Να πούμε την αμαρτία μας, εξ αρχής. Aν την εξομολογηθείς – λένε – παύει να είναι τέτοια. Αν κάναμε μια λίστα με τις ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο δεν θα την βάζαμε ποτέ στην πρώτη (Αγία) τριάδα. Μάλλον στην 5άδα, χωρίς να το ‘χουμε ούτε αυτό σίγουρο. Είναι θέμα γούστου, οπτικής, σύγκρισης και βιώματος. Δίχως επίσης αυτό το υποκειμενικό κριτήριο να αλλοιώνει την ουσία. Το Once Upon a Time in… Hollywood (Κάποτε στο.. Χόλιγουντ), διαθέσιμο σε μας μέσω Ertflix, παραμένει μια κινηματογραφική επιλογή από το (πολύ) πάνω ράφι. Ένα ταξίδι διάρκειας κοντά 2,5 ωρών σε ένα νοσταλγικό σύμπαν, ένα κινούμενο καρτ ποστάλ από τα τέλη των 60’s.
Οι κριτικοί ενθουσιάστηκαν, οι φαν διχάστηκαν. Και να το παράδοξο φαινομενικά γιατί: Αυτή η ταινία είναι η πιο προσωπική του Ταραντίνο αλλά και η… λιγότερο Ταραντίνο. Τα όρια είναι ούτως ή άλλως δυσδιάκριτα ενώ επί της οθόνης βλέπουμε μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας, όπως την διάβασε και θέλησε να την αποτυπώσει on screen το κοφτερό μυαλό ενός από τους πλέον χαρισματικούς σκηνοθέτες όλων των εποχών.
Το Ertflix μας έκανε ένα μεγάλο κινηματογραφικό δώρο
Δεδομένα πρόκειται για ένα έργο γεμάτο συμβολισμούς και νοήματα. Αναφορές και αυτοαναφορές. Αυτό στο οποίο πάντως όλοι συμφωνούν είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που συνοψίζει τη δύναμη και την ουσία του να είσαι (εξαιρετικός) ηθοποιός. Κοιτάς τους Μπραντ Πιτ και Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και απλώς χαζεύεις το πόσο καλά μπορούν να παίξουν, να το νιώσουν – θα μπεις και στον πειρασμό να (τους) χειροκροτήσεις. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Ο σταρ που αντιμετωπίζει την κρίση της μέσης ηλικίας και φοβάται πως περνάει η μπογιά του, ο κασκαντέρ που είναι συνώνυμο του cool και του θάρρους. Η Μάργκοτ Ρόμπι, ως Σάρον Τέιτ (ένας πραγματικός χαρακτήρας σε έναν κόσμο φαντασίας) έρχεται να δέσει τέλεια τη γενική εικόνα, η χαρά και η ομορφιά προσωποποιημένη αυτό το κορίτσι.
H επίσημη σύνοψη του Once Upon a Time in… Hollywood, όπως τη συναντάμε στο Ertflix τα λέει ως εξής: «Στη κινηματογραφική βιομηχανία του Λος Άντζελες του 1969, ένας τηλεοπτικός αστέρας σειράς γουέστερν του ’50, αγωνίζεται να κρατήσει την καριέρα του, τη δόξα και τη φήμη του στα όρια του αξιοπρεπούς. Παράλληλα φροντίζει να βρίσκει δουλειά στον κασκαντέρ κολλητό του. Λεπτομέρεια: έχει για γείτονες τη Σάρον Τέιτ και τον Ρομάν Πολάνσκι».
Δεν το κρίνεις με τα συνήθη, απλώς το απολαμβάνεις με όλες σου τις αισθήσεις
Έχει μείνει μια κάποια μυστικοπάθεια από τον καιρό (2019) που είχε βγει η ταινία και ο Ταραντίνο ζητούσε από όσους έβλεπαν την ταινία να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο «μαρτυριάρηδες» σε άλλους για το περιεχόμενό της. Για να μην χαλάσει η εμπειρία, το στοιχείο της έκπληξης και του αιφνιδιασμού. Θα το σεβαστούμε και στο σήμερα, παρότι οι πιθανότητες είναι με το να έχεις ήδη δει την ταινία και απλά να θες να την ξαναδείς για να φρεσκάρεις τη μνήμη σου, για να εντοπίσεις νέα στοιχεία – συμβαίνει με τις δουλειές του 61χρονου πια (μεγάλωσε κι αυτός…) Αμερικανού σκηνοθέτη.
Είπαν τότε κάποιοι πως αυτή ήταν η ταινία που ολοκλήρωσε την πορεία του Ταραντίνο ως σκηνοθέτη, η κορύφωση της πορείας του, το μεγαλύτερο των έργων του. Είναι, όμως, μάλλον λανθασμένο να κρίνουμε έναν τέτοιο δημιουργό με πεζά μέτρα. Δεν είχε ανάγκη να φτάσει κάπου, είχε ήδη φτάσει στην κορυφή νωρίτερα.
Εν προκειμένω, επιβεβαιώνει πως το σινεμά που αυτός φτιάχνει κανείς άλλος δεν μπορεί καν να το πλησιάσει. Παίζει με το μυαλό μας, με τις εικόνες που μόνο αυτός ξέρει να δημιουργεί, σαν κάδρο ζωγραφικής, σαν άκουσμα. Μια αισθητική και μία ματιά τόσο σπουδαίες εν συνόλω, που το Once Upon a Time in… Hollywood είναι ακόμα ένα κομμάτι, ίσο μεταξύ ίσων. Αντιφατικό και ιδιοφυές. Κι αν είναι το καλύτερό του, κι αν δεν είναι, μικρή σημασία έχει. Βάζουμε Ertflix, στην τελική, για δύο λέξεις: Κουέντιν Ταραντίνο. Και μια ουσία: Σινεμά.
* Μπες ΕΔΩ για να δεις στο Ertflix το Once Upon a Time in… Holywood (διαθέσιμο ως τις 25/9)
