Ενόσω το παρακολουθείς, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, σου κάθεται ωραία, το νιώθεις σωστό. Αν είσαι ειδικά γονιός μικρών παιδιών, ταυτίζεσαι φουλ κάτι ανάμεσα σε «ναι, ρε φίλε» και «άστα να πάνε». Αλλά και να μην είσαι (γονιός), τον βρίσκεις τον εαυτό σου κάπου μέσα σε αυτό το φρέσκο τηλεοπτικό σύμπαν, έστω ως μακρινό παρατηρητή. Γιατί το «Έχω Παιδιά», που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Mega, ανήκει στο είδος εκείνο της σειράς που ξυπνάει το comfort, feel good στοιχείο.
Υπέροχη (η) πρεμιέρα. Σε κάποιο βαθμό και αναζωογονητική. Γιατί ΟΚ, κάθε προϊόν πρέπει να κρίνεται ξεχωριστά, όμως η σύγκριση προκύπτει εκ των πραγμάτων. Ίσως να έχουμε παραγίνει αυστηροί με την κωμωδία στην ελληνική τηλεόραση, ίσως και όχι, όμως όταν σου έρχονται απογοητεύσεις όπως το «Αρχελάου 5», οδηγείσαι μάλλον αναπόδραστα σε γενικεύσεις. Ειδικά καθώς κρατάει καιρό αυτή η κατάσταση των «χαμένων προσδοκιών».
Γιατί το «Έχω Παιδιά» πείθει με το καλημέρα πως θα γίνει classic
Το «Έχω Παιδιά» πείθει πως δεν θα μπει σε αυτήν την κατηγορία. Δεν είναι κάτι το επαναστατικό, μήτε το καινοτόμο. Δοκιμασμένη συνταγή ακολουθεί – η ελληνική τηλεόραση είναι τσακωμένη με τους «πειραματισμούς» και αυτό μάλλον απαντάει στο γιατί δεν βλέπουμε καλές κωμωδίες, το είδος θέλει την «τρέλα» για να ξεχωρίσει. Και πώς το «Έχω Παιδιά» τα καταφέρνει τότε να πάει κόντρα στο «μία από τα ίδια»; Ακριβώς επειδή κάνει μεν αυτά που λίγο πολύ ξέρουμε, αλλά βρίσκει τον τρόπο, δεν είναι εύκολο καθόλου, να το ενώσει με στοιχεία του σήμερα. Βγάζοντας φρεσκάδα, έχοντας πλάκα.
Είναι το «Ευτυχισμένοι Μαζί» του 2024; Έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε τέτοιο. Όχι ως υπόθεση, ως feeling και περίγραμμα. Πρόκειται για μια οικογενειακή κωμωδία, που επενδύει στην ατάκα, στο ζητούμενο δηλαδή. Όσο θα περνάει ο καιρός και οι ηθοποιοί θα μπουν πιο γερά στο πετσί αυτού που υποδύονται, βάζοντας αυτοσχεδιασμό και άνεση, μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο.
Η βάση, δεδομένα, είναι πάρα πολύ καλή. Ο Λάμπρος Φισφής, που γράφει το σενάριο και έχει και (μικρό αλλά καίριο) ρόλο στη σειρά, μέσα από το stand up έμαθε να β(γ)άζει γέλιο με τα κείμενά του. Είναι διαφορετικό αυτό που προσπαθεί τώρα, πολύ μεγαλύτερο ως πρόκληση και ευθύνη, όμως ως εξέλιξη είναι σωστή, το επόμενο ώριμο βήμα που έπρεπε να κάνει. Το «χει», εμφανώς. Και φαίνεται πως βρήκε τους απαραίτητους κώδικες με τον σκηνοθέτη Διονύση Φερεντίνο για να μεταφερθεί σωστά το όραμα επί της οθόνης.
Οι ηθοποιοί… περνάνε μάλλον καλά, γιατί αυτό βγαίνει προς τα έξω
Η Ευγενία Σαμαρά και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, έχουν χημεία, αυτό το «κάτι», έχουν ήδη ένα μεγάλο «μπράβο» από μεριάς μας. Τα 2 τηλεοπτικά παιδιά τους είναι αποκάλυψη και αυτή η 4άδα σχηματίζει μια οικογένεια που κάπου έχεις δει, κάπου την ξέρεις. Και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει αστεία. Γιατί η κωμωδία, η μεγάλη της δύναμη, είναι όταν καταφέρνει να σατιρίζει αυτό που όλοι ξέρουμε. Εκ της ταύτισης, της ανάδειξης, προκύπτει το γέλιο ως πηγή μιας κάποιας λύτρωσης.
Οι «δεύτεροι» ρόλοι είναι εξίσου δυνατοί. Ποντάρουμε πολλά στον Μάκη Παπασημακόπουλο, καθότι μιλάμε για πηγαίο, ανεξάντλητο ταλέντο, αν και είναι διαφορετικό αυτό που κάνει τώρα, από το YouTube μέσω του οποίου κυρίως παγίωσε τη φήμη του. Μπέσυ Μάλφα και Ερρίκος Λίτσης κομίζουν την πολύτιμη εμπειρία που περιμένουμε επίσης πως κάποια στιγμή θα είναι το «κλου» για το κάτι παραπάνω. Θα ήμασταν άδικοι αν δεν κάναμε ξεχωριστή αναφορά στην Αθηνά Οικονομάκου και στον Νικόλα Παπαδομιχελάκη, αυτό το «πλουσιοζεύγαρο», άνιωθο και στον κόσμο του, κάτι μας λέει πως θα μας δώσει πολλά στη συνέχεια.
Αν ένα πράγμα μας ανησυχεί κάπως, είναι πως σε πρώτη φάση η σειρά έρχεται με συνεχόμενα καθημερινά επεισόδια, έστω μικρής διάρκειας. Θα ήταν ίσως καλύτερο να πήγαινε στο 45λεπτο, μια φορά την εβδομάδα. Α λα «Ευτυχισμένοι Μαζί» για να μείνουμε στη σύγκριση που αρχίσαμε. Μην γκρινιάζουμε, όμως, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Το πρώτο δείγμα ήταν κάτι παραπάνω από καλό και (θέλουμε να) πιστεύουμε πως θα ισχύσει αυτό περί καλής μέρας που από το πρωί φαίνεται. «Έχω Παιδιά», έχεις την προσοχή μας, την ευχή μας.
