Από τις πιο δυνατές προσθήκες που έχουμε δει τελευταία στον κατάλογο επιλογών του Ertflix, από τις ταινίες που νιώθεις πιο πλούσιος μέσα σου όσο βλέπεις, όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Το Big Fish (Απίθανες Ιστορίες), δια χειρός του χαρισματικού Τιμ Μπάρτον, είναι ένα παραμυθένιο ταξίδι. Τα όρια φαντασίας και πραγματικότητας είναι δυσδιάκριτα και αυτό περισσότερο από παράδοξο, είναι όμορφο.
Να ένα δημιούργημα που φωνάζει «συναίσθημα» σε κάθε του πλάνο. Απλό, μα μαζί τόσο συγκινητικό. Ένα «πείραμα» που σκάρωσε το φωτεινό μυαλό του Τιμ Μπάρτον. Για να μας μιλήσει για τη ζωή, για το θάνατο, για το πώς μπορεί κανείς να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα του παιδιού μέσα του, σε πείσμα όσων επιβάλλει η κοινωνία, το καθώς πρέπει». Ένα κινηματογραφικό έργο με ολότελα δικό του ύφος και στιλ, σε τελική ανάλυση, ένα έργο σπουδαίο. Δεν μπαίνουν έτσι τα 8άρια στο Imdb…
Αγκάλιασε τη φαντασία μέσα από το Big Fish στο Ertflix
Υπάρχει ένα μήνυμα για όλους μας στο πίσω μέρος της οθόνης: Αν κάποιος έγραφε ποτέ το βιβλίο της ζωής σου πώς θα προτιμούσες να το παρουσιάσει; Σαν μια πεζή καταγραφή αλληλουχίας γεγονότων ή σαν μια πολύχρωμη, πολύβουη και αγαπησιάρικη ποιητική συλλογή;
Όλο αυτό είναι, ναι, ένα ταξίδι φαντασίας, αλλά και το ταξίδι ενός γιου που αγάπησε πολύ τον πατέρα του. Μέσα από τη διαφορετικότητα, την κόντρα και εν τέλει την αποδοχή. Θα δεις γίγαντες, θα δεις νάνους, θα δεις σιαμαίους, θα δεις λυκάνθρωπο, θα δεις αλλόκοτα πράγματα. Που θα βγάζουν όμως, περίεργο πράγμα, ξεκάθαρο νόημα.
Είναι μια ταινία που πρέπει να αφεθείς στον κόσμο της. Να μην ψάξεις να εξηγήσεις τα πάντα, να κάνεις και άλματα λογικής. Να αγκαλιάσεις την πιο περίεργη πλευρά σου – αν δεν έχεις τέτοια, μην κάνεις τον κόπο. Δεν υπάρχει κάτι το σκοτεινό. Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Πόσο βαρετή θα ‘ταν αυτή χωρίς τα καθημερινά θαύματά της, αν ήταν απλώς και μόνο πεζή, ρηχή;
Ο Γιουάν ΜακΓκρέγκορ είναι αρκετά πειστικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ομοίως και ο Άλμπερτ Φίνεϊ στην γηραιότερη βερσιόν του χαρακτήρα. Αλλόκοτος με κάτι από Φόρεστ Γκαμπ. Υπάρχει βάθος στις εκφράσεις, στα λόγια, στα νοήματα.
Ένα έργο που ερωτεύεσαι από την πρώτη στιγμή, για πάντα
Να η σύνοψη του Big Fish όπως τη βρίσκουμε στο Ertflix, αν το θες ακόμα πιο περιγραφικά: «Ο Έντουαρντ Μπλουμ, είναι ένας παραμυθάς, που αφηγείται μοναδικές ιστορίες για τη ζωή του ως νεαρός, όταν ταξίδεψε, από μια μικρή πόλη στην Αλαμπάμα, σε όλο τον κόσμο και πάλι πίσω.
Τα μυθικά του κατορθώματα, μεταπηδούν από το απολαυστικό στο παραληρηματικό, καθώς πλέκει επικές ιστορίες, με τις οποίες γοητεύει σχεδόν όλους όσους συναντά, εκτός από τον αποξενωμένο γιο του Γουίλ».
Είχαν κατηγορήσει κάποιοι τότε τον Μπάρτον πως είχε γίνει mainstream, πως παραείχε προσεγγίσει γλυκανάλατα το όλο θέμα σε σχέση με πρότερες δουλειές του, μην αφήνοντας αχαλίνωτη την… αχαλίνωτη φαντασία του. Είχαν τεθεί επίσης ζητήματα αμερικανό-βρετανικά, περί προφοράς, αλλά στην πράξη αυτό λίγο και λίγους αφορά εκτός αυτής της συνθήκης, άρα και εμάς.
Μια ατάκα «όλη» η ταινία
Ο καιρός που πέρασε πρακτικά εξάλειψε τις φωνές της κριτικής. Το Big Fish πλέον, αναγνωρίζεται ως μια από τις καλύτερες στιγμές του Αμερικανού σκηνοθέτη – αν όχι η καλύτερη. Γεμάτη χιούμορ, φαντασία, ομορφιά και με πολύ καλές ερμηνείες.
Υπάρχει μια πολύ ωραία ατάκα κάποια στιγμή στην ταινία. Πάει ως εξής: «Λένε πως όταν γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου, ο χρόνος σταματάει, και αυτό είναι αλήθεια. Αυτό που δεν σου λένε είναι πως όταν αρχίζει ξανά (σ.σ.: ο χρόνος), τρέχει πιο γρήγορα, για να προλάβει».
Το ίδιο το Big Fish είναι αυτή του η ατάκα. Μια ταινία που ερωτευτήκαμε από την πρώτη στιγμή που είδαμε. Και ούτε που καταλάβαμε πως περάσαν 20 χρόνια από τότε που βγήκε.
* Πάτα ΕΔΩ για να μπεις στο Ertflix και να δεις το Big Fish (διαθέσιμο ως τις 14/7)
