεια, αλλά πιθανότατα έχουν πέσει στα πιο μαλακά, ενώ άλλοι δεν έχουν νιώσει πως η τοξική αρρενωπότητα τους επιτρέπει να γκρινιάξουν για τις ραγάδες στην κοιλιά τους ή τα παραπάνω κιλά τους.
Ζήτησα από πέντε γυναίκες εκείνη τη μέρα να μου μιλήσουν με περισσότερες λέξεις για το “bikini drama” τους και για όλες εκείνες τις σκέψεις που κάνουν κοιτάζοντας το καλοκαιρινό είδωλό τους στον καθρέφτη. Πέντε γυναίκες από 20 ως 45 ετών που πλέον έχουν βαρεθεί να προσπαθούν να χωρέσουν στα πρότυπα ομορφιάς. Αφού, μεταξύ μας, δεν χωράνε καμία.
“Ο κώλος μου είναι ανύπαρκτος” | Ειρήνη, 20 χρονών
“Στην δεύτερη καραντίνα έβαλα 10 κιλά σε 2 μήνες και μόλις χώρισα τα έχασα σε έναν. Το σώμα μου είναι γεμάτο με ραγάδες από τις απότομες αυξομειώσεις. Το στήθος μου έχει πάρει τον κατήφορο και αυτό το μαγιό απλά τα κρατάει, δεν τα σηκώνει. Να πάρω μαγιό με ενίσχυση, να φαίνονται όπως στο σουτιέν; Και ας μην είναι όντως έτσι; Ή μήπως να έκανα ανόρθωση στήθους από τώρα που είμαι 20; Άμα είμαι έτσι τώρα, όταν θα κάνω παιδιά, πώς θα είμαι; Ο κώλος μου είναι πλέον ανύπαρκτος, πώς θα βγάλω την πετσέτα για να βουτήξω; Θα ακυρώσω την πισίνα με τη Χριστίνα, θα μας κοιτάνε δίπλα δίπλα και δεν θέλω να λένε κρίμα. Ποιος θα με κοιτάξει με αυτό το σώμα; Η κοιλίτσα όμως δεν έχει πέσει και άμα ρουφιέμαι πολύ θα φανεί. Του χρόνου θα ξεκινήσω λέιζερ, σολάριουμ και γυμναστική από τον Μάρτιο. Τα μπούτια μου παρά είναι χοντρά για 1,63 ύψος. Θα είμαι ποτέ ευχαριστημένη ακόμα και αν αποκτήσω το σώμα που νομίζω πως θέλω; Θα περάσω περισσότερο ωραία στις διακοπές μου τότε;”
“Πώς θα εφαρμόζει το μαγιό μου μετά τη μαστεκτομή;” | Όλγα, 30 ετών
“Κάθε άνοιξη λίγο πριν βγω στην παραλία για πρώτη φορά, με βασάνιζαν οι ίδιες σκέψεις. Κυτταρίτιδα, ραγάδες, χαλάρωση. Τι πρέπει να κάνω για να πλησιάσω στο πρότυπο ομορφιάς που θέλει τη γυναίκα αδύνατη χωρίς ίχνος περιττού λίπους; Αυτά τα Instagram models τι στο καλό τρώνε όλη μέρα; Και άλλα τόσα. Μέχρι που διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού και οι σκέψεις που είχα για το κορμί μου αντικαταστάθηκαν με άλλες. Πώς θα διατηρήσω το σώμα μου δυνατό για να ανταπεξέλθει στις χημειοθεραπείες; Πως θα εφαρμόζει το αγαπημένο μου μαγιό μετά τη μαστεκτομή; Τι θα σκέφτονται οι άλλοι όταν διαγράφονται οι ουλές από το μπικίνι;
Πέρασαν σχεδόν δύο μήνες από το χειρουργείο. Βάζω το μπικίνι μου και κοιτάζω τον καθρέφτη. Δε θα κάνω μπάνιο στη θάλασσα φέτος μιας και έχω ακόμα ανοιχτές πληγές. Δε με νοιάζει όμως. Νιώθω περήφανη. Το σώμα μου, με τις ατέλειές του, είναι όμορφο με το δικό του τρόπο. Έστω και αν είναι διαφορετικό από τα άλλα. Έμαθα να διώχνω τις ανασφάλειες που είχα και να αγαπώ το σώμα μου όπως ακριβώς είναι. Κάθε ατέλεια και ουλή μου έχει μία διαφορετική ιστορία να πει και μου υπενθυμίζει πόση δύναμη δίνω καθημερινά. Το πως με βλέπουν οι άλλοι δεν έχει απολύτως καμία σημασία.”
