Κάθε που μπαίνει η άνοιξη, κάποιοι την καταλαβαίνουν απ’ τα λουλούδια, κάποιοι την παίρνουνε χαμπάρι από τη ζέστη, κάποιοι την παίρνουν μυρωδιά απ’ τις αλλεργίες (φευ! ανήκω στους τελευταίους). Κι αμέσως, παρέα με την άνοιξη της φύσης ανοίγει λίγο κι η διάθεση, πάνω που τα ‘χαμε βάψει μαύρα και δεν τη βγάζαμε άλλο με τις βροχές και τη μουντάδα. Η μέρα όλο μεγαλώνει, ο ήλιος ανοίγει επιτέλους κάνα παράθυρο να τονε δούμε λίγο, κι όλα είναι όμορφα, μα πού στην ευχή χρωστάμε όλη ετούτη τη χαρά της φύσης; Γιατί έρχεται κάθε χρόνο η άνοιξη;
Ξέρω, ξέρεις. Η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο, κι άρα για τους έξι μήνες που τον έχουμε απ’ την μεριά μας, τον βλέπουμε και μας βλέπει περισσότερο. Και μπράβο μας που ξέρουμε, μα ξέρεις… τούτη η εξήγηση έχει μέσα μελέτες, μαθηματικά, άξονες και ταχύτητες, κι όλη η μαγεία πάει περίπατο. Οπότε να, είμαστε και μερικοί περίεργοι που δεν μας καλαρέσει που το φεγγάρι γέμισε τρύπες, που η βροχή είναι μονάχα ο κύκλος του νερού που κλείνει, και που η άνοιξη είν’ αποτέλεσμα περιστροφής. Αφού λοιπόν το συμφωνήσαμε τι γίνεται στ’ αλήθεια, έλα να σου πω μιαν άλλη εξήγηση για τον ερχομό της άνοιξης. Μια ιστορία λίγο πιο όμορφη, πιο ζωντανή κι ας είναι σκέτος μύθος. Την ιστορία ενός νέου που αλλού τον έλεγαν Ταμμούζ, αλλού Βαάλ και σ’ άλλα μέρη Όσιρι, μα στην Ελλάδα…
…τον λέγαμε Άδωνι, και κάθε χρόνο γυρνούσε στη ζωή για το χατήρι της Αφροδίτης!
Η γέννηση του Άδωνι ήταν σκέτη 10η Εντολή, και (ειρωνεία) για τούτο έφταιξε η ίδια η θεά του έρωτα. Μια κόρη πρόσβαλε την Αφροδίτη, κι εκείνη της γέννησε έρωτα για τον πατέρα της. Μια φρικτή αιμομιξία συνέβη, ο πατέρας όταν πια πέρασαν τα μάγια και κατάλαβε τι έκανε κυνήγησε για να σκοτώσει το κορίτσι, μα πάνω που κατέβαζε το σπαθί του πάνω της, η Αφροδίτη τη λυπήθηκε – τη μεταμόρφωσε σ’ ένα φυτό αρωματικό, και το σπαθί καρφώθηκε στον κορμό του. Κι από το σκίσιμο λοιπόν, γεννήθηκε ένα μωρό πανέμορφο: ο Άδωνις!
Όταν μεγάλωσε, έγινε ο πιο όμορφος άντρας που γεννήθηκε ποτέ. Η Αφροδίτη τον ερωτεύτηκε. Το ίδιο κι η Περσεφόνη, η βασίλισσα του κάτω κόσμου. Οι δυο θεές τσακώνονταν, κι ο Δίας μοίρασε τα πράγματα όσο μπορούσε δίκαια: το ένα τρίτο κάθε χρονιάς να το περνάει ο Άδωνις στη γη, το δεύτερο στον Άδη, το τρίτο όπου διαλέξει εκείνος. Ο Άδωνις διάλεξε Αφροδίτη. Μα πάνω που βρέθηκε λύση έτσι…
…ο νέος πέθανε στο κυνήγι, χτυπημένος από ‘να αγριογούρουνο!
Το αίμα πότισε τη γη και φύτρωσαν τριαντάφυλλα (μπορεί και παπαρούνες). Το δάκρυ της θεάς έπεσε στη γη και βγήκαν ανεμώνες. Η Αφροδίτη μέσα σ’ απόγνωση πήγε στην Περσεφόνη και της ζήτησε το αδύνατο: να επιτρέψει στον Άδωνι να γυρίσει πίσω στον κόσμο της ζωής. Η Περσεφόνη ένιωσε όλη την πίκρα της ερωτευμένης θεάς του έρωτα. Συμπόνεσε την αντίζηλό της, κι επέτρεψε αυτό που δεν μπορούσε να συμβεί: Ο Άδωνις θα ξανανέβαινε στη γη. Κάθε χρόνο, την ίδια εποχή που κι εκείνη άφηνε τον άντρα της κι επέστρεφε στη γη, μαζί της θα επέστρεφε κι ο Άδωνις στην Αφροδίτη. Κι ο κόσμος όλος θ’ άνθιζε και θα γεννοβολούσε!
Κάπως έτσι εξηγούσαν οι άνθρωποι τον ερχομό της άνοιξης, στα χρόνια που “αρχίσανε τον κόσμο”. Κι αν σήμερα γνωρίζουμε το τι, το πώς και το γιατί, αν σήμερα ο Όλυμπος δεν κρύβει θεούς στην κορυφή του, αν σήμερα ο δρόμος για τον κόσμο των νεκρών είναι μονόδρομος και πάει μονάχα προς τα κάτω, παρόλα αυτά αξίζει να θυμάται κανείς τα παραμύθια που κάποτε γεμίζαν τους ανθρώπους μ’ ελπίδες και με όνειρα. Και κάθε τόσο, όταν κοιτάς τον κόσμο που ανοίγει…
…να σκέφτεσαι την Αφροδίτη που ζει ξανά τον πιο μεγάλο έρωτά της. Και δεν υπάρχει το λοιπόν καλύτερη εποχή να ζήσεις κι εσύ το δικό σου!
Y.Γ. Υπάρχουν τόσες και τόσες παραλλαγές του παραπάνω μύθου. Διάλεξα αυτή που κάνει καλύτερα στο θέμα, όμως εδώ από κάτω μπορείς να δεις άλλη μία, που εξηγεί επίσης γιατί άλλες φορές έχουμε μεγαλύτερο χειμώνα, κι άλλες η άνοιξη μπαίνει πιο γρήγορα. Κι ίσως, ποιος ξέρει, να τη συζητήσουμε κι αυτή, σ’ άλλο άρθρο, άλλη φορά…
