Τις είδες την πρώτη φορά, σου άρεσαν πολυ, ναι, αλλά είτε δεν «τρελάθηκες» είτε δεν σου έφτασε. Σε έτρωγε βαθιά μέσα σου. Γιατί ένιωσες το potential του απόλυτου μεγαλείου απλά κάτι σε εμπόδιζε να δεις την πλήρη εικόνα, να σου αποκαλυφθεί σε όλη του την έκταση. Έδωσες λοιπόν ακόμα μια ευκαιρία. Και εγένετω φως. Μερικές ταινίες είναι απλώς (ακόμα ή πολύ) καλύτερες σαν τις ξαναδείς.

Ανακαλύπτεις πράγματα και λεπτομέρειες που δεν είχες παρατηρήσει. Βιώνεις διαφορετικά συναισθήματα, τις φυλακίζεις στην καρδιά σου, μπαίνουν μία και για πάντα στην κατηγορία «τα αγαπημένα μου». Πάμε λοιπόν; Ταινίες που σαν την 2η φορά δεν έχει…

Σαν την 2η φορά δεν έχει: Αυτές οι ταινίες είναι καλύτερες σαν τις δεις ξανά
Memento: Από τις ταινίες που στάνταρ μια φορά αποκλείεται να σου φτάσει!

10 ταινίες που απολαμβάνεις (ακόμα) περισσότερο με την 2η

Memento

Ψάχνουμε πώς να το πούμε χωρίς να κάνουμε spoiler. Θα το πούμε δια της πλαγίας. Όταν γίνει κεκτημένο σου το “WTF” της γνώσης του τι (διάολο) συνέβαινε, σε κάνει να το δεις όλο αλλιώς. Α, γι’ αυτό έκανε αυτό ο Κρίστοφερ Νόλαν εδώ, γι’ αυτό το κείθε και πάει λέγοντας. Χάνεται το στοιχείο της έκπληξης, κερδίζεις όμως την ικανοποίηση του «έχω όλη την εικόνα». Εξίσου ή και παραπάνω πολύτιμο.

Arrival

Υπάρχουν ταινίες που όταν ανακαλύψεις πού το πήγαιναν τελικά, πολύ απλά δεν μπορείς μετά να μπεις στη διαδικασία να πατήσεις το play από την αρχή (η Έκτη Αίσθηση είναι ένα καλό τέτοιο παράδειγμα). Έχει χαθεί όλο το excitement.

Σαν την 2η φορά δεν έχει: Αυτές οι ταινίες είναι καλύτερες σαν τις δεις ξανά
Arrival: Από τις ταινίες που το “δες με πάλι” επιβάλλεται!

Με το Arrival, ένα από τα καλύτερα sci-fi όλων των εποχών, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Το rewatch σε πάει σε μια νέα διάσταση, είναι μια σχεδόν ολότελα διαφορετική εμπειρία. Ολίγον… εξωγήινη για να μείνουμε «εντός θέματος». Σαν να έχεις δει κάτι όταν ήσουν έφηβος και να το δεις ξανά ως ενήλικας πολλά χρόνια μετά, με το βάρος της γνώσης να ποτίζει με σοφία τον άλλοτε ανώριμο εαυτό σου.

The Truman Show

Είναι τόσο διδακτικό να δούμε ξανά την ιστορία του Τρούμαν από την αρχή. Όχι τόσο για το τραγικό της δικής του ζωής ή για να χειροκροτήσουμε εκ νέου την ερμηνεία του Τζιμ Κάρεϊ. Όσο για να εντοπίσουμε την προφανή ανάγκη και θέληση της κοινωνίας να κοιτάξει μέσα από την κλειδαρότρυπα τη ζωή κάποιου άλλου. Και δεν υπήρχαν καν social media την εποχή που γυρίστηκε – πολλά χρόνια πίσω ήταν τόσο… μπροστά.

Mulholland Drive

Είναι τόσο mindfuck, τόσο ανοιχτό σε πολλαπλές εξηγήσεις και τόσο γοητευτικά αινιγματικό που σε τραβάει σαν μαγνήτης. Μια φορά δεν φτάνει με τίποτα για μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ο Ντέιβιντ Λιντς παίζει μαζί μας και τον… ευχαριστούμε γι’ αυτό το κινηματογραφικό ταξίδι ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα.

Inception

Παρόμοια φάση με το άνωθεν. Ακόμα μια «σκεπτόμενη» ταινία. Με την έννοια πως δεν είναι «ΟΚ, την είδα, πάμε παρακάτω». Σε ακολουθεί για καιρό, προσπαθείς να ενώσεις τις τελίτσες, να βγάλεις νόημα για το τι ακριβώς είχες την ευλογία να δεις.

Μια δεύτερη φορά βοηθάει πάρα πολύ. Μα πάρα πολύ. Και πάλι βέβαια απάντηση «στανταράκι» για το φινάλε δεν θα βρεις. Και; Τέτοιο ταξίδι αξίζει ξανά και ξανά.

The Big Lebowski

Το μεγαλείο του The Dude σου αποκαλύπτεται πλήρως μόνο σαν το πάρεις πάλι από την αρχή. Τα αστεία τα εισπράττεις ακόμα καλύτερα, νιώθεις πως δεν βλέπεις κάτι ξένο, αλλά κάτι πολύ δικό σου. Φανταστικό. Τόσο απλά τόσο σύνθετα.

Inglorious Basterds

Θα μπορούσαμε, άνετα, να βάλουμε όλες τις ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο. Γιατί η απόλαυση αυτή είναι για πολλαπλά repeat. Θα επιλέξουμε κυρίως το Inglorious Basterds γιατί έχουμε την αίσθηση πως πολλοί δεν το εκτίμησαν ως πρέπει με την πρώτη. Θέλει ένα «ξανά» για να καταλάβεις πως πραγματικά είναι από τις τοπ δουλειές ενός εκ των πιο χαρισματικών auteur που εμφανίστηκαν ποτέ στον κινηματογράφο.

The Prestige

Έχει τόσο πυκνό το σενάριο, τόσες οι λεπτομέρειες και τόσα τα… πράγματα που συμβαίνουν ώστε είναι απλά αδύνατον να μην επιστρέψεις κάποια στιγμή.  Βασικά χάρη στον εαυτό σου θα κάνεις.

Donnie Darko

Ακόμα ένα σύνθετο δημιούργημα, μια από τις ταινίες που σαν πέσουν οι τίτλοι τέλους θες οπωσδήποτε να το πάρεις ξανά από την αρχή. Ένα ταξίδι πέρα από τη λογική που ένα «πάμε πάλι» σε βάζει σε τριπάκια σκέψης και κατανόησης που αρχικά δεν θα ήταν δυνατόν να είχες μπορέσει να ακολουθήσεις.  

Lord of the Rings

One does not simply watch Lord of the Rings just once. Αυτό το Δαχτυλίδι μας διαφεντεύει όλους. Και αυτό δεν είναι καλύτερο σαν το ξαναδείς. Γιατί ήταν ήδη τέλειο από την πρώτη στιγμή!