Μπορείς πάντα να επιλέξεις να πας σινεμά για το νέο epic και μεγαλόπνοο γουέστερν του Κέβιν Κόστνερ (Horizon: Ένα Αμερικάνικο Έπος). Το Μικρά Πρόστυχα Γράμματα επίσης, είναι μια ταινία που μοιάζει να φτιάχτηκε για θερινό. Αλλά, αν μας ρωτάς, καρφί για το Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη (A Quiet Place: Day One) θα πάμε. Μερικές σιωπές είναι εκκωφαντικές…
Πρόκειται για το prequel ενός franchise που στα 2 προηγούμενα μέρη του ανανέωσε πειστικά, αναζωογονητικά ενδεχομένως, το είδος του horror. Με φρεσκάδα, νέες ιδέες, ζηλευτή ατμόσφαιρα. Αυτή τη φορά ο Τζον Κραζίνσκι συμμετέχει ως παραγωγός – σεναριογράφος και παραχωρεί τη σκηνοθεσία στον Μάικλ Σαρνόσκι.
Το ακούμε το επιχείρημα πως δεν βλέπουμε κάτι το καινούριο. Μα πώς θα μπορούσε; Είναι ξεκάθαρο πως το στοιχείο του αιφνιδιασμού δεν θα μπορούσαμε να το ζήσουμε ξανά. Εξ ορισμού.
Αυτό που θέλαμε είναι να βγει μια ταινία που (θα) σέβεται το legacy, που (θα) σε κάνει να περνάς καλά, χωρίς να βαριέσαι. Αγνή κινηματογραφική ψυχαγωγία. Κι αυτό επιτυγχάνεται, ξεκάθαρα.
Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη, ή αλλιώς «η ρίζα του κακού»
Στην ουσία γυρνάμε στη ρίζα του κακού. Παίρνουμε την απάντηση σε ένα από τα βασικά ερωτήματα που είχαμε στα 2 πρώτα φιλμ. Πώς ξεκίνησαν όλα; Πότε και πώς ήρθαν αυτά τα εξωγήινα τέρατα που ο παραμικρός ήχος έμβιου όντος τα κάνει να εντοπίζουν την πηγή αυτού και να σκοτώνουν;
Έχει γίνει καλή δουλειά σε αυτό το spinoff. Δεν είμαστε στο post apocalyptic, δυστοπικό στάδιο. Πάμε στο «εδώ και τώρα», στο «χανόμαστε». Πώς οδηγήθηκε ο κόσμος στη σιωπή; Πώς αντέδρασε στις πρώτες στιγμές του χάους και της φρίκης;
Είναι η πρώτη φορά που έχουμε το πλήρες σετ εικόνας, στην δεύτερη ταινία είχαμε πάρει απλώς και μόνο μια μικρή εικόνα – σε ένα πολύ ωραία γυρισμένο πλάνο, να σπεύσουμε να επισημάνουμε.
Κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι μία Νεοϋορκεζα (Σαμ) που γίνεται μάρτυρας της πρώτης εμφάνισης και επίθεσης των εξωγήινων μορφωμάτων με την υπερφυσική ακοή. Δεν είναι προφανώς τυχαία η επιλογή του «Μεγάλου Μήλου». Μιλάμε για μια από τις πλέον πολύβουες πόλεις του κόσμου, ο συμβολισμός δια της αντίθεσης είναι προφανής. Σταδιακά γνωριζόμαστε και με τους υπόλοιπους ήρωες…
Μια ταινία που σε καλεί… ηχηρά να την δεις
Ειδικά με το που γίνεται το «ντου». Ο τρόπος που γίνεται το introduction των τεράτων επί της οθόνης είναι ακριβώς αυτά που θέλουμε να βλέπουμε σε ταινίες τέτοιου είδους. Ατμόσφαιρα, ένταση, αγωνία, όλα είναι εκεί, στις δόσεις που πρέπει. Σιωπή και θόρυβος εναλλάξ, σε ένα σύνολο που βρίσκει την απαραίτητη ισορροπία.
Ναι, το ξαναλέμε. Δεν θα δεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί. Ουδόλως όμως (μας) πειράζει. Είναι άλλωστε και πολύ δυνατές από μόνες τους οι ιστορίες των πρωταγωνιστών, ένα παράλληλο σύμπαν στο χάος υπό μία έννοια.
Για κοντά 100 λεπτά, θα είσαι εκεί. Το Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη να αποτελεί μία πολύ καλή απάντηση στην ερώτηση «παίζει καμιά καλή νέα ταινία να πάμε να δούμε στο σινεμά;».