“Ντροπιάζω τα παιδιά μου” | Μαρία, 45 ετών
“Τον τρόμο της παραλίας τον ξεπέρασα πριν από είκοσι χρόνια περίπου όταν ένα καλοκαίρι δεν πήγα διακοπές γιατί ντρεπόμουν να εμφανιστώ στην παραλία εξαιτίας του bullying που έκανα εγώ στον εαυτό μου. Το σκέφτηκα λίγο καλύτερα και συνειδητοποίησα τι βλακεία έκανα και πόσο ανούσιο είναι όλο αυτό. Από τότε, εκτός από κάποιες ανασφάλειες για κάποιες ξεχασμένες τρίχες από εδώ κι από κει, δεν είχα κανένα πρόβλημα να βγω στην παραλία και δεν έχασα ποτέ ευκαιρία να πάω για μπάνιο εξαιτίας των κιλών μου. Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πρόσεξα ποτέ να με κοιτούν ή να με σχολιάζουν με κοροϊδευτική διάθεση. Ακόμα και να συνέβη, δεν το πρόσεξα, οπότε όλα καλά. Και το ίδιο συνέβαινε και εκτός παραλίας, στην καθημερινότητά μου. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Γι’ αυτό και δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έχουν πρόβλημα τα παιδιά μου από τους συμμαθητές τους εξαιτίας των κιλών μου. Όχι από όλους φυσικά, αλλά και ένας μόνο αρκεί για να δημιουργήσει πρόβλημα. Την πρώτη φορά που ο γιος μου που είναι δέκα χρονών μου είπε ότι ένας συμμαθητής του του είπε με απορία γιατί η μαμά σου είναι χοντρή, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Άρχισα να έχω τύψεις επειδή δημιουργώ πρόβλημα στα παιδιά μου, επειδή γίνομαι η αιτία να τους φέρνουν σε δύσκολη θέση οι συμμαθητές τους και επειδή στεναχωριούνται γιατί νομίζουν ότι θα στεναχωρηθώ εγώ. Τι μπορούσα να τους πω; Η φράση «μη δίνεις σημασία» δεν λειτούργησε ποτέ σε κανέναν, οπότε δεν είχε κανένα νόημα να τους το πω. Έτσι, άρχισα να τους λέω ότι καταρχάς εγώ δεν στεναχωριέμαι καθόλου. Ότι είμαι 45 χρονών και ότι είχα να ακούσω στη ζωή μου το έχω ακούσει ήδη. Οπότε να μην στεναχωριούνται για μένα… Και μετά τους εξήγησα πόσο θλιβερή και βαρετή μπορεί να είναι η ζωή κάποιου όταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα που έχει να ασχοληθεί είναι η εμφάνιση ενός άλλου ανθρώπου. Και πολλά άλλα πράγματα τους έχω πει κατά διαστήματα όχι μόνο για να μην στεναχωριούνται και να το αντιμετωπίσουν χαλαρά αν ξανασυμβεί, αλλά και για να μην φτάσουν να έχουν την ίδια συμπεριφορά σαν άμυνα. Κάτι που συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους που έχουν δεχθεί τέτοια συμπεριφορά. Πάντως και φέτος θα βγω στην παραλία, θα κάνω τα μπάνια μου με τα παιδιά μου… Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι θα είμαι προετοιμασμένη για όλα.”
“Η προσοχή στρέφεται στο σχεδόν ανύπαρκτο στήθος μου” | Κατερίνα, 28 ετών
“Κάθομαι ολόγυμνη μπροστά στον καθρέφτη μου και βλέπω μια μορφή που δεν αναγνωρίζω πάντα! Άλλοτε πολύ ικανοποιημένη και περήφανη και άλλοτε απογοητευμένη από την εικόνα της πάντα, όμως έχοντας τον ρόλο του παρατηρητή. Σαν να έχω διαχωριστεί από το ίδιο μου το σώμα και μια φωνή να αρχίζει να κρίνει κάθε σπιθαμή του. Η κριτική είναι η χείριστη και επικεντρώνεται σε σημεία για τα οποία δεν έχω ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση, όπως για παράδειγμα το σχεδόν ανύπαρκτο στήθος μου, στους σχετικά μεγαλύτερους, σε αναλογία με το υπόλοιπο σώμα, γλουτούς μου και στο ύψος μου. Για άλλη μια φορά η λογική μου έρχεται σε ρήξη με τα στενά πρότυπα ομορφιάς που δεν χωρούν καμία μας…”
“Γιατί να είμαι τόσο χοντρή;” | Εύα, 30 ετών
“Γιατί να είμαι τόσο χοντρή;» ξεστόμισα αρχές του μήνα που φόρεσα πρώτη φορά το μαγιό για φέτος. Και συμπλήρωσα «ίσως φταίει ότι χθες, 12 το βράδυ έφαγα 4 κομμάτια πίτσα βέβαια». Γενικά, κάθε χρόνο κυριαρχεί η ίδια σκέψη: του χρόνου θα είμαι καλύτερα και γυμνασμένη, ενώ ξέρω ότι τελικά θα ισχύσει το «κάθε πέρσι και καλύτερα». Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, φταίει η εποχή; Φταίει η ωριμότητα και αποδοχή που έρχεται με τα χρόνια; Προσπαθώ να με κοιτάξω στον καθρέφτη και να ρωτήσω τον εαυτό μου αν θα με έκρινα αν έβλεπα μια κοπέλα σαν και μένα στην παραλία. Όχι; Γιατί να είμαι αυστηρή με το σώμα μου τότε; Και το τελευταίο: πέρασε καλά με το μαγιό σου, είναι οι πιο ξέγνοιαστες στιγμές της ενήλικης ζωής σου και γράψε κάθε κομπλεξικό που ασχολείται με ξένους κώλους, εκεί που του αξίζει.”
_____
Φωτογραφίες: Ashley Armitage
Κεντρική Φωτογραφία: Akila Berjaoui
