«Μια από τις καλύτερες ταινίες για καρχαρίες που έγιναν ποτέ». «Συγκρίνεται με το Jaws (aka ως “Τα Σαγόνια του Καρχαρία”)». Όταν τα διαβάζεις αυτά, και μάλιστα σε σοβαρά Μέσα όπως ο Guardian, κάτι σου κάνει κλικ, το «ψήνεις». Μερικές φορές όμως όλη η αλήθεια βρίσκεται σε αυτό που εξ αρχής φαίνεται: Καρχαρίες στον Σηκουάνα, ακούς. Βλακεία θα ναι, σκέφτεσαι. Και αυτό ακριβώς παίρνεις στην πράξη. Το Νο1 του Netflix, Under Paris το λένε, είναι ένα «φέσι» ολκής που για κάποιο λόγο πλασάρεται για καινοτόμο, διαφορετικό.
Πρόκειται ενδεχομένως για μια εννοιολογική συνέχεια του Snakes On a Plane, αν το θυμάσαι. Μόνο που αυτό ήταν αρκούντως τίμιο για να μας ξηγηθεί από τον τίτλο του. Φίδια σε αεροπλάνο. Ούτε «Κάτω από το Παρίσι» μήτε «Βαθιά στο Σηκουάνα». Ξεκάθαρο. Ο Σάμουελ Τζάκσον είχε πει τότε πως αποφάσισε να παίξει στην εν λόγω ταινία πριν καν διαβάσει το σενάριο, όταν του έστειλαν τον τίτλο. Πολύ την εκτιμούμε μια τέτοια ειλικρίνεια.
Δεν θα ‘χαμε κανένα πρόβλημα με το Under Paris αν, ομοίως με το άνωθεν, δεν έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά. Αν είχε την απαραίτητη δόση χαβαλέ που θα μπορούσε να το κάνει καλτ. Όπως το Snakes on a Plane, όπως το Πιράνχας. Μια φάρσα κατά βάση δηλαδή που όμως προσεγγίζεται επαγγελματικά και αυτό σε τελική ανάλυση γεννάει κάτι που όντως ξεφεύγει από το μέσο όρο. Αρέσει ή όχι, έχει κάτι να πει ως μέθοδος, ως στιλ.
Να τι σε περιμένει στο Netflix με το Under Paris
Το Under Paris τι έχει να πει; Το σενάριο έχει περισσότερες τρύπες και από ψάρι μετά από δάγκωμα καρχαρία… Και από εδώ και πέρα έπονται spoiler.
Ξεκινάμε στους τίτλους αρχής με ένα «τσιτάτο» του Δαρβίνου για το ότι τα είδη που προχωράνε στη φύση δεν είναι τα πιο δυνατά, αλλά αυτά που ξέρουν να προσαρμόζονται. Κάπως πρέπει να ντύσουν με πέπλο «επιστημονικότητας» αυτό που πρόκειται μετά να μας σερβίρουν: Ήτοι ερμαφρόδιτοι μεταλλαγμένοι καρχαρίες που αναπαράγονται με παρθενογένεση σε γενναίες ποσότητες – μπαμ, το ρίξαμε.
Στην πρώτη πρακτικά σκηνή και μετά το πρώτο μακελειό – προικονομία, ο/ η καρχαρίας (ο πρώτος του είδους του, γνωστός ως Πομπός 7 ή Λίλιτ) παρασέρνει κάμποσες λεύγες κάτω από τη θάλασσα τη Σοφιά (ο τόνος στο «άλφα») και αυτή καταφέρνει μόλαταυτα και απελευθερώνεται, κολυμπάει με μια ανάσα μέχρι και την επιφάνεια τη βγάζει πέρα με λίγο αιματάκι στο αυτί. Ναι…
Κι άντε πες, να τους τη χαρίσουμε. Αρχή ήταν, έψαχναν τα πατήματά τους (ή τις ανάσες τους) οι συντελεστές. Η συνέχεια ουδόλως γίνεται καλύτερη. Σε κανένα σημείο δεν γίνεται τρομακτικό, σε πάρα πολλά γίνεται γελοίο. Οι ερμηνείες δε, είναι επιπέδου σχολικής παράστασης.
Και ΟΚ, θα καταλάβουμε να το γουστάρει κανείς ανά σημεία αν του αρέσουν τα γαλλικά ως γλώσσα, τα πλάνα από Παρίσι που είναι πάντα μαγεία ή ακόμα ακόμα – και αυτό πάει κυρίως για τα κορίτσια της υπόθεσης – αν δουν όλη την ταινία γι’ αυτόν (Νασίμ Λιές, το όνομα του):
Αλλά μπάστα. Όλα τα άλλα είναι… shark-αστικά χάλια. Είναι επίσης άκομψος ο τρόπος που το τρέχον Νο1 του Netflix θέλει να περάσει ένα μήνυμα κατά της μόλυνσης θαλασσών και λιμνών. Χαζοδιδακτικός.
Ένα τέλος που μας… απειλεί
Τα μόνα καλά σημεία, ας τα πούμε, του Under Paris είναι το πώς «τιμωρείται» μια ακτιβίστρια για το φανατισμό και την ανοησία της να καταλάβει πως με μερικά πράγματα δεν πρέπει να παίζουμε και πως η μητέρα φύση δεν είναι εξ ορισμού καλή με τους Homo Sapiens (κάθε άλλο) – μια χαψιά έγινε για να το μάθει.
Ή το πώς, το ίδιο σκληρά, χτυπάει η Νέμεσις και τη δήμαρχο του Παρισίου που σκέφτεται μόνο τα λεφτά και την προβολή της – by the way, αυτή είναι η μοναδική πραγματικά καλή ερμηνεία στο Under Paris.
Κατά τα άλλα, κολυμπάμε στα κλισέ, κολυμπάμε στην επανάληψη πραγμάτων που έχουμε δει πολλάκις, απλώς όχι με τη μορφή καρχαριών που κόβουν βόλτες στον Σηκουάνα επειδή εκεί «έχει το κατάλληλο οικοσύστημα για να κάνουν φωλιές» (ναι, ειπώθηκε και αυτό κάποια στιγμή).
Το τέλος επίσης μόνο happy δεν το λες. Το Τρίαθλο γίνεται «λουτρό αίματος» (να και το συμβολικό μήνυμα εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων, αμ πώς), ενώ μαθαίνουμε και πως ποτέ δεν πρέπει να πυροβολείς καρχαρίες όταν από κάτω έχει οβίδες – κάθε γνώση είναι χρήσιμη,
Στο τέλος το μισό Παρίσι είναι κάτω από τα νερά, στους σταθμούς του μετρό σουλατσάρουν (μεταλλαγμένοι) καρχαρίες. «Τελείωσε;», ρωτάει ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές (ή ο όμορφος ή η Σοφιά, είχαμε πάψει να δίνουμε σημασία). Όχι. Ένα ξεκάθαρο «θα σας έχουμε και part 2, δεν σας χάλασε» είναι στα σκαριά, στο Netflix το πιστεύουν πολύ αυτό τους το original. Μάλλον το κακό έρχεται κατά πάνω μας με σηκωμένο πτερύγιο. Shark attack.
